Το δόγµα Τραµπ και η νέα κοινοπολιτεία
Άρθρο γνώμης
Η πολιτεία του Ντ. Τραµπ, που ξεκίνησε µε τον πλέον εντυπωσιακό και θορυβώδη τρόπο, έχει έναν βασικό στόχο: να αλλάξει τον κόσµο µέσα σε τέσσερα χρόνια
Ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ένας τρελός. Ούτε τα εκτελεστικά διατάγµατα που υπογράφει κατά συρροή τις τελευταίες ηµέρες, µετά την ορκωµοσία του, είναι χωρίς σκεπτικό. Φυσικά, δεν είναι ένας ηγέτης µόνος του. Πίσω του κρύβεται ολόκληρη θεώρηση πραγµάτων και όχι µόνον ο Ελον Μασκ, που έχει αναλάβει τον ρόλο του «προβοκάτορα» απέναντι στη συστηµική αντίληψη περί ∆ύσης και παγκοσµιοποιηµένης οικονοµίας, πέραν των κερδών που προσδοκά.
Η πολιτεία του Ντ. Τραµπ, που ξεκίνησε µε τον πλέον εντυπωσιακό και θορυβώδη τρόπο, έχει έναν βασικό στόχο: να αλλάξει τον κόσµο µέσα σε τέσσερα χρόνια. Για τον λόγο αυτό, όλα γίνονται γρήγορα, σχεδόν βεβιασµένα, αλλά όχι τόσο απρόβλεπτα όσο φαίνονται. Τι θέλει ο Τραµπ; Μια ισχυρή εκ νέου Αµερική, που µπορεί να ανταγωνισθεί και να κυριαρχεί έναντι της Κίνας τις επόµενες δεκαετίες. Για να συµβεί αυτό, θα πρέπει οι Ηνωµένες Πολιτείες να ανακτήσουν την οµοσπονδιακή επάρκεια και αυτάρκειά τους, έστω και αν κρίνεται απαραίτητο σε πρώτη φάση να εφαρµοσθεί ένα ιδιότυπο «δόγµα Μονρόε». Αυτό σηµατοδοτεί το τέλος της παγκοσµιοποίησης στο διεθνές εµπόριο. Την ήττα, δηλαδή, του χρηµατοοικονοµικού, εταιρικού καπιταλισµού της παγκοσµιοποίησης, που εφαρµόσθηκε για τρεις δεκαετίες µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου µε τη Σοβιετική Ενωση. Οι ΗΠΑ, παράλληλα, αναζητούν την ανάκτηση ισχύος τους στην περιοχή τους, σε πρώτη φάση. ∆ηλαδή, µια σχέση συγκρότησης ενότητας µε τον Καναδά και το Μεξικό, µε έλεγχο στη Γροιλανδία, που ακουµπά στο πέρασµα της Αρκτικής, και την κρίσιµη για τα εµπορικά και οικονοµικά συµφέροντα των ΗΠΑ ∆ιώρυγα του Παναµά.
Πέραν αυτών, µε τους πρώτους εκτελεστικούς του νόµους ο νέος Λευκός Οίκος ανασυστήνει το αµερικανικό έθνος. Για τον λόγο αυτό, ασφαλίζει τα σύνορα από τη λαθροµετανάστευση και τα καρτέλ των ναρκωτικών και του οργανωµένου εγκλήµατος. Ταυτόχρονα, διακηρύσσει το τέλος της woke κουλτούρας, που αποδιοργάνωνε ηθικά, ιδεολογικά, κοινωνικά και βιολογικά τους οργανικούς συνεκτικούς δεσµούς της ∆ύσης, που είναι η οικογένεια, η θρησκεία, οι αξίες και οι τάσεις στην καθηµερινή ζωή. Επίσης, ο Τραµπ καταστρέφει τη δοµή της παγκοσµιοποίησης, αποχωρώντας από τους κύριους οργανισµούς από όπου υπαγορεύθηκαν οι κεντρικές πολιτικές της απορρύθµισης της ∆ύσης, φυσικά σε πρώτο βαθµό των ΗΠΑ, ενισχύοντας µεσοπρόθεσµα την παγκόσµια ηγεµονία της Κίνας, όπως ο Παγκόσµιος Οργανισµός Υγείας του ΟΗΕ, η Συµφωνία του Παρισιού για το Κλίµα και de facto, µέσω των πολιτικών δασµών, ο Παγκόσµιος Οργανισµός Εµπορίου.
