Ακούτε τραπ; Ένα "κλειδί" για τη βία των ανηλίκων
Άρθρο γνώμης
Η µουσική των µαθητών µιλά για ναρκωτικά, εγκληµατικές συµµορίες και έχει ως κύρια έκφραση τον µισογυνισµό
Τα κρούσµατα βίας, σχολικής και εξωσχολικής, στους κύκλους των ανηλίκων είναι δεκάδες χιλιάδες και σκιάζουν την καθηµερινότητα της µέσης οικογένειας στη χώρα µας. Χιλιάδες οι συλλήψεις ανηλίκων για παραβατική συµπεριφορά, ενώ εµπλεκόµενοι εκ του νόµου και της λογικής είναι οι γονείς και οι κηδεµόνες τους.
Η πολιτεία από την πλευρά της δείχνει τα απαραίτητα αντανακλαστικά. Τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και ∆ικαιοσύνης, µε κοινές πρωτοβουλίες και ανακοινώσεις, µε τη συµµετοχή του ίδιου του πρωθυπουργού κινούνται µε αστυνοµικές επιχειρήσεις για την εξάρθρωση συµµοριών, δικτύων αλλά και τη σύλληψη πρωταγωνιστών ανηλίκων σε επεισόδια βίας, bullying και κατάχρησης νέων τεχνολογιών και πλατφορµών στο διαδίκτυο. Από το υπουργείο ∆ικαιοσύνης έχει ήδη δηµοσιοποιηθεί η αυστηροποίηση των ποινών για την αδιάφορη στάση των γονέων που ασκούν κηδεµονία, ούτως ώστε από τη µία να αναλάβουν τις ευθύνες τους και από την άλλη να αντιµετωπίσουν πιο σοβαρά τη στάση και τις πράξεις των παιδιών τους.
Το ζήτηµα όµως δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά. Ούτε φυσικά συνδέεται µε την παρουσία µιας κυβέρνησης, της όποιας κυβέρνησης, στην εξουσία. Αλλά µε τις πραγµατικές συνθήκες µιας κοινωνίας, στην περίπτωσή µας της ελληνικής. Με τις σχέσεις γονέων και παιδιών, µε την εκπαίδευση αλλά και τις συνθήκες στα σχολεία. Με την έννοια της ηθικής, του κοινωνισµού και των προτύπων που έχουν οι νέοι στην πορεία της ενηλικίωσής τους, και ειδικά στα χρόνια της εφηβείας.
Όταν η αδρεναλίνη, η οργή και η αντίδραση στα δεδοµένα ξεχειλίζουν µέσα στην καθηµερινότητα. Η παρέµβαση της πολιτείας, ακόµη και στο πλαίσιο της λειτουργίας των σχολείων, έχει όρια. Ο νόµος, η τάξη ή η πειθαρχία δηµιουργούν πλαίσιο, αλλά δεν µπορούν αναστρέψουν την παρακµή µιας κοινωνίας. Μιλώντας, για παράδειγµα, για την έξαρση της βίας των ανηλίκων, θα πρέπει να ξεκινήσουµε από ένα ερώτηµα προς τους ενήλικους.
Τα παιδιά σας ακούνε τραπ, παίζουν βίαια video games, βρίσκονται σε διάφορους ιστότοπους και κοινωνικά δίκτυα των dark rooms. Ακούσατε ποτέ τραπ; Αυτήν που σιγοψιθυρίζουν τα παιδιά σας και οι στίχοι της κυριαρχούν στο µυαλό και την ψυχή τους; Τι είναι η τραπ; Μια εξέλιξη της χιπ-χοπ, θα πει κάποιος, που γεννήθηκε στα γκέτο των µαύρων στις ΗΠΑ, ως underground έκφραση των περιθωριακών και χωρίς µοίρα ανθρώπων. Μιλά για βία, για ναρκωτικά, έχει ως κύρια έκφραση τον µισογυνισµό ή τον µισανθρωπισµό, λατρεύει ως θεότητα την απληστία, δεν αναγνωρίζει τον νόµο και κηρύσσει την τυφλή επανάσταση στη βάση της εχθροπάθειας. Τα ινδάλµατά της δεν έχουν ηθική αλλά επιβολή. ∆ιά της κατάχρησης και της αυθαιρεσίας.
Η ζωή δεν έχει νόηµα χωρίς επιβολή στους άλλους. ∆εν έχει αισθήµατα ούτε λογική αλλά µόνον παρορµήσεις. ∆εν αγαπά τους λαούς ούτε τα έθνη ούτε την οργανωµένη κοινωνία. Μιλά µόνον για συµµορίες. Βίαιες, εγκληµατικές αλλά κυρίαρχες έναντι όλων. Τα λόγια της τραπ συνδέονται µε τις εικόνες των games, τα κινηµατογραφικά B-movies, και αυτά µε τα TikTok και τα social media των ψηφιακών δικτύων, όπου η ψευδαίσθηση της βίας αναζητά τα πραγµατικά περιστατικά αυτού του τύπου της καταξίωσης.
Αφού γονείς και παιδιά είναι απασχοληµένοι µε τον εαυτό τους και τη µαταιοδοξία τους ή τα άγχη τους και δεν προλαβαίνουν να δουν τους άλλους, η βία από θεωρία γίνεται πράξη και οι φυλακές µπορεί να ανασχέσουν το φαινόµενο, αλλά δεν µπορούν να οδηγήσουν στη λύση του.
