Το παιχνίδι µε τις τάπες του βαρελιού και η επόµενη ηµέρα στον Λευκό Οίκο
Άρθρο γνώμης
Οι εθνικές ηγεσίες, ειδικά στην Ευρώπη και την Ασία, "κρατούν την ανάσα" τους αναµένοντας το αποτέλεσµα στις ΗΠΑ
Την εκλογή νέου προέδρου στην Οµοσπονδία των ΗΠΑ την παρακολουθούµε µε διαφορετικό τρόπο οι Αµερικανοί και οι άλλοι. Όλοι εµείς που ζούµε στην Ευρώπη, την Ασία, την Ωκεανία, την Αφρική. Οι Αµερικανοί έχουν να ψηφίσουν λαµβάνοντας υπόψη ότι το χάµπουργκερ έχει ακριβύνει πολύ. Ή αν οι καµινάδες και τα δίκτυα του αµερικανικού καπιταλισµού θα ανάψουν και πάλι εξαφανίζοντας τη «ζώνη της σκουριάς» στις Μεσοπολιτείες που δηµιούργησε η παγκοσµιοποίηση και οι διεθνείς εταιρείες τεχνολογίας των ελίτ της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνιας.
Οι υπόλοιποι βλέπουµε την εκλογική «τιτανοµαχία» στην Οµοσπονδία των Πολιτειών της Αµερικής σε σχέση µε την επίδραση στις εξελίξεις για τις γεωπολιτικές και οικονοµικές περιοχές µας που θα έχει η επιλογή Τραµπ ή Χάρις από τους Αµερικανούς πολίτες. Κοινό σηµείο που συνδέει τους προβληµατισµούς των Αµερικανών πολιτών µε όλους τους άλλους που µε κάποια έννοια είµαστε πολίτες των ΗΠΑ, αφού οι επιλογές εκεί καθορίζουν εξελίξεις που µας αφορούν είναι η τεράστια διαµάχη, εντός της ∆ύσης, για τη woke ατζέντα και τον πολιτισµό της «πολιτικής ορθότητας» των ακραίων liberals.
Στην Ελλάδα, περιµένοντας το αποτέλεσµα της επιλογής των Αµερικανών ψηφοφόρων, περνάµε την ώρα µας µε δηµοσκοπήσεις, απόπειρες εσωκοµµατικής αµφισβήτησης της ισχύος του πρωθυπουργού, τις αναταραχές στην Κεντροαριστερά. Είναι σαν να «παίζουµε» µε τις τάπες του βαρελιού σε παρασκευαστήριο ουίσκι κάπου εκεί στο Τενεσί, για να θυµηθούµε τη σχετική διαφηµιστική καµπάνια.
Σε λίγα 24ωρα όµως θα έχουµε νέο πρόεδρο των ΗΠΑ και τότε, άσχετα µε τις προτιµήσεις και τους ισχυρισµούς θα φωνάξουµε όλοι, όπως κατ’ αναλογία οι καθολικοί: «Έχουµε Πάπα». Όχι στην Εκκλησία, αλλά στη γεωπολιτική και χρηµατοοικονοµική σκακιέρα, που θα εξελιχθεί µε πολύ πιο σφιχτούς ρυθµούς η καθοριστική παρτίδα για την «τάξη πραγµάτων» στις επερχόµενες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Στις ελίτ συγκρούονται δυνάµεις, συµφέροντα και όγκοι χρήµατος. Οι λαοί περιµένουν τις εξελίξεις που θα προδιαγράψουν τη ζωή τους και το όραµα ή την προοπτική των εθνών και οικογενειών τους.
Οι εθνικές ηγεσίες ή οι ελίτ των κεντρικών δυνάµεων, των µεσαίων ή και των περιφερειακών κρατών στον κόσµο, ειδικά στην Ευρώπη και την Ασία, «κρατούν την ανάσα» τους αναµένοντας το αποτέλεσµα στις ΗΠΑ. Η παγκοσµιοποίηση έχει τελειώσει ως κύκλος της νέας Ιστορίας. Αυτό το ξέρουν όλοι. Είτε το οµολογούν είτε όχι. Οι θερµοί πόλεµοι έχουν ήδη µπει τα τελευταία χρόνια στην ατζέντα. Και, είτε έχουν στρατούς οι στρατηγοί είτε ό χι, οι χώρες τους έχουν πλέον µεγάλο µερίδιο στη διαµόρφωση των συνθηκών. Οι τραπεζίτες έχουν γυρίσει στα πολυτελή αλλά πλέον πιο «γκρίζα» γραφεία τους. Οι ανισότητες στην κοινωνική συγκρότηση και το χαώδες δηµόσιο χρέος εθνικών κρατών και κυβερνήσεων δεν αντισταθµίζεται από την εκτόξευση του ιδιωτικού πλούτου σε συγκεκριµένα γκρουπ ισχύος και επιρροής.
Όλα παίζονται, αλλά είναι εµφανές ότι την επόµενη δεκαετία θα πρέπει να συµφωνηθεί η διαγραφή µέρους του χρέους των κρατών και των ενοτήτων κρατών σε βάρος των αγορών, γιατί η στρέβλωση της παγκοσµιοποίησης και τα οράµατα διάφορων σχολών φιλελεύθερων της Αριστεράς ή της ∆εξιάς να ανατρέψουν τα status quo της παγκόσµιας ∆ύσης δεν βασίστηκαν σε πολύ ορθολογικά και ρεαλιστικά µοντέλα στην πράξη. Τραµπ ή Χάρις. Αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο. Υπάρχουν σηµαντικές παράµετροι στην πορεία που θα ακολουθηθεί αν εκλεγεί ο Τραµπ και οι δυνάµεις, κυρίως αγγλοσαξονικές, που κουβαλά µαζί του, από το αν θα εκλεγεί η συστηµική Χάρις.