Ολους αυτούς τους οργανισµούς, όπως και το ΝΑΤΟ ή την πολεµική και οικονοµική στήριξη της Ουκρανίας στον πόλεµο µε τη Ρωσία, στηρίζουν οικονοµικά µε δεκάδες δισεκατοµµύρια δολάρια οι Αµερικανοί. Αποχωρώντας αυτοί ή διαφοροποιώντας τη στάση τους, οι οργανισµοί αυτοί και ό,τι εκπροσωπούν ή διακηρύσσουν στις καταστατικές τους αρχές, θα καταρρεύσει µαζί. Η δέσµη ιδεών της προεδρίας Τραµπ βασίζεται από την αφετηρία σε µια βασική θεώρηση. Αν αναλογισθούµε τον κόσµο ως ένα παζλ από εθνικά κράτη και περιφερειακές αυτοκρατορίες, από πλευράς όγκου και πλούτου, και αρνηθούµε ως ΗΠΑ και ∆ύση την πολυµερή διπλωµατία και τις υπερκρατικές ενότητες που λειτουργούν στη βάση του παγκόσµιου ελεύθερου εµπορίου µε συλλογικές τάχα αποφάσεις, όπως για παράδειγµα η παρούσα Ευρωπαϊκή Ενωση ή οι G7, ανακτώντας µια Κοινωνία των Εθνών στη ∆ύση, τελικά επαναδιαπραγµατευόµαστε την πορεία του κόσµου και της Ιστορίας υπέρ της ∆ύσης και όχι της Κίνας.
Γιατί, εάν η ∆ύση χάνεται σε σειρά περιφερειακών πολέµων χωρίς τέλος και σε µια προϊούσα κοινωνική και πολιτιστική παρακµή (woke κουλτούρα και λαθροµετανάστευση), απλώς οργανώνεται η επερχόµενη ηγεµονία της Κίνας περί το 2040-2050, όπως είναι το στρατηγικό πλάνο των κοµµουνιστών του Πεκίνου, ως ο απόλυτος ολοκληρωτικός αυταρχισµός για τον πλανήτη Γη. Η Κοινωνία των Εθνών στη ∆ύση, ως µια νέα Ατλαντική Ενότητα, µπορεί να έχει στον πυρήνα της τις αντι-αποικιοκρατικές -δοµικά φιλελεύθερες- ΗΠΑ, την αναδυόµενη Αµερική των παραδοσιακών αξιών της, που θα έχει κυριαρχήσει στα νέα πεδία ισχύος, όπως οι τεχνολογίες µε εφαρµογή Τεχνητής Νοηµοσύνης, ή στον νέο «πόλεµο των άστρων», αυτήν τη φορά µε ανταγωνιστή την Κίνα, ενώ θα διατηρεί τη δεσπόζουσα θέση της µε τη συµµετοχή των συµµάχων της στις παραδοσιακές µορφές ισχύος, όπως οι στρατιωτικές δυνάµεις και εξοπλισµοί ή ο επιδραστικός πολιτισµός της (hard - soft power). Για µια τέτοια συγκρότηση νέας Ρώµης για τη ∆ύση, έναντι του ασιατικού δεσποτισµού, χρειάζονται διαπραγµατεύσεις σε διµερή βάση και όχι συλλογικές αποφάσεις, όπως η Ιερά Συµµαχία των αρχών του 19ου αιώνα, µοντέλο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση για παραπάνω από τρεις δεκαετίες.
Κάθε έθνος µε την ισχύ, τη συγκρότηση και την αυτάρκειά του θα προσέρχεται εθελούσια σε συζητήσεις µε τις δοµικά συµµαχικές ΗΠΑ σε µια λογική win-win, προκειµένου να συγκροτηθεί σε µια ανεξάρτητων κρατών και όχι προτεκτοράτων η νέα Κοινωνία των Εθνών. Ουσιαστικά, ο λόγος για µια εξέλιξη και αναβάθµιση της Κοινοπολιτείας των Εθνών του βρετανικού Στέµµατος (1931), σε πιο διευρυµένη βάση και µε άλλη στοχοθέτηση.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Η πολιτεία του Ντ. Τραµπ, που ξεκίνησε µε τον πλέον εντυπωσιακό και θορυβώδη τρόπο, έχει έναν βασικό στόχο: να αλλάξει τον κόσµο µέσα σε τέσσερα χρόνια. Για τον λόγο αυτό, όλα γίνονται γρήγορα, σχεδόν βεβιασµένα, αλλά όχι τόσο απρόβλεπτα όσο φαίνονται. Τι θέλει ο Τραµπ; Μια ισχυρή εκ νέου Αµερική, που µπορεί να ανταγωνισθεί και να κυριαρχεί έναντι της Κίνας τις επόµενες δεκαετίες. Για να συµβεί αυτό, θα πρέπει οι Ηνωµένες Πολιτείες να ανακτήσουν την οµοσπονδιακή επάρκεια και αυτάρκειά τους, έστω και αν κρίνεται απαραίτητο σε πρώτη φάση να εφαρµοσθεί ένα ιδιότυπο «δόγµα Μονρόε». Αυτό σηµατοδοτεί το τέλος της παγκοσµιοποίησης στο διεθνές εµπόριο. Την ήττα, δηλαδή, του χρηµατοοικονοµικού, εταιρικού καπιταλισµού της παγκοσµιοποίησης, που εφαρµόσθηκε για τρεις δεκαετίες µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου µε τη Σοβιετική Ενωση. Οι ΗΠΑ, παράλληλα, αναζητούν την ανάκτηση ισχύος τους στην περιοχή τους, σε πρώτη φάση. ∆ηλαδή, µια σχέση συγκρότησης ενότητας µε τον Καναδά και το Μεξικό, µε έλεγχο στη Γροιλανδία, που ακουµπά στο πέρασµα της Αρκτικής, και την κρίσιµη για τα εµπορικά και οικονοµικά συµφέροντα των ΗΠΑ ∆ιώρυγα του Παναµά.
