Αυτό που γίνεται φανερό από τις 8 Νοεµβρίου και µετά είναι ότι ο πρωθυπουργός οργανώνει τη χώρα για µια απρόβλεπτη διεθνώς και ευρωπαϊκά περίοδο. Υπάρχουν ρίσκα, ευκαιρίες και ενδεχοµένως δοµικές κρίσεις στον ορίζο ντα. Όχι αυτόν της επόµενης πενταετίας ή δεκαετίας αλλά της επόµενης διετίας.

Ο κ. Μητσοτάκης, ένας σώφρων και µεθοδικός πολιτικός ηγέτης, που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας από το 2019, έξι χρόνια ήδη δηλαδή, είδε αµέσως µετά την εκλογή Τραµπ στις ΗΠΑ ότι οι άνεµοι της κανονικότητας και της σταθερότητας των συνθηκών αλλάζουν. Το πνεύµα των καιρών θα εξελιχθεί διαφορετικά.

Άρα, άσχετα µε το ποιες είναι οι προσωπικές του πεποιθήσεις και το τι θεωρεί αυτός ως πολιτικός εύλογο και συστηµικό, θα πρέπει να οργανώσει το εσωτερικό πολιτικό µέτωπο αλλά και τις διεθνείς κινήσεις και επιλογές της χώρας έτσι ώστε οι ευκαιρίες να πολλαπλα σιασθούν και τα ρίσκα να µειωθούν. Επίσης, η συνοχή στην κοινωνία αλλά και στην πλειοψηφία του Κοινοβουλίου, που εγγυάται τη σταθερότητα της δια κυβέρνησης, να ενισχυθεί. Το γεγονός ότι τα εθνικά κράτη επιστρέφουν και ανταγωνίζονται µεταξύ τους ήδη σαν να µην υπάρχει αύριο για την εξυπηρέτηση των συµφερόντων τους ή σε πολλές περιπτώσεις των µεγαλοϊδεατισµών τους αποτέλεσε κώδωνα εγρήγορσης για τον πρωθυπουργό.

Οι κινήσεις, οι δηµόσιες αναφορές, οι εκτιµήσεις του συνάδουν µε την προσαρµογή σε έναν πιο δεξιό κόσµο. Η Ελλάδα υπό την ηγεσία του στην Κεντροδεξιά από το 2016 και τη διακυβέρνηση της χώρας από το 2019 έχει ένα προνόµιο που ακόµη και ιδιαίτερα ισχυρές χώρες στην Ευρώπη δεν το διαθέτουν. Την πολιτική σταθερότητα και τη συνεκτικότητα προβολής στόχων, χρονοδιαγράµµατος και τακτικού απολογισµού µεταξύ εξαγγελιών και αποτελέσµατος.

Οι ίδιοι οι πολίτες µε τον τρόπο που ψηφίζουν σε διαδοχικές εκλογές κάθε τύπου, εθνικές, ευρωπαϊκές, περιφερειακές, ακόµη και αν αποστέλλουν µηνύµατα διαµαρτυρίας προς την κυβέρνηση και ειδικά τον πρωθυπουργό, κυβερνήτη τους, δεν αποστα θεροποιούν τους πολιτικούς συσχετισµούς της χώρας. Μπορεί τα ποσοστά σε δηµοσκοπήσεις και κάλπες να αυξοµειώνονται µέσα σε µια συ γκεκριµένη κλίµακα, αλλά η πολιτική ισχύς της πλειοψηφικής Νέας ∆ηµοκρατίας παραµένει σε θετική διαφορά της τάξης των 8-10 µονάδων του συνόλου των κοµµάτων της αντιπολίτευσης.

Όλα αυτά τα λαµβάνει σαφώς υπόψη του ο πρω θυπουργός και, ταυτόχρονα µε τους πάγιους στόχους που έχει θέσει για το επίπεδο ευηµε ρίας µε ορίζοντα το 2027, οπότε θα υπάρξουν εθνικές εκλογές, ακολουθεί µια δεξιόστροφη προσαρµογή στα διεθνή δεδοµένα και δυναµικές το τελευ ταίο τρίµηνο. Αρχικά επαναπροσδιόρισε την επονοµαζόµενη woke ατζέντα, ευθυγραµµιζόµενος ως δηµοκρατικός ηγέτης πέραν των άλλων µε τη δηµόσια πεποίθηση για τα όριά της. Επέλεξε ως πρόταση της Ελλάδας για την επόµενη Κοµισιόν τον περιφερειάρχη Μακεδονίας κ. Τζιτζικώστα και στην πα ρούσα φάση για επόµενο Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας τον κ. Τασούλα, ενώ για πρόεδρο του Κοινοβουλίου τον κ. Κακλαµά νη. Πολλοί µιλούν για δεξιά στροφή.

Όµως ο πρωθυπουργός δεν ανήκει στην οµάδα των πολιτικών που πιστεύουν δοµικά στον διαχωρισµό ∆εξιάς - Αριστεράς.

Ανήκει, αντίθετα, στην κατηγορία ηγετών που πιστεύουν ότι υπηρετούν την πατρίδα στη βάση του ρεαλισµού. Χωρίς πολλά συνθήµατα και µεγα λοστοµίες. Χωρίς πολιτική και κοινωνική πόλωση.

Ο κ. Μητσοτάκης κινήθηκε προς το Κέντρο, εφόσον τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και συνθηκών αυτό εξυπηρετούσε τη χώρα και τη διακυβέρνηση, ενώ τώρα στις νέες συνθήκες, παγκόσµιες και εγχώριες, κινείται προς τα δεξιά της Κεντρο δεξιάς. Τα πρόσωπα, οι ρόλοι και οι συσχετισµοί διαφοροποιούνται αλλά όχι το επίπεδο διακυβέρνησης.

Ο στόχος είναι και στις δύο περιόδους ο ίδιος. Η Ελλάδα να προχωρά µπροστά πιο αναβαθµισµένη, πιο ισχυρή, πιο δοµηµένη και συντεταγµένη. Αυτό άλλωστε ορίζεται ως εθνική πολιτική πέρα από κόµµατα, συγκυρίες και πρόσωπα.

Ο κ. Μητσοτάκης είναι κυβερνήτης µιας χώρας, ενός λαού, ενός έθνους. Άσχετα µε τη συγκυρία και τις συνθήκες, οι ευκαιρίες θα πρέπει να διευρύνονται. Τα ρίσκα να περιορίζονται. Οι κρίσεις να αντιµετωπίζονται.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17/01/2025