Στο τελευταίο Yπουργικό Συµβούλιο για το 2024, συζητώντας επί συγκεκριµένων, επτά στον αριθµό, θεµάτων που έχουν προτεραιότητα για να συζητηθούν και να ψηφισθούν τους πρώτους µήνες του νέου έτους, ο πρωθυπουργός έδωσε τη στρατηγική της κυβέρνησης για το 2025, αλλά και τον τόνο της διακυβέρνησης.

Τα κύρια µέτωπα που µπορούν να προγραµµατισθούν θα αφορούν τους τοµείς της Παιδείας, όπου δέσµη αλλαγών, νεωτερισµών και καινοτοµίας έχουν ήδη δει το φως της δηµοσιότητας και εξελίσσονται, και της Υγείας, που έχει πολλά προβλήµατα λειτουργικότητας ακόµη, αλλά τα απογευµατινά χειρουργεία και η ανακαίνιση των σηµαντικότερων νοσοκοµείων και Κέντρων Υγείας καθορίζουν µια νέα, πιο αισιόδοξη πραγµατικότητα.

Επίσης, τα µεγάλα έργα, που µε ορίζοντα και το 2026 θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί και να έχουν δοθεί προς χρήση. Είναι σαφές ότι ο κ. Μητσοτάκης επιθυµεί και επιδιώκει να φθάσει στους εκλογικούς χρόνους του φθινοπώρου του 2026 και τους πρώτους µήνες του 2027 έχοντας να παρουσιάσει µια άλλη Ελλάδα, επόµενη της εποχής των µνηµονίων σε µια ολότητα, όχι µόνον ως προς τους οικονοµικούς δείκτες ή την αύξηση εισοδηµάτων, µε ταυτόχρονη µείωση φόρων, αλλά και µε αναβαθµισµένη λειτουργικότητα του κράτους, µε νέους ρυθµούς και δοµές επιχειρηµατικότητας και επενδύσεων. Η χρονιά που ξεκινά, το 2025, είναι µη εκλογική, αλλά προβλέπεται απρόβλεπτη και περιπετειώδης ως προς τον διεθνή και, προπάντων, τον ευρωπαϊκό περίγυρο.

Οσο και να µη θέλουν να το συζητούν οι πολιτικοί, οικονοµικοί και διπλωµατικοί κύκλοι επιρροής και ισχύος στην Ελλάδα, τίποτα δεν είναι δεδοµένο από αυτά που θα συµβούν. Η κανονικότητα των εξελίξεων και των δεδοµένων των τελευταίων δεκαετιών έχει διαταραχθεί σε σηµαντικό βαθµό. Για να µην πούµε ότι οι πάσης φύσεως βεβαιότητες έχουν ανατραπεί. Και µπορεί στην πολιτικά σταθερή και οικονοµικά σε ανοδική τροχιά Ελλάδα οι περιπέτειες της αστάθειας στη διακυβέρνηση, που κυριαρχούν για µακρύ χρονικό διάστηµα σε κεντρικές δυνάµεις της Ευρώπης, όπως, για παράδειγµα, στη Γαλλία και τη Γερµανία, όπως και τα µέτωπα του πολέµου, που το πιθανότερο είναι, ως θερµά µέτωπα, να κλείσουν τους επόµενους µήνες, να µοιάζουν κάπως απόµακρα, όµως µια νέα πραγµατικότητα την απειλεί σοβαρά. Και αυτή έχει την αφετηρία της σε µία διαπίστωση. Η Ευρώπη του Μάαστριχτ οδεύει προς κατάρρευση. Αυτό γίνεται φανερό από το έλλειµµα ανταγωνιστικότητας της Ενωσης απέναντι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Κίνα. Επίσης, από το κενό στις τεχνολογικές εξελίξεις. Από τα χρέη των κρατών και το περιβάλλον οικονοµικής πίεσης, λόγω του κόστους ζωής στις κοινωνίες.

Το ευρώ στήθηκε ως νόµισµα, αλλά και ως επιχειρηµατική και οικονοµική λειτουργία στην ηγεµονία της Γερµανίας στην ευρωπαϊκή οντότητα. Μια λάθος σκέψη, βασισµένη σε µια απλοϊκή προσέγγιση: όταν παίρνεις τηλέφωνο στην ευρωπαϊκή ακτή, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος ορισµένος υπεύθυνος και αρµόδιος να σου απαντήσει για λογαριασµό όλων. Και κατέληξαν τότε, στα τέλη του Ψυχρού Πολέµου, στο ότι αυτός ο κάποιος θα πρέπει να µιλά γερµανικά.