Το απρόβλεπτο έχει ρίσκο. Η εξέλιξη του συστηµικού µε την ισχύ των υφιστάµενων γραφειοκρατιών ή των θεωριών ενσωµάτωσης κουβαλά πολλή παρακµή και αστοχία για να θεωρηθεί ως πορεία εξέλιξης για τη ∆ύση, επιτυχής.
Οι υπόλοιποι βλέπουµε την εκλογική «τιτανοµαχία» στην Οµοσπονδία των Πολιτειών της Αµερικής σε σχέση µε την επίδραση στις εξελίξεις για τις γεωπολιτικές και οικονοµικές περιοχές µας που θα έχει η επιλογή Τραµπ ή Χάρις από τους Αµερικανούς πολίτες. Κοινό σηµείο που συνδέει τους προβληµατισµούς των Αµερικανών πολιτών µε όλους τους άλλους που µε κάποια έννοια είµαστε πολίτες των ΗΠΑ, αφού οι επιλογές εκεί καθορίζουν εξελίξεις που µας αφορούν είναι η τεράστια διαµάχη, εντός της ∆ύσης, για τη woke ατζέντα και τον πολιτισµό της «πολιτικής ορθότητας» των ακραίων liberals.
Στην Ελλάδα, περιµένοντας το αποτέλεσµα της επιλογής των Αµερικανών ψηφοφόρων, περνάµε την ώρα µας µε δηµοσκοπήσεις, απόπειρες εσωκοµµατικής αµφισβήτησης της ισχύος του πρωθυπουργού, τις αναταραχές στην Κεντροαριστερά. Είναι σαν να «παίζουµε» µε τις τάπες του βαρελιού σε παρασκευαστήριο ουίσκι κάπου εκεί στο Τενεσί, για να θυµηθούµε τη σχετική διαφηµιστική καµπάνια.
Σε λίγα 24ωρα όµως θα έχουµε νέο πρόεδρο των ΗΠΑ και τότε, άσχετα µε τις προτιµήσεις και τους ισχυρισµούς θα φωνάξουµε όλοι, όπως κατ’ αναλογία οι καθολικοί: «Έχουµε Πάπα». Όχι στην Εκκλησία, αλλά στη γεωπολιτική και χρηµατοοικονοµική σκακιέρα, που θα εξελιχθεί µε πολύ πιο σφιχτούς ρυθµούς η καθοριστική παρτίδα για την «τάξη πραγµάτων» στις επερχόµενες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Στις ελίτ συγκρούονται δυνάµεις, συµφέροντα και όγκοι χρήµατος. Οι λαοί περιµένουν τις εξελίξεις που θα προδιαγράψουν τη ζωή τους και το όραµα ή την προοπτική των εθνών και οικογενειών τους.
Οι εθνικές ηγεσίες ή οι ελίτ των κεντρικών δυνάµεων, των µεσαίων ή και των περιφερειακών κρατών στον κόσµο, ειδικά στην Ευρώπη και την Ασία, «κρατούν την ανάσα» τους αναµένοντας το αποτέλεσµα στις ΗΠΑ. Η παγκοσµιοποίηση έχει τελειώσει ως κύκλος της νέας Ιστορίας. Αυτό το ξέρουν όλοι. Είτε το οµολογούν είτε όχι. Οι θερµοί πόλεµοι έχουν ήδη µπει τα τελευταία χρόνια στην ατζέντα. Και, είτε έχουν στρατούς οι στρατηγοί είτε ό χι, οι χώρες τους έχουν πλέον µεγάλο µερίδιο στη διαµόρφωση των συνθηκών. Οι τραπεζίτες έχουν γυρίσει στα πολυτελή αλλά πλέον πιο «γκρίζα» γραφεία τους. Οι ανισότητες στην κοινωνική συγκρότηση και το χαώδες δηµόσιο χρέος εθνικών κρατών και κυβερνήσεων δεν αντισταθµίζεται από την εκτόξευση του ιδιωτικού πλούτου σε συγκεκριµένα γκρουπ ισχύος και επιρροής.
Όλα παίζονται, αλλά είναι εµφανές ότι την επόµενη δεκαετία θα πρέπει να συµφωνηθεί η διαγραφή µέρους του χρέους των κρατών και των ενοτήτων κρατών σε βάρος των αγορών, γιατί η στρέβλωση της παγκοσµιοποίησης και τα οράµατα διάφορων σχολών φιλελεύθερων της Αριστεράς ή της ∆εξιάς να ανατρέψουν τα status quo της παγκόσµιας ∆ύσης δεν βασίστηκαν σε πολύ ορθολογικά και ρεαλιστικά µοντέλα στην πράξη. Τραµπ ή Χάρις. Αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο. Υπάρχουν σηµαντικές παράµετροι στην πορεία που θα ακολουθηθεί αν εκλεγεί ο Τραµπ και οι δυνάµεις, κυρίως αγγλοσαξονικές, που κουβαλά µαζί του, από το αν θα εκλεγεί η συστηµική Χάρις.
Το απρόβλεπτο έχει ρίσκο. Η εξέλιξη του συστηµικού µε την ισχύ των υφιστάµενων γραφειοκρατιών ή των θεωριών ενσωµάτωσης κουβαλά πολλή παρακµή και αστοχία για να θεωρηθεί ως πορεία εξέλιξης για τη ∆ύση, επιτυχής.
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»
