Την Κυριακή το πρωί ήσυχα και ξαφνικά έφυγε από τη ζωή ο πρώην πρωθυπουργός και αρχιτέκτονας του ευρωπαϊκού σοσιαλισµού για την Ελλάδα. Ο Κ. Σηµίτης άφησε τον παρόντα κόσµο σε µια εποχή, λίγο πριν ή λίγο µετά, που η Ευρώπη την οποία πίστεψε και υπηρέτησε ως προοπτική της Ελλάδας αµφισβητείται σοβαρά ή τελικά βρίσκεται σε κατάρρευση. Ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του 1970, πέρασε µακρύ διάστηµα στο Κίνηµα την περίοδο του Α. Παπανδρέου ως αιρετικός. Αφού στον µάλλον ευρωσκεπτικιστικό ελληνικό σοσιαλισµό αυτός υπεστήριζε την πλήρη ευθυγράµµιση µε τις νόρµες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η Αριστερά των Σοσιαλιστών, στην οποία λογίζεται ιδεολογικοπολιτικά ο Κ. Σηµίτης, υπήρξε η σχολή σκέψης εκείνη που κυριάρχησε και συγκρότησε την Ευρώπη της Συνθήκης του Μάαστριχ. Την οικονοµική, νοµισµατική, εµπορική και πολιτική ένωση των ευρωπαϊκών δυνάµεων, µε µεγάλο εύρος και µικρό βάθος συνοχής, που διοικούµενη σε εταιρικό πνεύµα από την υπερεθνική και µε περιορισµένο εύρος δηµοκρατικής νοµιµοποίησης από τους λαούς γραφειοκρατία των Βρυξελλών θα αποτελούσε και αποτέλεσε τον έτερο πόλο ισχύος της ∆ύσης έναντι των ΗΠΑ.

Ο Κ. Σηµίτης από τη δεκαετία του 1970, είκοσι χρόνια δηλαδή πριν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, προωθούσε και πίστευε ως κοσµοθεωρία έναν ευρωπαϊκό «λεβαντινισµό» για τους Έλληνες. Η Ευρώπη του Σηµίτη και της Αριστεράς των Σοσιαλιστών, όπως εκφράσθηκε από κύριες πολιτικές προσωπικότητες του «ευρωπαϊκού µονόδροµου», ήταν µια Ευρώπη του κορπορατισµού, του ορθού λόγου και των τραπεζιτών, σε έναν κόσµο µεταπολεµικό, ύφεσης των θερµών ανταγωνισµών, απονεύρωσης των εθνικών κρατών, µε εγγυήσεις για τη ∆ηµοκρατία που θα υπερέβαιναν τις νόρµες του κράτους και της µαζικής ψήφου. Ο λόγος για µια Ευρώπη των τεχνοκρατών και των ανεξάρτητων Αρχών τελικά, που ως υπερεθνικές ελίτ θα υπερέβαιναν µε κοινή γλώσσα, αντίληψη και κατανόηση των δεδοµένων τις παγίδες και τις εµπλοκές της ιστορίας των αυτοκρατοριών και των εθνικισµών των κρατών.

Η θεώρηση πραγµάτων που υπηρέτησε αλλά και των οποίων ηγήθηκε ο Κ. Σηµίτης στην ελληνική πολιτική σκηνή της 3ης Ελληνικής ∆ηµοκρατίας είναι σε µεγάλο βαθµό επηρεασµένη από την επονοµαζόµενη µεταπολεµικά «Αριστερά του χαβιαριού» στη Γαλλία, αλλά βασίζεται ως διαρθρωτική ενότητα στην ενιαία Ευρώπη στη γερµανική σοσιαλδηµοκρατία. Η µακρά περίοδος διακυβέρνησης Σηµίτη από το 1996 έως το 2004, κύρια έκφανση του δηµοκρατικού σοσιαλισµού στην Ελλάδα, διακρίνεται από δόγµατα και ιδεοληψίες, αλλά τελικά κυριαρχείται από την εµµονή για το τέλος των εθνών και την ολοκλήρωση µιας ευρωπαϊκής ενότητας υπό τη γερµανοσαξονική ιδιαιτερότητα. Αν µελετήσουµε εκ νέου την οµιλία στο Κοινοβούλιο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Α. Παπανδρέου, και τους προβληµατισµούς που προτάσσει για την υπό έγκριση τότε Συνθήκη του Μάαστριχτ (διακυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη) και τη στρατηγική που ακολούθησε λίγα χρόνια µετά η διακυβέρνηση Σηµίτη, θα δούµε σε όλο της το εύρος τη διαφορά αντιλήψεων στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ ως φορέα αναδιάταξης της χώρας και τη δεύτερη που υλοποίησε ο Κ. Σηµίτης.

Η εποχή Σηµίτη χαρακτηρίζεται από την καταστροφή του ιδιωτικού «µαύρου» πλούτου των Ελλήνων µέσω της χρηµατιστηριακής φούσκας, την ισχυροποίηση οµίλων-εθνικών πρωταγωνιστών, που και αυτοί κατέρρευσαν δέκα ή δεκαπέντε χρόνια µετά, την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ µε βιαστικές και ανάρµοστες παραδοχές τελικά έναντι του ρεαλισµού στη διαδικασία µετάβασης και έναν εκσυγχρονισµό που βασίσθηκε στη µεταφορά παγίων του κράτους σε ευρωπαϊκούς και ειδικά γερµανικούς οµίλους µε ευνοϊκούς για αυτούς όρους. Η γενική αντίληψη της σχολής Σηµίτη ήταν ο εξευρωπαϊσµός µέσα από την απορρόφηση του εθνικού κράτους στην ευρωπαϊκή ολοκληρωµένη οµοσπονδία. Η Ελλάδα το 2010 χρεοκόπησε τελικά δηµοσιονοµικά και η ευρωπαϊκή ενότητα του οράµατος της Αριστεράς του Σοσιαλισµού καταρρέει τώρα.