O εκλεκτός των Ρεπουµπλικανών στην Αµερική θριάµβευσε. ∆εν κέρδισε απλώς την αντίπαλό του για την επόµενη προεδρία στις ΗΠΑ, Κάµαλα Χάρις, από την  πλευρά των ∆ηµοκρατικών. Κυριάρχησε για τον Λευκό Οίκο, στη Γερουσία, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και αυτό έχει να συµβεί από την πρώτη εκλογή Οµπάµα το 2008.

Μόνο που στη συγκεκριµένη περίπτωση πρόκειται για τη δεύτερη εκλογή Τραµπ για την προεδρία των ΗΠΑ. Πέραν αυτού, είναι ο νικητής τόσο σε αριθµό εκλεκτόρων όσο και στην απευθείας ψήφο των πολιτών. Η επιλογή των Αµερικανών ήταν τόσο ογκώδης ως προς την υποστήριξη του Ντ. Τραµπ που κονιορτοποίησε την εικόνα που είχε δηµιουργηθεί ή και είχε καλλιεργηθεί σε επίπεδο διεθνών µίντια, ότι υπήρχε διχασµός στις ΗΠΑ. Πόλωση, ναι, υπήρχε, αλλά όχι διχασµός.

Τον Ντ. Τραµπ και τους Ρεπουµπλικανούς δεν τους υποστήριξε µε την ψήφο της η «άλλη Αµερική». Αλλά όλη η Αµερική. Η πλειοψηφία είναι συντριπτική στους λευκούς, άντρες και γυναίκες, όπως και η συµµετοχή σε αυτή τη στήριξη στον αντισυστηµικό και τόσο πολύ καταγγελλόµενο από την
«πολιτική ορθότητα» Τραµπ από τους ισπανόφωνους ή Tους Αφροαµερικανούς.

Μα τότε τι συµβαίνει; Όλοι οι Αµερικανοί ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι φασίστες, απρόβλεπτοι, αγράµµατοι, απολίτιστοι, σεξιστές; Αυτή είναι τουλάχιστον η συνήθης αξιολόγηση για χρόνια ολόκληρα, µέχρι και την παραµονή της εκλογικής µάχης της 5ης Νοεµβρίου, για τους ψηφοφόρους και τους υποστηρικτές του Ντ. Τραµπ.

Μα δεν µπορεί τόσα εκατοµµύρια Αµερικανών να είναι σε αυτή την κατάσταση. Πώς είναι δυνατόν να διασύρθηκαν σε τέτοιο βαθµό τα κυριότερα και θεωρούµενα µέχρι πρότινος αξιόπιστα και έγκριτα διεθνή µίντια; Πώς είναι δυνατόν να διασύρθηκαν σε τέτοιο βαθµό τόσες εταιρείες δηµοσκοπήσεων, δεξαµενές σκέψεων, δοµικά δίκτυα ισχύος και πλούτου της παγκοσµιοποίησης και του τέλους της ιστορίας και των πατρίδων;
Μα θα φταίει η τιµή του χάµπουργκερ, θα πουν κάποιοι.

Και οι ελίτ δεν τρώνε χάµπουργκερ, γιατί είναι ανθυγιεινό και δεν κατάλαβαν, δεν είχαν αίσθηση της πραγµατικότητας στη µάζα του πληθυσµού. Νόµιζαν ότι Τραµπ
θα ψήφιζαν µόνον οι Μεσοδυτικές Πολιτείες και οι «ψεκασµένοι» ή οι ρατσιστές λευκοί -κάτι σαν τα ορφανά της Κου Κλουξ Κλαν-, ακόµη και οι ύποπτοι ως βιαστές παιδιών. Αλλά µέχρι εκεί.

Και οι άλλοι, τα εκατοµµύρια των άλλων πού βρέθηκαν; Τι πιστεύουν, σε τι ελπίζουν, πώς είναι δυνατόν να υποστήριξαν τον Τραµπ; Θα πουν κάποιοι, µε αυτόν τον εκλεπτυσµένο γνωστό τρόπο των «πεφωτισµένων»: Φταίει η οικονοµία, ηλίθιε. Και θα ηρεµήσουν στη συνέχεια µέσα στην αυταρέσκεια και τη µαταιοδοξία του αυτοθαυµασµού τους.

Λοιπόν, τέλος στις ανοησίες του είδους. Όριο στο «παραµύθι» της παγκοσµιοποίησης και στη φαντασιοπληξία του µεταµοντέρνου, της µεταπολιτικής, του µεταανθρώπου, της µεταδηµοκρατίας. Οι λαοί µε την ψήφο τους σε ολόκληρη τη ∆ύση «ξεκρεµούν» από τον τοίχο τις ελίτ των τελευταίων τριάντα ετών. Αυτές των δικτύων της παγκοσµιοποίησης και της φιλανθρωπίας τύπου Σόρος.

Των ΜΚΟ που αγκαζέ µε τις εγκληµατικές οργανώσεις διακινούν από ανθρωπισµό καραβάνια εξαθλιωµένων, µε το αζηµίωτο φυσικά, εξελίσσοντάς τους σε λαθροµετανάστες και δούλους. Του ΟΗΕ που υποστηρίζει την Τζιχάντ και τους Ταλιµπάν στην Ασία και την Αφρική. Τέλος στην παραγωγή και τη συγκέντρωση  πλούτου από ελάχιστες παγκόσµιες εταιρείες χωρίς αναδιανοµή στη µέση τάξη των εργαζόµενων πολιτών. Τέλος στον εφιάλτη για µάζες χωρίς χρώµα, χωρίς θρησκεία, χωρίς εθνική ταυτότητα,χωρίς φύλο, χωρίς πρόσωπο, χωρίς γλώσσα.

Οι λαοί γκρεµίζουν τις ελίτ που δοµήθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια και τις λέσχες της εξουσίας τους. Τα Νταβός, τις Μπίλντερµπεργκ, τους διαχειριστές της woke κουλτούρας και τους ναζιστές της «πολιτικής ορθότητας». ∆εν το κάνουν ως δεξιοί, αριστεροί ή κεντρώοι. Ούτε το κάνουν µε οδοφράγµατα και επαναστάσεις. Απλώς ψηφίζουν στις εκλογές… χωρίς αιδώ και χωρίς διάθεση comme il faut.