H εποχή Τραµπ στον κόσµο, και όχι µόνο στις ΗΠΑ, ξεκινά µε µεγάλη ορµή. Χωρίς προσχήµατα και χωρίς καθυστερήσεις σε διαβουλεύσεις. Οι ΗΠΑ θα κοιτάξουν κατ’ αρχήν την ανάκτηση της ισχύος τους στη δική τους περιφέρεια. Και αυτή είναι η ήπειρος Αµερική. Ενα ιδιότυπο ∆όγµα Μονρό (1823) περί επιλεκτικού αποµονωτισµού έχει ήδη κάνει την εµφάνισή του. ∆εν είναι µόνον τα ζητήµατα του Καναδά, της διώρυγας του Παναµά ή της Γροιλανδίας που ετέθησαν πριν ακόµη από την ορκωµοσία του στο τραπέζι µε έναν εντυπωσιακά άµεσο και επιθετικό τρόπο. Είναι η όλη φιλοσοφία που θα κυριαρχήσει. Γεωπολιτική και οικονοµικά, εµπορικά, ενεργειακά deals ανακατεµένα σε µια διαλεκτική «take it or leave it» θα καθορίσουν το τέλος της παγκοσµιοποίησης και της πολυµερούς υπερεθνικής διπλωµατίας και στη θέση της θα τοποθετήσει ως µόνη αρχή την επίδειξη ισχύος.

Αυτό δεν το κατάλαβαν µόνον οι Καναδοί, που ήδη αποκαθήλωσαν τον φιλελεύθερο πρωθυπουργό τους, πολιτικό ίνδαλµα για την παγκοσµιοποίηση του «τέλους της Ιστορίας», αλλά και οι Ευρωπαίοι, που ετοιµάζουν αντιπροσωπεία για να πάνε στην Ουάσινγκτον µετά τις 20 Ιανουαρίου, για να θέσουν τους όρους τους στη νέα ηγεσία, αν και το πιθανότερο είναι ότι θα γίνουν δεκτοί ως «ικέτες». Η επιστροφή του κόσµου στις νόρµες της Ιστορίας θα σηµάνει ότι κάθε έθνος αλλά και κάθε περιφερειακή ενότητα ή συµµαχία εθνών και κρατών θα αναλάβουν τις ευθύνες τους. Για την ασφάλειά τους, για τους κανόνες του παιχνιδιού στην περιοχή τους, για την ιεράρχηση της ισχύος µεταξύ τους. Στο επονοµαζόµενο δόγµα «Πρώτα η Αµερική» της Ουάσινγκτον του Τραµπ, πρώτος στόχος είναι η ισχυροποίηση της ηγετικής δύναµης της ∆ύσης. Στόχος να µην περάσει η παγκόσµια ηγεµονία στο Κοµµουνιστικό Κόµµα της Κίνας.

Από εκεί και πέρα, για όσους θέλουν να λογίζονται σύµµαχοι των ΗΠΑ, σηµαίνει ότι θα υλοποιήσουν συµφωνίες win-win. Με άλλα λόγια, θα υπάρξει συνευθύνη για την περιφερειακή τους τάξη. Και θα προκύψει έµπρακτο αποτύπωµα στο «Ανήκουµε στη ∆ύση». Πέραν των ευρωπαϊκών ζητηµάτων και της νέας σχέσης µε τις ΗΠΑ, που θα πάρει χρόνο και όπου θα προκύψουν πολλές εκπλήξεις, όπως η κατάρρευση της πράσινης οικονοµίας και η ακύρωση των θεωριών περί τρίτου πόλου ανάµεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα, υπάρχει το νέο «ανατολικό ζήτηµα». Αυτό δεν µπορεί να περιµένει, µε δεδοµένο ότι η Τουρκία προελαύνει στη Μεσοποταµία και δείχνει τις προθέσεις της. Τα θέλει όλα. ∆εν παίζει και µεγάλο ρόλο πλέον στην εποχή που ξεκινά το πώς σκέπτονται οι γραφειοκρατίες στην Ουάσινγκτον ή τις Βρυξέλλες. Το ζητούµενο είναι ποιος θα είναι ο κυρίαρχος στην Ανατολική Μεσόγειο, ποιος θα καθορίσει τη «νέα τάξη» στην Εγγύς Ανατολή, ποιος θα έχει ισχυρή πρόσβαση στο µέτωπο της Βορείου Αφρικής. Και, τελικά, αν θα επιτρέψουµε στον νεο-οθωµανισµό του Ερντογάν, του Φιντάν και του τουρκικού εθνικισµού να πατήσει στην Ιερουσαλήµ ή να κρατήσει τη ∆αµασκό.

