Tο πιο πιθανό είναι πολλοί να βιαστούν να χαρακτηρίσουν λαϊκισµό τον συσχετισµό. ∆εν είναι. Αντίθετα είναι ένας γρίφος, που καλούνται να λύσουν τα οικονοµικά επιτελεία της κυβέρνησης και των κοµµάτων της αντιπολίτευσης, όταν αυτά τουλάχιστον σχηµατισθούν και στα κόµµατα που βρίσκονται σε διαδικασία εκλογής ηγεσίας. Ο γρίφος, αν και απλοϊκός στη σύλληψή του, θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί από τους πλέον δύσκολους ως προς την επίλυσή του.

Ας το δούµε µε αριθµούς. Ένας βασικός µισθός µεικτά βρίσκεται από τον Απρίλιο στα 830 ευρώ. Πριν ήταν ακόµη πιο χαµηλός. Αυτό σηµαίνει καθαρά, µετά τους φόρους και τις εισφορές, στα 750 ευρώ περίπου.

Ένα σουβλάκι από την άλλη µε πίτα κινείται ήδη προς τα 5 ευρώ. Πριν από λίγα χρόνια κινείτο στα 2 ευρώ. Αυτό σηµαίνει ότι ένας άνθρωπος που εισπράττει τον βασικό µισθό µπορεί να αγοράσει τον µήνα, 30 ηµέρες, 150 σουβλάκια. Τόση είναι η αγοραστική αξία των µηνιαίων εισοδηµάτων του. Πέντε σουβλάκια την ηµέρα.

Ας αφήσουµε αυτό το παράδειγµα και ας πάρουµε υπόψη µας µια κλασική τετραµελή οικογένεια. Σε αυτήν εργάζονται ο πατέρας, η µητέρα και το µεγαλύτερο παιδί, ενώ το µικρότερο παιδί πάει στο σχολείο. Ζουν όλοι µαζί, γιατί ούτως ή άλλως δεν γίνεται διαφορετικά και µάλιστα µε ιδιοκατοίκηση. Τα εισοδήµατα που µπαίνουν κάθε µήνα στο σπίτι είναι δύο µισθοί της τάξης των 1.000 ευρώ καθαρά και ένας βασικός. Σύνολο 2.750 ευρώ δηλαδή. Αν η οικογένεια σιτίζεται µε σουβλάκια και µόνο και αν υποθέσουµε εύλογα ότι χρειάζονται 12 σουβλάκια την ηµέρα για 30 ηµέρες, τους µένουν για όλα τα έξοδα του µήνα 950 ευρώ, αφού τα 1.800 ευρώ τα ξοδεύουν για σουβλάκια.

Τα παραδείγµατα και οι υποθέσεις είναι λογικές. Βρισκόµαστε στην Ελλάδα της Ευρώπης, όπου προϊόντα και υπηρεσίες συνεχώς αυξάνουν ως προς το κόστος τους. Το συντριπτικά µεγαλύτερο µέρος του πληθυσµού ζει στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, άρα αγοράζουν χωρίς δυνατότητα παραγωγής µέρους της διατροφής τους και κάλυψης των αναγκών τους πρωτογενώς. Για παράδειγµα να διατηρούν λαχανόκηπο, κτήµατα, ζώα ή κοτέτσι. Οι κυβερνητικές προθέσεις και πολιτικές είναι όχι µόνο θετικές αλλά και συνεπείς. Αυξάνονται οι µισθοί και οι συντάξεις και µειώνονται οι φόροι στα όρια που επιτρέπει η δηµοσιονοµική αναγκαία, για να µην περιπέσουµε άµεσα µάλιστα σε χρεοκοπία, πειθαρχία.

Επίσης, µέσα από σωρεία επιδοµατικών παροχών µοιράζονται στους πλέον ευάλωτους ευρωπαϊκά κονδύλια από το Κοινωνικό Ταµείο και το µεγαλύτερο µέρος των δηµοσιονοµικών πλεονασµάτων του προϋπολογισµού. Η ανεργία πέφτει, µε θεαµατικό µάλιστα τρόπο από το 18%, κάτω από 10%. Οι ρυθµοί ανάπτυξης της χώρας, περί το 2,5%, κινούνται πάνω από τη µέση ευρωπαϊκή τιµή. Τα δικαιώµατα των εργαζοµένων προστατεύονται και µε τη χρήση µάλιστα τελευταίων τεχνολογιών ώστε οι εργαζόµενοι να µην πέφτουν θύµατα εκµετάλλευσης από τους εργοδότες.

Η Ελλάδα παράλληλα στο παραγωγικό της µοντέλο παραµένει εγκλωβισµένη στην ιστορική εµπλοκή της, να βασίζεται δηλαδή στον τουρισµό και στην κατανάλωση. Υπό την έννοια αυτή, το κάθε οικονοµικό επιτελείο και των πλέον κτηνωδώς φιλελεύθερων και αντικοινωνιστών ενθαρρύνει την κατανάλωση. Άρα την ενίσχυση των εισοδηµάτων και της αγοραστικής δύναµης της δεσπόζουσας µέσης τάξης στη χώρα, κάνοντας ό,τι είναι εφικτό ώστε αυτή να κινείται ανοδικά κλείνοντας τη διαφορά µε την ανώτερη εισοδηµατική τάξη και προπάντων να µην οδηγηθεί σε φτωχοποίηση, που θα σηµάνει όχι µόνο κοινωνική εξέγερση αλλά και δηµοσιονοµική και αγοραία καταστροφή.

Παρ’ όλα αυτά ο γρίφος παραµένει στη θέση του. Και φυσικά αφορά όλα τα οικονοµικά επιτελεία. Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Ένας βασικός µηνιαίος µισθός ισούται τελι κά µε 150 σουβλάκια.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21/09/2024