Ο πόλεµος του Ισραήλ για την εθνική του ασφάλεια έχει άµεσες επιπτώσεις στη γεωπολιτική ασφάλεια της γενικότερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα όµως δηµιουργεί συνθήκες «νέας τάξης» σε µια πλειάδα εθνών και χωρών τόσο στη διοίκησή τους όσο και στην εσωτερική τους τάξη.

Για παράδειγµα, στον Λίβανο από το 2006 και µε αφετηρία τον πρώτο πόλεµο Ισραήλ - Λιβάνου τη δεκαετία του 1990 η Χεζµπολάχ, η πολιτική και στρατιωτικού τύπου οργάνωση των σιιτών, έχει δεσπόζουσα θέση και ισχύ στη δοµή και την εξέλιξη της χώρας. Όποιος πολιτικός, επιχειρηµατικός και γεωπολιτικός παράγων από τις άλλες θρησκείες και πολιτικούς οργανισµούς θελήσει να αµφισβητήσει τη Χεζµπολάχ και το ιερατείο ή τον στρατό της απλώς πεθαίνει, εξαφανίζεται ή µεταναστεύει αναγκαστικά.

Ο λαός του Λιβάνου, που κάποτε αποτελούσε µια πλούσια, δοµηµένη και δυτικότροπη χώρα, µε πολύ σηµαντικές ευρωπαϊκές -ειδικά γαλλικές- επιρροές και κοσµοπολίτικο Ισλάµ, µε τους χριστιανούς και τους ∆ρούζους να αποτελούν ισχυρές ελίτ στη διοίκησή του, κατέληξε όµηρος της Χεζµπολάχ και του µετέπειτα ιρανικής έµπνευσης «άξονα της αντίστασης».

Καθοριστικός παράγων για την καταστροφή του Λιβάνου υπήρξε η µαζική και αναγκαστική µετακίνηση, εξαιτίας των συγκρούσεων µε το ισραηλινό κράτος, εκατοµµυρίων Παλαιστινίων και η εγκατάστασή τους στα εδάφη του Λιβάνου.

Ο «θάνατος της Βηρυτού» δεν προέκυψε τυχαία αλλά ως αποτέλεσµα αυτής της παρουσίας Παλαιστινίων και των οργανώσεων της Τζιχάντ. Η άρνηση και η καχυποψία των αραβικών ηγεσιών να δεχθούν Παλαιστινίους µαζικά στα εδάφη τους δεν είναι λοιπόν ούτε τυχαία ούτε αδικαιολόγητη.

∆εν είναι µόνον η περίπτωση του Λιβάνου αλλά και της Ιορδανίας, που ένα µεγάλο µέρος του πληθυσµού της είναι Παλαιστίνιοι, που έχει διασωθεί από τη διάλυση και την απορρύθµιση εξαιτίας της ισχύος και της ικανότητας του θρόνου της να διαχειρισθεί τις βίαιες πιέσεις των παραστρατιωτικών οργανώσεων των Παλαιστινίων που προσέβλεπαν στην κατάληψη της εξουσίας της Υπεριορδανίας.

Όλα αυτά δεν σηµαίνουν ότι κάθε Παλαιστίνιος είναι τροµοκράτης της Χαµάς. Αλλά η Χαµάς από το 2005- 2006 έθεσε σε οµηρία κάθε Παλαιστίνιο στη ζώνη της Γάζας, µε αυτούς που διαφωνούν µαζί της να δολοφονούνται, να εξαφανίζονται ή να µετοικούν υποχρεωτικά.

Οµοίως µε την κατάσταση στον Λίβανο ή στις ζώνες όπου ζουν οι Παλαιστίνιοι στα όρια του κράτους του Ισραήλ είναι και η κατάσταση στην Υεµένη, που µάλιστα είναι πιο φτωχή και πρωτόγονη, µε τους εξοπλισµένους από το Ιράν Χούθι, µια φυλή δηλαδή, να έχουν επιβάλει καθεστώς τρόµου στη χώρα, αναλαµβάνοντας και τον έλεγχο στις ένοπλες δυνάµεις.

Το όλο σκηνικό βίας ή αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή και το µέτωπο της Βορείου Αφρικής δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά, αλλά είχε προδιαγραφεί µέσα από µια σειρά λανθασµένων στρατηγικών επιλογών, µε τεράστιες ευθύνες της Ευρώπης και των ΗΠΑ και όχι του Ισραήλ.

Για παράδειγµα, πώς ξεκινά από τη Γαλλία ο ακραία Ισλαµιστής Αγιατολάχ Χοµεϊνί που ζούσε αυτοεξόριστος (παρόµοια περίπτωση µε τον Καραµανλή και την άφιξη στην Ελλάδα) και εγκαθιδρύει το καθεστώς των µουλάδων στην Περσία; Γιατί καταστρέφεται διά πολέµου το Αφγανιστάν, κοσµοπολίτικο µέχρι το 1980, ή πώς επιλέγονται οι πόλεµοι στο Ιράκ, ο «θάνατος της Βαγδάτης», επίσης δυτικότροπης, ή επιτρέπεται ο ενθουσιασµός για την «Αραβική Άνοιξη» που καταλήγει στη διάθεση της Τζιχάντ, από την πλευρά της Μουσουλµανικής Αδελφότητας, κυριαρχώντας και στην «πολύτιµη» Αίγυπτο, διαλύοντας τη Λιβύη αρχικά και τη Συρία στη συνέχεια;

Όλα τυχαία και λανθασµένες επιλογές; ∆ύσκολο… Ας ακούσουµε τη δοµική οµιλία Νετανιάχου το βράδυ της Παρασκευής στον ΟΗΕ και ας αφήσουµε τους Ισραηλινούς στρατιωτικούς και τα στελέχη των µυστικών υπηρεσιών να κάνουν τη δουλειά τους, λειτουργώντας τελικά µε ορίζοντα υπέρ και των λαών της περιοχής...

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 30/09/2024