Η Ευρώπη στις κεντρικές της δοµές και αντιλήψεις στέκεται έκπληκτη µπροστά στις εξελίξεις στη ∆ύση. ∆εν µπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο που ψηφίζουν οι λαοί ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Κορυφαία στιγµή σε αυτή τη φάση αποδροµής των ελίτ ηγεσίας στην Ευρώπη η ψήφος των Αµερικανών, που σάρωσε όλες τις παραδοχές και τις συστηµικές ελπίδες του ευρωπαϊκού καθεστώτος των Βρυξελλών και του Στρασβούργου. Η Ευρώπη, όπως είναι σήµερα, αδυνατεί να αντιµετωπίσει ή να διαπραγµατευθεί µε την ατζέντα Τραµπ. Είναι πολύ ραγδαίες οι εξελίξεις που θα επέλθουν και αυτή πολύ καθυστερηµένη στα αντανακλαστικά του συστήµατος διοίκησής της, για να τις διαχειρισθεί. Θα προχωρήσουµε λοιπόν µε συνθήκες κάπως χαοτικές. Ας ελπίσουµε ότι θα επικρατήσει µια «δηµιουργική αταξία» και όχι µια ανεξέλεγκτη απορρύθµιση. Υπάρχει µια έννοια από την εποχή που η Ελλάδα εισερχόταν στην εποχή των µνηµονίων: ελεγχόµενη χρεοκοπία. Αυτό θα δοκιµάσει τώρα η Ευρώπη σε επίπεδο κεντρικών θεσµών και δοµών.

Χθες, σε ένα άτυπο συµβούλιο των ευρωπαϊκών εθνικών ηγεσιών µε την παρουσία της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κρ. Λαγκάρντ, και του ταλαντούχου Ιταλού αριστοκράτη κ. Ντράγκι, που πολύ βοήθησε την Ευρώπη να συνεχίσει να «περπατά» την προηγούµενη καθοριστική για τη συνοχή της δεκαετία, παρουσιάστηκε το σχέδιο του δεύτερου για δοµικές αλλαγές στη νοοτροπία και τις στρατηγικές της Ένωσης προκειµένου αυτή να καταστεί βιώσιµη, ανταγωνιστική και ασφαλής από πλευράς αυτόνοµης στρατιωτικής ισχύος.

Η συζήτηση µετά τον θρίαµβο Τραµπ στην Αµερική δυστυχώς είναι καθυστερηµένη από πέντε µέχρι δέκα χρόνια. ∆εν υπάρχει δηλαδή το κρίσιµο χρονικό διάστηµα για να µετακινηθεί η Ευρώπη ως ενιαία δοµή στην αποδοχή κοινών χρεών, µε ευρωοµόλογα στις επενδύσεις, στις τεχνολογίες, στην ευρωπαϊκή πολεµική βιοµηχανία, στο πέρασµα από την πράσινη οικονοµία στην πυρηνική ενέργεια ως συµπλήρωµα και ασφαλιστική δικλίδα στις ΑΠΕ, στο φυσικό αέριο και το αµερικανικό LNG, µε τον άνθρακα µεταβατικό στάδιο. Τι µπορεί να συζητηθεί τώρα, που η στρατηγική για παράδειγµα των ηλεκτρικών αυτοκινήτων έχει καταρρεύσει προ διετίας για µια επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής οικονοµίας; Μέσα σε λίγους µήνες η διοίκηση Τραµπ από τις ΗΠΑ θα έχει επανακαθορίσει τους κανόνες ισχύος για την ενιαία ∆ύση. Πώς η δυσκίνητη ούτως ή άλλως Ευρώπη θα µπορέσει να αντιληφθεί στο σύνολο των εθνικών ηγεσιών της τα νέα δεδοµένα, θα έχει πάρει ανατρεπτικές σε σχέση µε την κανονικότητά της αποφάσεις και θα τις έχει ταυτόχρονα υλοποιήσει, πετυχαίνοντας θεαµατικά νέα αποτελέσµατα ώστε να καταστεί ενεργή στο παγκόσµιο power game;

Μιλούν για κάποια διακήρυξη της Βουδαπέστης ως δήλωση προθέσεων µετά το άτυπο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο στην Ουγγαρία. Καµία σηµασία δεν µπορεί να έχει, αφού οι από ψεις του Β. Όρµπαν, εθνικού ηγέτη της χώρας και πλήρως αντισυστηµικού για το ευρωπαϊκό κατεστηµένο, θα είναι πιο επίκαιρες και ενδιαφέρουσες από την κοινή διακήρυξη, εκ των συνθηκών.

Αλλά τελικά τι είναι η Ευρώπη ως ένωση; Μια παγκόσµια εταιρεία ή µια κοινωνία εθνικών κρατών; Αυτή η µετατόπιση στις έννοιες είναι το µόνον που µπορεί να πετύχει ο παγκόσµιος παίκτης Ευρώπη. Που σηµαίνει ότι αξία έχει τι θα ψηφίσουν οι λαοί της εθνικά, αλλά και τι επιλογές θα κάνουν σε εθνικό επίπεδο οι πολιτικές ηγεσίες και οι ηγέτες τους. Για παράδειγµα, κατέρρευσε ο κυβερνητικός συνασπισµός στη Γερµανία. Οι Σοσιαλδηµοκράτες οι Φιλελεύθεροι και οι Πράσινοι σε όλες τις χώρες καταψηφίζονται και περιθωριο ποιούνται. Η γερµανική χριστιανοδηµοκρατία από την άλλη είναι έτοιµη από καιρό υπό την ηγεσία του Φρ. Μερτς να αναλάβει ευθύνες. Οι συνασπισµοί του παρελθόντος τύπου «τζαµάικα» θα πρέπει να αποκλεισθούν ως φαιδρότητες. Πόσο πιθανόν είναι το CDU των Χριστιανοδηµοκρατών να συγκεντρώσει στις επερχόµενες εκλογές το 35% των ψήφων των Γερµανών, να προχωρήσει σε συνασπισµό µε την Αριστερά της Βάγκενκνεχτ σε κυβέρνηση, έχοντας ενδεχοµένως το AfD πρώτο κόµµα στην αντιπολίτευση; Αρκετές. Τόσες πιθανότητες έχει και το σύστηµα Ευρώπη να επιβιώσει…