∆εν είναι ένα ζήτηµα θρησκειών, όπως στο παρελθόν. Είναι µια υπόθεση ισχύος και επάρκειας εθνών, κρατών, φυλών και ηγεσιών µουσουλµάνων, Εβραίων και χριστιανών. Ποιοι θα σταµατήσουν τους Τούρκους και τον µεγαλοϊδεατισµό τους; Οι Αµερικανοί θα είναι εδώ -στο πλευρό των συµµάχων τους- αλλά στην οπισθοφυλακή των εξελίξεων. ∆εν θα αναλάβουν δράση στα µέτωπα στην Ανατολή, όπως συνέβη µε τους πολέµους της τροµοκρατίας µετά το 2001. Αλλωστε, απέτυχαν να επιφέρουν µια Pax Americana στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή είναι δουλειά όλων των δυνάµεων που βρίσκονται στις περιοχές αυτές. Ο Τραµπ θα αφήσει τον Ερντογάν να προχωρά, µέχρι όλες οι άλλες δυνάµεις να αποφασίσουν να αναλάβουν κοινή δράση. Η Ρωσία θα µείνει στις βάσεις της. Το Ιράν δεν έχει πλέον δυνάµεις µετά την καταστροφή του «άξονα της τζιχάντ» που είχε οργανώσει µε «Χαµάς», «Χεζµπολάχ» και Χούθι. Η ευρωπαϊκή δοµή λειτουργικά θα παραµένει σε ρόλο «ταµείου ανάκαµψης» για την ανοικοδόµηση των περιοχών. Η

ανάσχεση στην Τουρκία και το ενδεχόµενο κράτους των Κούρδων θα προκύψουν µόνο µε τη συµπαράταξη των κρατών που συµφωνούν στη «νέα τάξη» των Συµφωνιών του Αβραάµ σε άξονα. Στρατιωτικό, οικονοµικό, ενεργειακό. Ο ιµπεριαλισµός της Τουρκίας σε αέρα, στεριά και θάλασσα θα βρει τα όριά του όταν Ισραήλ, Αίγυπτος, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα, δοµικά ο αραβικός σύνδεσµος, µαζί µε την Ελλάδα και την Κύπρο από τις ευρωπαϊκές µεσογειακές δυνάµεις, συγκλίνουν µε αποφασιστικότητα ακόµα και στο στρατιωτικό πεδίο. Το Ισραήλ µόνο του είναι ρίσκο να αντιµετωπίσει και την Τουρκία. Ηδη ξεκαθάρισε την Ανατολή από την τροµοκρατία της τζιχάντ προς όφελος όλων.

Αν υπολογίσουµε τις δυνάµεις που αθροίζονται, αφού όλες αυτές οι χώρες σωρεύουν τεράστιους στρατούς και εξοπλισµούς και ακόµα πιο σηµαντικούς οικονοµικούς πόρους, καθιστούν τελικά την Τουρκία στο «σωστό ύψος». Προϋπόθεση, να µείνει το Παλαιστινιακό στην άκρη. Να σταµατήσουν οι επιχειρήσεις στη Γάζα και στον Λίβανο, αφού απελευθερωθούν οι όµηροι, και να αναλάβουν οι Αραβες την τάξη και την ανθρωπιστική βοήθεια και µέσω Κύπρου, χωρίς να λυθεί η διαφορά µεταξύ ενός ή δύο κρατών. Επίσης, το Κατάρ να ανακάµψει στον άξονα της Σαουδικής Αραβίας. Κάθε «νέα τάξη» προϋποθέτει µια µεγάλη νίκη στο πεδίο. Η ήττα της Τουρκίας στην Ανατολή θα αποτελέσει τη βάση της κυριαρχίας µιας «συµµαχίας του Αβραάµ» µέχρι το πέρασµα στην Ινδία, που θα καθορίσει µια διαφορετική επόµενη ηµέρα από την προηγούµενη και ένα περιβάλλον ανάπτυξης και ασφάλειας στη συνάντηση πολιτισµών και θρησκειών.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά