Το βασίλειο της Μεσοποταµίας αποτελεί διαχρονικά το όραµα ηγεσίας κάθε κάστας και µεγάλης οικογένειας και φυλής των Αράβων. Ουσιαστικά, ιστορικά, ο λόγος για τη Βαβυλώνα.

Η ηγεσία στη Μεσοποταµία αποτελεί κυρίαρχο στόχο και για τους νεοοθωµανούς Τούρκους υπό την πολιτική ηγεσία του Τ. Ερντογάν. ∆εν είναι απλώς ένας στόχος εθνικισµού τύπου Νεότουρκων του Κεµάλ, είναι η καταξίωση µέσα από µια διαδροµή που περνά από την κυριαρχία στη ∆αµασκό, στον δρόµο για την Ιερουσαλήµ.

Ο Τ. Ερντογάν έχει λίγα χρόνια µπροστά του για να επιτύχει τον υπέρτατο στόχο και σκοπό. Και αυτός είναι να φθάσει στην Ιερουσαλήµ ως επικεφαλής του ισλαµικού τόξου της Ασίας.

Με τους Άραβες δηλαδή σε εποπτευόµενο ρόλο επιρροής. Ο Ερντογάν ορίζει τη µοίρα του στην επανάληψη του µύθου αλλά και της «τάξης πραγµάτων» του Σαλαντίν. Του ηγέτη που ένωσε το Ισλάµ και µε πόλεµο κατέλυσε τελικά το Βασίλειο (των Σταυροφόρων) της Ιερουσαλήµ. Ούτε εκείνος ήταν Άραβας. Ούτε ο Ερντογάν είναι Άραβας.

Η Τουρκία δούλεψε πολύ την τελευταία δεκαετία, µε αρχιτέκτονα τον Χ. Φιντάν στην ηγεσία των µυστικών της υπηρεσιών και τον Ι. Καλίν στις σκιώδεις διαβουλεύσεις, ειδικά µε τους δυτικούς, τους Βρετανούς, τους Αµερικανούς και τους Ευρωπαίους. Τα προηγούµενα χρόνια η Τουρκία κινήθηκε διακριτικά και κρατώντας τα προσχήµατα µεταξύ Ανατολής και ∆ύσης.

Στην παρούσα φάση δεν έχει χρόνο. Πρέπει να προλάβει το Ισραήλ, σε πόλεµο ακόµη στη Γάζα, για να βρεθεί από τη ∆αµασκό στην Ιερουσαλήµ και να µιλήσει εκ µέρους του παγκόσµιου Ισλάµ για τη «νέα τάξη» στην Ανατολή και την Αφρική.

Η Τουρκία δεν είναι µόνη της στον δρόµο αυτό. Πέραν των Γερµανών και των Βρετανών, που είναι συνεπείς σύµµαχοί της, επενδύει στον ρεαλισµό των Αµερικανών και βασίζεται στον όγκο και τη δυνατότητα της επονοµαζόµενης D-8. Σε αυτήν την οργάνωση πολυπληθών χωρών του Ισλάµ, που είχε οικονοµικό χαρακτήρα και από φέτος το καλοκαίρι µε τη σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη απέκτησε και πολιτικό, µίλησε στα ανακοινωθέντα για τη δηµιουργία δυο κρατών και τη διχοτόµηση της Ιερουσαλήµ στην Παλαιστίνη. Συµµετέχουν οι εξής χώρες: Ινδονησία, Πακιστάν, Τουρκία, Ιράν, Αίγυπτος, Μαλαισία, Νιγηρία, Μπαγκλαντές. Τα συµφέροντα της Αιγύπτου και του Ιράν δεν συµπίπτουν ακριβώς µε της Τουρκίας.

Όπου Τουρκία, σηµαίνει και κυριαρχία της Μουσουλµανικής Αδελφότητας στο Λεβάντε και την Αφρική, από τις κάστες και τις ελίτ του Ισλάµ. Από την ενότητα αυτή του ισλαµικού µετώπου, που παρουσιάζει η Τουρκία και είναι κρίσιµη η οικονοµική της δυνατότητα, που δεν έχει η Άγκυρα, για την ανοικοδόµηση της Συρίας και του Λιβάνου σε πρώτη φάση -το Ιράκ στη Μεσοποταµία παραµένει επί του παρόντος κλειστό κεφάλαιο- λείπει ένας σπουδαίος «παίκτης»: το Εµιράτο των Αλ Θάνι. Αυτοί είχαν ιχνηλατήσει την ενότητα D-8 µε οικονοµικούς όρους, όταν βρέθηκαν σε αρνητική θέση µε τη Σαουδική Αραβία, θύµατα του ανταγωνισµού τους µε τα Αραβικά Εµιράτα.

Στο Κατάρ και στην καθηµερινότητα της Ντόχα βρίσκεται ο «πυρήνας» του κοσµικού χαλιφάτου που θα ήθελε η ∆ύση και θα έκανε αποδεκτό το Ισραήλ, χωρίς να ανησυχούν πέραν των τοπικών ανταγωνισµών και φιλοδοξιών οι αραβικές ηγεσίες και η Αίγυπτος. Φυσικά και το επόµενο Ιράν, η νέα Περσία. Αλλά το Κατάρ δεν έχει ογκώδεις ένοπλες δυνάµεις, δεν µπορεί να τακτοποιήσει το χάος στη Συρία µετά τον Άσαντ. Αλλά η HTS και ο ηγέτης της, Αλ Σαράα, δική τους επένδυση είναι. Το ίδιο και τα όπλα τους.

Η Τουρκία αλλού ποντάρισε και έχασε. Απλώς µέσα από αυτήν πέρασαν κάπου 2 δισ. δολάρια για στήριξη. Στην Ανατολή ξεκινάς ρωτώντας «ποιος είναι ο παλληκαράς και ποιος είναι το αφεντικό». Η Ελλάδα πάντως από τις πρώτες της κινήσεις στη «σκακιέρα» δείχνει ασφαλής για κάποιες απαντήσεις…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 20/12/2024