Καθόλου τυχαία δεν θα πρέπει να θεωρηθούν η δηµοσιότητα και η επανάληψη των διακηρύξεων από τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας κ. Χ. Φιντάν περί «καζάν καζάν» πριν από τη σηµερινή συνάντησή του µε τον Έλληνα οµόλογό του κ. Γ. Γεραπετρίτη. Η συνάντηση φυσικά είναι προγραµµατισµένη από καιρό και η ατζέντα της δεδοµένη, αν δηλαδή µπορεί να υπάρξει πλαίσιο διαλόγου για τον «σκληρό» πυρήνα της ελληνοτουρκικής διαφοράς ή όχι.

Όµως τις τελευταίες ηµέρες υπήρξε µια µεγάλη ανατροπή των συνηθισµένων µε την πανηγυρική εκλογή του Ντ. Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Τι σηµατοδοτεί αυτό; Έντονη κινητικότητα και νέες συνθήκες στα ζητήµατα της γεωπολιτικής περιφέρειας της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής. Ακουµπά τα Ελληνοτουρκικά, αλλά το «piece of cake» είναι ότι στον επόµενο χρόνο θα δεσπόζει στη «σκακιέρα» της ∆υτικής Ασίας η συγκρότηση κράτους των Κούρδων.

Σχετικά µε το θέµα υπάρχουν δύο µεγάλοι ανταγωνιστές στην ανατολική πλευρά της Μεσογείου, που επιθυµούν να καθορίσουν τις εξελίξεις και µιας «νέας τάξης πραγµάτων» στην ταραχώδη περιοχή της Μεσοποταµίας. Και οι δύο διεκδικούν µια θέση κεντρικού παίκτη στις εν γένει εξελίξεις. Το Ισραήλ και η Τουρκία. Μετά τον πόλεµο εναντίον της Χαµάς στη Γάζα οι δύο δυνάµεις έχουν συγκρουστεί δραµατικά µε δηλώσεις, απαξιωτικά σχόλια των ηγεσιών τους και ψυχροπολεµικού τύπου διαξιφισµούς.

Το Ισραήλ, σε έναν γενικότερο σχεδιασµό κρατών και ισορροπιών στην περιοχή στο πλαίσιο της περαιτέρω ανάδειξης και εµπέδωσης των «συµφωνιών του Αβραάµ», είναι δεδοµένο ότι θα επιδιώξει τη συγκρότηση του Κουρδιστάν ως πεδίου σταθερότητας στη Μεσοποταµία, αποτελούµενου από εδάφη του Ιράκ και της Συρίας αρχικά, µε την ενσωµάτωση των εδαφών των Κούρδων του Ιράν και της Τουρκίας τελικά στη συνέχεια. Το Ισραήλ βλέπει έναν τέτοιο σχεδιασµό στη βάση της εθνικής του ασφάλειας και µιας νέας πραγµατικότητας, που περιλαµβάνει την απορρύθµιση του «άξονα της αντίστασης» του Ιράν, προς τον οποίο ως ισλαµικό µέτωπο έχει συγκλίνει και η Τουρκία από την πλευρά των σουνιτών.

Από την άλλη πλευρά, η Άγκυρα φέρεται ότι επεξεργάζεται έναν σχεδιασµό που έχει σχέση µε την εµπέδωση του «όρκου του έθνους» του 1920, σύµφωνα µε τον οποίο θα µπορούσε να συγκροτηθεί ένα Κουρδιστάν, οµόσπονδη περιοχή της επικράτειας και του κράτους της σύγχρονης Τουρκίας, µε τα εδάφη των Κούρδων στο Ιράκ, στη Συρία και ενδεχοµένως στο Ιράν να προστίθενται σε αυτά που κατέχει η Τουρκία. Στόχος µια οµοσπονδία της Τουρκίας που εδαφικά θα εκτείνεται τουλάχιστον µέχρι το Κιρκούκ και τη Μοσούλη.

Οι δύο αυτοί σχεδιασµοί προφανώς θα έρθουν σε σύγκρουση, µε τις δυτικές δυνάµεις και ειδικά τις ΗΠΑ να νιώθουν πιο κοντά στον σχεδιασµό του Ισραήλ, ενώ η Τουρκία θα ψάξει συναινέσεις σε ένα κοινό πεδίο ανάµεσα στη ∆ύση και το ΝΑΤΟ, µέλος του οποίου παραµένει η Τουρκία, και το BRICS, στο οποίο η Τουρκία επιθυµεί να ενταχθεί οικονοµικά και εµπορικά. Οι βλέψεις της Τουρκίας άλλωστε φθάνουν µέχρι την Ανατολική Ιερουσαλήµ, όπου επιθυµεί να αποκτήσει ρόλο εγγυητή από την πλευρά του Ισλάµ, δίδοντας εγγυήσεις ασφαλείας σε κάποιο κράτος των Παλαιστινίων, ως επόµενη µέρα του πολέµου Ισραήλ - Χαµάς και Χεζµπολάχ. Φυσικά η Τουρκία δεν λαµβάνει υπόψη της ότι αντίθετους σε τέτοιους σχεδιασµούς είναι πολύ φανερό ότι θα έχει όχι µόνο το Ισραήλ, την Ελλάδα ή την Κύπρο αλλά και την Αίγυπτο, την Ιορδανία και άλλες κύριες χώρες των Αράβων όπως τα Εµιράτα ή η Σαουδική Αραβία.

Σε κάθε περίπτωση, µπροστά σε αυτές τις εξελίξεις ο Χ. Φιντάν νιώθει ως αποστολή να κλείσει το µέτωπο µε την Ελλάδα στο Αιγαίο µέχρι νεωτέρας, ακόµη και µε διαφωνίες στα βασικά αλλά µε έναν διάλογο έστω προσχηµατικό σε ένα περιβάλλον «θετικής ατζέντας» στα επιµέρους.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή