Ο Κ. Μητσοτάκης ως επικεφαλής της Νέας ∆ηµοκρατίας, ενός από τα πλέον ισχυρά κυβερνητικά κόµµατα του άξονα της Κεντροδεξιάς και της Χριστιανοδηµοκρατίας στην Ευρώπη, βρίσκεται από χθες στο Βερολίνο, όπου θα παραµείνει µέχρι και την Κυριακή. Το πρόγραµµα προβλέπει συµµετοχή σε µια διάσκεψη της πλέον ογκώδους οµάδας και στο Ευρωκοινοβούλιο, του Λαϊκού Κόµµατος, ουσιαστικά ως µια διαδικασία ενεργού στήριξης στο CDU και τον υποψήφιο για την καγκελαρία αρχηγό του στον συνασπισµό µε τους Χριστιανοκοινωνιστές του CSU, Φρίντριχ Μερτς. Ως γνωστόν, έχουν προκηρυχθεί πρόωρες εκλογές στη Γερµανία για τις 23 Φεβρουαρίου και οι Γερµανοί Χριστιανοδηµοκράτες σε επίπεδο δηµοσκοπήσεων δείχνουν πρώτο κόµµα, µε µη ανατρέψιµη διαφορά από το δεύτερο. Αυτό είναι η ριζοσπαστική Εναλλακτική για τη Γερµανία (AfD) µε την πολύ δηµοφιλή επικεφαλής Αλίς Βάιντελ, που τυγχάνει της θεαµατικής υποστήριξης του επιχειρηµατία Έλον Μασκ, ο οποίος διατηρεί δεσπόζουσα θέση στην «αυλή του αυτοκράτορα», Ντ. Τραµπ, στις ΗΠΑ.

Αν δώσουµε σηµασία στο πρόγραµµα της συνάντησης των ηγεσιών των Χριστιανοδηµοκρατών και κεντροδεξιών κοµµάτων στο Βερολίνο, θα δούµε ότι η διάσκεψή τους έχει διάρκεια. ∆εν περιορίζεται δηλαδή σε µια εκδήλωση συµπαράστασης και υποστήριξης στον Φρ. Μερτς. Αλλά δίνει χρόνο και πλαίσιο για ευρείες διαβουλεύσεις και συντονισµό των δυνάµεων της παραδοσιακής ∆εξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο ενόψει των νέων, απολύτως διάφορων συνθηκών που επικρατούν και θα εξελιχθούν µετά την ορκωµοσία Τραµπ στην Ουάσινγκτον τη ∆ευτέρα.

Τα µηνύµατα που έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είτε µέσω Μασκ είτε µέσω της πολιτικής οµάδας Τραµπ εµπεριέχουν µια σαφή στήριξη στα πολιτικά σχήµατα της νέας ∆εξιάς σε κάθε χώρα της Ευρώπης, διακριτά. Τα κόµµατα αυτά που σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η Ιταλία, η Ολλανδία, η Αυστρία οσονούπω, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, ασκούν διακυβέρνηση, µε τη Γαλλία και τη Μαρίν Λεπέν να ακολουθούν, δεν αποτελούν άξονα. Το καθένα από αυτά αναφέρεται στα εθνικά συµφέροντα της χώρας του και όχι στην ευρωπαϊκή συνισταµένη. Η συντηρητική και παραδοσιακή ∆εξιά, που για δεκαετίες εξέλιξε τη Χριστιανοδηµοκρατία σε συνιστώσα κυβερνήσεων συνασπισµού µε τους Σοσιαλδηµοκράτες της Ευρώπης, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους, δεν δείχνει πλέον αρκετά ισχυρή, ώστε να διατηρήσει αυτό που ονοµαζόταν κανονικότητα στη διοίκηση της Ένωσης. Ο τρόπος που η Αµερική του Τραµπ από µακριά θα αντιµετωπίσει την ευρωπαϊκή υπόθεση και τη σχέση της µε τον νέο ατλαντισµό δεν θα δώσει σπουδαία χρονικά και πολιτικά περιθώρια για διορθώσεις. Ήδη οι κινήσεις Μασκ, αν και ανεπίσηµες, δείχνουν εντυπωσιακά ανατρεπτικές για το status quo της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονοµικής τάξης. Επίσης, απολύτως διασπαστικές και προβοκατόρικες για το πνεύµα ενότητας στη Γηραιά Ήπειρo.

Είναι πολύ ενδιαφέρoν να αναλογιστούµε ότι µέσα στους επόµενους µήνες η «πράσινη» οικονοµία θα καταρρεύσει µαζί µε τις νόρµες και τις προδιαγραφές της. Και αυτό τι θα σηµάνει για την κατάσταση πραγµάτων στην Ευρώπη, που είναι στηριγµένη σε επίπεδο Κοµισιόν και όχι απλώς σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων στον «πράσινο» µονόδροµο; Και µπορεί ο Φρ. Μερτς να ορκιστεί καγκελάριος µετά τις εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου, αλλά το ζήτηµα είναι µε ποιους θα συνεργασθεί; Με τους Σοσιαλδηµοκράτες και τους Πράσινους; Μέσα σε λίγους µήνες θα καταρρέει, παρά την καλή προετοιµασία και τη δεξιά στροφή του CDU, όπως η κυβέρνηση των Εργατικών, για παράδειγµα, στη Βρετανία. Και εδώ είναι το κρίσιµο ζήτηµα. Μπορεί ο µόνιµος συνασπισµός CDU/CSU να συνεργασθεί µε το AfD ή θα το αφήσει ισχυρή αντιπολίτευση µε «ανοιχτούς λογαριασµούς»;

Με άλλα λόγια, µπορεί η ευρωπαϊκή Χριστιανοδηµοκρατία να κανονικοποιήσει και να συστηµατοποιήσει τα σχήµατα της νέας ∆εξιάς στην Ευρώπη ή τελικά η νέα ∆εξιά µέσα από την εθνικοποίηση των κεντρικών πολιτικών ανά κράτος-µέλος θα εξελίξει την Ευρώπη σε µια Κοινωνία των Εθνών», θέτοντας σε ισχύ στη βάση διµερών διαπραγµατεύσεων µε τις ΗΠΑ ένα νέο Ατλαντικό Σύµφωνο ανάλογο µε αυτό που είχαν οι ΗΠΑ µε τη Βρετανία µεταπολεµικά;