Το πείραµα ενός χαλιφάτου στη Μεσοποταµία

Η αιφνιδιαστική ως προς τους χρόνους που εξελίχθηκε προέλαση οµάδων της Τζιχάντ από το Χαλέπι στη ∆αµασκό και τελικά η πτώση του καθεστώτος των Άσαντ και του Μπάαθ από την εξουσία χωρίς µάχη δηµιούργησαν ένα κάποιου τύπου σοκ σε όλους τους δρώντες. Ο Άσαντ θα έχανε την εξουσία. Απλώς αυτό θα συνέβαινε σε ένα διάστηµα µέχρι τις 20 ∆εκεµβρίου περίπου.

Ο συριακός στρατός όµως δεν πολέµησε. Απλήρωτος για µήνες, κουρασµένος και χωρίς όραµα, έχοντας δεχθεί στον πυρήνα που τον συνέδεε µε το Ιράν, τη Χεζµπολάχ και τους Φρουρούς της Επανάστασης καίρια πλήγµατα από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάµεις τον τελευταίο χρόνο και ειδικά µετά τον Σεπτέµβριο -όπου οι Ισραηλινοί στόχευσαν και κατέστρεψαν αυτοκινητοποµπές και δραστηριότητα λαθρεµπορίου (όπλα, πετρέλαιο και ναρκωτικά) σε όλη την επικράτεια της Συρίας-, τόσο ως ηγεσία όσο και ως στράτευµα δεν έβλεπε επόµενη µέρα. Ο Μπ. Νετανιάχου από το βήµα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ τον Σεπτέµβριο µιλώντας προς την ανθρωπότητα έδειξε δύο χάρτες.

Στον έναν αυτόν που θα κυριαρχούσε ο επονοµαζόµενος από το Ιράν «άξονας της αντίστασης», η κυριαρχία της Τζιχάντ επί των εδαφών της Ανατολής και των διαδροµών που συνδέουν την Ασία µε την Ευρώπη. Στον άλλο µια «νέα τάξη πραγµάτων» βασισµένη στις «συµφωνίες του Αβραάµ» και στη δηµιουργία συνθηκών και συσχετισµών συνύπαρξης των Ισραηλινών και των Αράβων, διακηρύσσοντας έναν κόσµο από τη Μεσόγειο µέχρι τον Ινδικό µε προσανατολισµό την ανάπτυξη και την ευηµερία.

Ο αιµατηρός πόλεµος των Ισραηλινών από το 2023 και η ατσάλινη στρατηγική του Νετανιάχου «ξεπλένει» τη ∆ύση (ΗΠΑ και Ευρώπη) για τα ανοµήµατα και τις αστοχίες µε το «δόγµα του αιώνιου πολέµου» που εφάρµοσε στην Εγγύς Ανατολή και δίνει την ευκαιρία σε µια σειρά λαών και κρατών των Αράβων αλλά και στους Πέρσες να αναλάβουν την ευθύνη και την κυριαρχία των ζωών και των κρατών τους. Η ∆ύση στο πεδίο των ΗΠΑ είναι υπόλογη για τις επιλογές των ηγεσιών της, ∆ηµοκρατικών και νεοσυντηρητικών, στις προεδρίες Κλίντον, Μπους και Οµπάµα (ειδικά την πρώτη θητεία) για την κατάσταση που δηµιούργησαν µέσα από τις γεωπολιτικές θεωρίες περί δηµιουργικής καταστροφής.

Οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να είναι έκθετοι για τον καιροσκοπισµό, τον αµοραλισµό και την ευτέλεια των διεθνών πολιτικών τους. Ο «άξονας της αντίστασης», σύλληψη και στρατηγική του υψηλών ικανοτήτων Ιρανού αξιωµατούχου Σουλεϊµανί, που σκότωσαν από το 2020 σε ειδική επιχείρηση οι Αµερικανοί στην προηγούµενη θητεία Τραµπ, είναι επιτέλους νεκρός.

Κάποιοι έπρεπε να πολεµήσουν για αυτό. Το έκαναν οι Ισραηλινοί. Σήµερα στη Συρία την ηγεσία ελέγχει βαθµηδόν µια οργάνωση της Τζιχάντ, η HTS, που έχει διαχωρίσει τη θέση της από τον ISIS και την Αλ Κάιντα, και ένας πολέµαρχος, ο Αλ Τζολάνι ή Γκολάνι ή Αχµέντ αλ Σάρα. Ορίσθηκε ήδη υπηρεσιακός πρωθυπουργός στη Συρία του χάους, που θυµίζει την πτώση του Βερολίνου στο τέλος του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Το Ιράν έχει κλεισθεί στα σύνορά του. Η Ρωσία έχει αποχωρήσει από το πεδίο και ρίχνει τη σκιά της στο Αφγανιστάν πλέον στην Ασία, µε την άρση του χαρακτηρισµού ως τροµοκρατών για τους Ταλιµπάν. Η οµάδα που έχει κυριαρχήσει στη ζώνη Χαλέπι- ∆αµασκός υπόσχεται ανεκτικό Ισλάµ, περιεκτικό και πλουραλιστικό πολίτευµα, µη πόλεµο και ανοικοδόµηση της χώρας µε διεθνή συνδροµή.

Η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαµ δεν υπόσχεται µια φιλελεύθερη δηµοκρατία δυτικού τύπου. Αλλά προφανώς µια νέα Βαβυλώνα, ένα χαλιφάτο πιο κοσµικό και πιο ανεκτικό από πλευράς δικαιωµάτων στην ιστορική Μεσοποταµία. Το «στοίχηµα» είναι ανοικτό. Οι φυλές και ο λαός της Συρίας ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα αποδειχθεί αν δικαιούνται κράτος, αυτορρύθµιση και ευηµερία ή µια νέα σφαγή και προσφυγιά…