Το ευρώ, λοιπόν, όχι µόνον ως νόµισµα, αλλά ως οικονοµική και δηµοσιονοµική φιλοσοφία και επιχειρηµατική κεντρική δραστηριότητα, υπήρξε µια ακολουθία του ράιχµαρκ µε ολίγον από γαλλικό φράγκο. Σε µια αναλογία στην καλύτερη περίπτωση 80% υπέρ του γερµανικού νοµίσµατος και 20% του γαλλικού. Ολη η δοµή της Ευρώπης έχει βασίσει δοµικές παραδοχές στην κεντρική θέση της Γερµανίας, η οποία πλέον, όµως, στην παρούσα φάση, και ως εθνική οικονοµία και ως ευρωπαϊκή υπερδύναµη, καταρρέει. Απογοητευτική φαντάζει, ταυτόχρονα, και η κατάσταση στη Γαλλία. Είναι φανερό ότι το Παρίσι δεν µπορεί να διεκδικήσει και, πολύ περισσότερο, να αναλάβει ηγεµονικό ρόλο στην ευρωπαϊκή οντότητα, δίδοντας χρόνο στη Γερµανία να αναδιοργανωθεί. Ετσι, αναβαθµίζεται η γειτονική Ιταλία. Το ζήτηµα της Ευρώπης του Μάαστριχτ δεν είναι µόνον πολιτικό, όπως από την πρώτη µατιά φαίνεται.

Είναι κυρίαρχα διαρθρωτικό. Απέτυχε το νέο γερµανικό θαύµα της συγκρότησης µιας ολότητας στην Ευρώπη. Αυτή τη φορά χωρίς πόλεµο, όπως τον προηγούµενο αιώνα, αλλά µέσω µιας εταιρικής σχέσης και µιας οικονοµικής, εµπορικής και νοµισµατικής ζώνης. Αφού όλα συνδέονται µε τη Γερµανία σε πρώτο βαθµό και σε επόµενο επίπεδο µε τη Γαλλία, επειδή, για παράδειγµα, τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα της ευρωπαϊκής κεντρικής βιοµηχανίας απέτυχαν να ανταγωνισθούν σε τιµές, καινοτοµία και καύσιµο τα κινέζικα ή τα αµερικανικά, η Ευρώπη των τελευταίων τριών δεκαετιών απλώς καταρρέει. Μάλιστα, στην επερχόµενη περίοδο Τραµπ στις ΗΠΑ, η επιχειρηµατικότητα και ο εµπορικός ανταγωνισµός θα συνδεθούν µε τη γεωπολιτική, παράµετρος και ατµόσφαιρα που κυριολεκτικά πλήττει την Ευρώπη ως πόλο ισχύος, αφού τόσο στη στρατιωτική της δεινότητα όσο και στη γεωπολιτική της θεώρηση κρίνεται ουσιαστικά µετεξεταστέα.

Και στην προκειµένη περίπτωση δεν µιλάµε για προβλήµατα σε κάποιες εθνικές οικονοµίες κρατών-µελών, όπως το 2010-2011, αλλά για τη βάση της συγκρότησης και της πάγιας στρατηγικής της Ενωσης. Η Ελλάδα όχι µόνον στο πολιτικό και κοινωνικό της πεδίο είναι σταθεροποιηµένη, αλλά και στη στρατηγική της θεώρηση ως εθνικό κράτος είναι σε καλύτερη µοίρα από την ευρωπαϊκή συνισταµένη. Οι αναβαθµισµένες και δηµιουργικές σχέσεις µε τις ΗΠΑ, ο συνεκτικός, διµερής δεσµός µε τη Γαλλία και οι µεσογειακές συµµαχίες, πέραν της οµοεθνούς Κύπρου, µε το Ισραήλ, την Αίγυπτο και ισχυρά αραβικά κράτη τής δίνουν γεωπολιτικές, οικονοµικές, εµπορικές και ενεργειακές διεξόδους.

Οι συνθήκες θα ήταν καταστροφικές αν και µετά το 2009-2010 είχε ακολουθηθεί από τη χώρα µας στη διεθνή πολιτική ο «ευρωπαϊκός µονόδροµος». Οµως, η Ελλάδα δεν ακουµπά, αλλά είναι µέρος της ευρωζώνης. ∆εν έχει δικό της νόµισµα, ούτε δική της οικονοµική και εµπορική πολιτική. Τουτέστιν, οι όποιοι κραδασµοί της ευρωπαϊκής υπερδοµής θα φέρουν αρνητικές επιπτώσεις και δεδοµένα προς διαχείριση και για την Ελλάδα.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά