Στον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία 24ωρα και στη βάση ενός από κάθε πλευρά αντιδηµοκρατικού συνεδρίου, που θυµίζει αφόρητα την εποχή και τη λειτουργία των Σοβιέτ, δεν εξελίσσεται κάποια αποστασία αλλά µια πλήρης διάλυση.

Η γραφειοκρατία του κόµµατος, είτε ονοµασθεί οµάδα των «87» είτε µε όποια άλλη ονοµασία συνιστωσών, απέκλεισε από τις υποψηφιότητες τον Στ. Κασσελάκη, αλλά και τους συνέδρους που τυχόν θα αντιδρούσαν στις «πραξικοπηµατικού» τύπου µεθοδεύσεις, ακόµη και τους συµπαθούντες αυτόν βουλευτές του κόµµατος.

Όλα αυτά οργανώθηκαν και συνέβησαν µε δεδοµένο ότι στο σύνολο των δηµοσκοπήσεων αλλά και του κλίµατος που καταγράφετο από την πολιτική ανάλυση ήταν κυρίαρχο το σενάριο της επικράτησής του έναντι των Φάµελλου, Πολάκη, Φαραντούρη, Γκλέτσου, που τους επετράπη η υποψηφιότητά τους. Είναι εύλογο λοιπόν και καθόλου «αποστασία» το γεγονός ότι ο Στ. Κασσελάκης εν µέσω ταραχών, εντάσεων και καταγγελιών ένθεν και ένθεν ανακοίνωσε τη συγκρότηση νέου κόµµατος, ενώ σειρά βουλευτών που υποστήριξαν και υποστηρίζουν την ηγεσία του ανακοινώνουν την αποχώρησή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ένταξή τους στο νέο κόµµα, διατηρώντας τις έδρες τους στο Κοινοβούλιο.

Άµεσος απότοκος των δοµικών αυτών εξελίξεων στην ανανεωτική Αριστερά είναι το ΠΑΣΟΚ µέσα στα επόµενα 24ωρα να κηρυχθεί αξιωµατική αντιπολίτευση, αφού οι 31 έδρες του στη Βουλή θα είναι περισσότερες από τις εναποµένουσες στον διαλυµένο πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ, εκπροσωπώντας ουσιαστικά την ευρωπαϊκή σοσιαλδηµοκρατία, που καταρρέει σε όλη την Ευρώπη, δίδοντας µια κανονικότητα στα µέτρια ποσοστά εµπιστοσύνης των πολιτών σε αυτό, είναι εµφανές ότι δεν έχει κάποια ειδική στρατηγική για το µέλλον της χώρας, διέπεται από σύγχυση ιδεών και πρωτοβουλιών, επιµένοντας ότι η καλύτερη περίοδος εκσυγχρονισµού και επαναδιάταξης της χώρας ήταν εκείνη της πρωθυπουργίας Σηµίτη. Όταν δηλαδή ετέθησαν οι βάσεις για τη δηµοσιονοµική χρεοκοπία της χώρας ελάχιστα χρόνια µετά.

Υπό την έννοια αυτή, στην Αριστερά του πολιτικού συστήµατος της χώρας καταγράφονται δύο δυνάµεις -ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ- χωρίς προοπτική εκλογικής κυριαρχίας, θυµίζοντας µάλλον πολιτικά και στρατηγικά τον τίτλο γνωστού µυθιστορήµατος µπεστ σέλερ: «Τα αποµεινάρια µιας µέρας».

Το νεότευκτο κόµµα Κασσελάκη, ακόµη και αν αυτός συνδεθεί µε τον κινηµατισµό στην οικονοµική και πολιτιστική οπτική του ΜέΡΑ25 του κ. Βαρουφάκη, συγκεντρώνοντας στη βάση της συνοχής του ψηφοφόρους των νεότερων γενιών, κάτω των 40, αφού θα έχει ισχυρή παρέµβαση στα κοινωνικά δίκτυα, είναι ήδη ξεπερασµένο από τις ταυτόχρονες µε την ανακοίνωση της ίδρυσής του ραγδαίες, δοµικές εξελίξεις και αλλαγές που συντελούνται στην Αµερική. Η θριαµβευτική εκλογή Τραµπ κονιορτοποιεί τους κύκλους στήριξης της woke ατζέντας και της παγκοσµιοποίησης του τέλους των εθνικών και όχι µόνο «ταυτοτήτων».

Ακόµη και αν ο Κασσελάκης και οι βουλευτές του ή οι συµµαχικές δυνάµεις που θα τον στηρίξουν επιλέξουν έναν ιδιότυπο «Περονισµό» να αναπτύξουν, ο κόσµος τους τα επόµενα χρόνια θα γκρεµίζεται σε ευρωπαϊκό ή παγκόσµιο επίπεδο και η αριστερή εµµονή των liberals περί ηγεµονίας του δικαιωµατισµού των µειονοτήτων -όπως η δεξιά ανάλογη έκφανση του φιλελευθερισµού- θα καταρρέει, µην αφήνοντας χώρο να αναπτύξουν ισχυρές στρατηγικές για τη µετεξέλιξη ή τις δοµές της χώρας που θα τους έδιναν χώρο διακυβέρνησης.

Όσο και αν φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση περίεργο, κερδισµένος από τις εξελίξεις στο αριστερό πολιτικό σύστηµα της Ελλάδας µπορεί να είναι ο πρώην πρωθυπουργός -την εποχή της πρώτης διακυβέρνησης Τραµπ- Αλ. Τσίπρας, εφόσον πάρει το ρίσκο τελικά να δηλώσει πρωταγωνιστής και εγγυητής για ένα διάδοχο κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ, κάπου εκεί την άνοιξη. Εφόσον φυσικά κατορθώσει να πετύχει ώσµωση στην Αριστερά και έµπρακτη στήριξη από τους πολίτες-ψηφοφόρους. Ναι, τότε θα µπορούσε να βρεθεί επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο επόµενο Κοινοβούλιο.

*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»