Αν θέλουµε να µιλήσουµε σοβαρά για τη βία ανηλίκων, ας ξεκινήσουµε από την αρχή. Ας ακούσουµε τη µουσική των µαθητών στα σχολεία. Την τραπ… Θα καταλάβουµε πολλά…
Η πολιτεία από την πλευρά της δείχνει τα απαραίτητα αντανακλαστικά. Τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και ∆ικαιοσύνης, µε κοινές πρωτοβουλίες και ανακοινώσεις, µε τη συµµετοχή του ίδιου του πρωθυπουργού κινούνται µε αστυνοµικές επιχειρήσεις για την εξάρθρωση συµµοριών, δικτύων αλλά και τη σύλληψη πρωταγωνιστών ανηλίκων σε επεισόδια βίας, bullying και κατάχρησης νέων τεχνολογιών και πλατφορµών στο διαδίκτυο. Από το υπουργείο ∆ικαιοσύνης έχει ήδη δηµοσιοποιηθεί η αυστηροποίηση των ποινών για την αδιάφορη στάση των γονέων που ασκούν κηδεµονία, ούτως ώστε από τη µία να αναλάβουν τις ευθύνες τους και από την άλλη να αντιµετωπίσουν πιο σοβαρά τη στάση και τις πράξεις των παιδιών τους.
Το ζήτηµα όµως δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά. Ούτε φυσικά συνδέεται µε την παρουσία µιας κυβέρνησης, της όποιας κυβέρνησης, στην εξουσία. Αλλά µε τις πραγµατικές συνθήκες µιας κοινωνίας, στην περίπτωσή µας της ελληνικής. Με τις σχέσεις γονέων και παιδιών, µε την εκπαίδευση αλλά και τις συνθήκες στα σχολεία. Με την έννοια της ηθικής, του κοινωνισµού και των προτύπων που έχουν οι νέοι στην πορεία της ενηλικίωσής τους, και ειδικά στα χρόνια της εφηβείας.
Όταν η αδρεναλίνη, η οργή και η αντίδραση στα δεδοµένα ξεχειλίζουν µέσα στην καθηµερινότητα. Η παρέµβαση της πολιτείας, ακόµη και στο πλαίσιο της λειτουργίας των σχολείων, έχει όρια. Ο νόµος, η τάξη ή η πειθαρχία δηµιουργούν πλαίσιο, αλλά δεν µπορούν αναστρέψουν την παρακµή µιας κοινωνίας. Μιλώντας, για παράδειγµα, για την έξαρση της βίας των ανηλίκων, θα πρέπει να ξεκινήσουµε από ένα ερώτηµα προς τους ενήλικους.
Τα παιδιά σας ακούνε τραπ, παίζουν βίαια video games, βρίσκονται σε διάφορους ιστότοπους και κοινωνικά δίκτυα των dark rooms. Ακούσατε ποτέ τραπ; Αυτήν που σιγοψιθυρίζουν τα παιδιά σας και οι στίχοι της κυριαρχούν στο µυαλό και την ψυχή τους; Τι είναι η τραπ; Μια εξέλιξη της χιπ-χοπ, θα πει κάποιος, που γεννήθηκε στα γκέτο των µαύρων στις ΗΠΑ, ως underground έκφραση των περιθωριακών και χωρίς µοίρα ανθρώπων. Μιλά για βία, για ναρκωτικά, έχει ως κύρια έκφραση τον µισογυνισµό ή τον µισανθρωπισµό, λατρεύει ως θεότητα την απληστία, δεν αναγνωρίζει τον νόµο και κηρύσσει την τυφλή επανάσταση στη βάση της εχθροπάθειας. Τα ινδάλµατά της δεν έχουν ηθική αλλά επιβολή. ∆ιά της κατάχρησης και της αυθαιρεσίας.
Η ζωή δεν έχει νόηµα χωρίς επιβολή στους άλλους. ∆εν έχει αισθήµατα ούτε λογική αλλά µόνον παρορµήσεις. ∆εν αγαπά τους λαούς ούτε τα έθνη ούτε την οργανωµένη κοινωνία. Μιλά µόνον για συµµορίες. Βίαιες, εγκληµατικές αλλά κυρίαρχες έναντι όλων. Τα λόγια της τραπ συνδέονται µε τις εικόνες των games, τα κινηµατογραφικά B-movies, και αυτά µε τα TikTok και τα social media των ψηφιακών δικτύων, όπου η ψευδαίσθηση της βίας αναζητά τα πραγµατικά περιστατικά αυτού του τύπου της καταξίωσης.
Αφού γονείς και παιδιά είναι απασχοληµένοι µε τον εαυτό τους και τη µαταιοδοξία τους ή τα άγχη τους και δεν προλαβαίνουν να δουν τους άλλους, η βία από θεωρία γίνεται πράξη και οι φυλακές µπορεί να ανασχέσουν το φαινόµενο, αλλά δεν µπορούν να οδηγήσουν στη λύση του.
Αν θέλουµε να µιλήσουµε σοβαρά για τη βία ανηλίκων, ας ξεκινήσουµε από την αρχή. Ας ακούσουµε τη µουσική των µαθητών στα σχολεία. Την τραπ… Θα καταλάβουµε πολλά…
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»