Πέραν αυτών, µε τους πρώτους εκτελεστικούς του νόµους ο νέος Λευκός Οίκος ανασυστήνει το αµερικανικό έθνος. Για τον λόγο αυτό, ασφαλίζει τα σύνορα από τη λαθροµετανάστευση και τα καρτέλ των ναρκωτικών και του οργανωµένου εγκλήµατος. Ταυτόχρονα, διακηρύσσει το τέλος της woke κουλτούρας, που αποδιοργάνωνε ηθικά, ιδεολογικά, κοινωνικά και βιολογικά τους οργανικούς συνεκτικούς δεσµούς της ∆ύσης, που είναι η οικογένεια, η θρησκεία, οι αξίες και οι τάσεις στην καθηµερινή ζωή. Επίσης, ο Τραµπ καταστρέφει τη δοµή της παγκοσµιοποίησης, αποχωρώντας από τους κύριους οργανισµούς από όπου υπαγορεύθηκαν οι κεντρικές πολιτικές της απορρύθµισης της ∆ύσης, φυσικά σε πρώτο βαθµό των ΗΠΑ, ενισχύοντας µεσοπρόθεσµα την παγκόσµια ηγεµονία της Κίνας, όπως ο Παγκόσµιος Οργανισµός Υγείας του ΟΗΕ, η Συµφωνία του Παρισιού για το Κλίµα και de facto, µέσω των πολιτικών δασµών, ο Παγκόσµιος Οργανισµός Εµπορίου.
Ολους αυτούς τους οργανισµούς, όπως και το ΝΑΤΟ ή την πολεµική και οικονοµική στήριξη της Ουκρανίας στον πόλεµο µε τη Ρωσία, στηρίζουν οικονοµικά µε δεκάδες δισεκατοµµύρια δολάρια οι Αµερικανοί. Αποχωρώντας αυτοί ή διαφοροποιώντας τη στάση τους, οι οργανισµοί αυτοί και ό,τι εκπροσωπούν ή διακηρύσσουν στις καταστατικές τους αρχές, θα καταρρεύσει µαζί. Η δέσµη ιδεών της προεδρίας Τραµπ βασίζεται από την αφετηρία σε µια βασική θεώρηση. Αν αναλογισθούµε τον κόσµο ως ένα παζλ από εθνικά κράτη και περιφερειακές αυτοκρατορίες, από πλευράς όγκου και πλούτου, και αρνηθούµε ως ΗΠΑ και ∆ύση την πολυµερή διπλωµατία και τις υπερκρατικές ενότητες που λειτουργούν στη βάση του παγκόσµιου ελεύθερου εµπορίου µε συλλογικές τάχα αποφάσεις, όπως για παράδειγµα η παρούσα Ευρωπαϊκή Ενωση ή οι G7, ανακτώντας µια Κοινωνία των Εθνών στη ∆ύση, τελικά επαναδιαπραγµατευόµαστε την πορεία του κόσµου και της Ιστορίας υπέρ της ∆ύσης και όχι της Κίνας.
Γιατί, εάν η ∆ύση χάνεται σε σειρά περιφερειακών πολέµων χωρίς τέλος και σε µια προϊούσα κοινωνική και πολιτιστική παρακµή (woke κουλτούρα και λαθροµετανάστευση), απλώς οργανώνεται η επερχόµενη ηγεµονία της Κίνας περί το 2040-2050, όπως είναι το στρατηγικό πλάνο των κοµµουνιστών του Πεκίνου, ως ο απόλυτος ολοκληρωτικός αυταρχισµός για τον πλανήτη Γη. Η Κοινωνία των Εθνών στη ∆ύση, ως µια νέα Ατλαντική Ενότητα, µπορεί να έχει στον πυρήνα της τις αντι-αποικιοκρατικές -δοµικά φιλελεύθερες- ΗΠΑ, την αναδυόµενη Αµερική των παραδοσιακών αξιών της, που θα έχει κυριαρχήσει στα νέα πεδία ισχύος, όπως οι τεχνολογίες µε εφαρµογή Τεχνητής Νοηµοσύνης, ή στον νέο «πόλεµο των άστρων», αυτήν τη φορά µε ανταγωνιστή την Κίνα, ενώ θα διατηρεί τη δεσπόζουσα θέση της µε τη συµµετοχή των συµµάχων της στις παραδοσιακές µορφές ισχύος, όπως οι στρατιωτικές δυνάµεις και εξοπλισµοί ή ο επιδραστικός πολιτισµός της (hard - soft power). Για µια τέτοια συγκρότηση νέας Ρώµης για τη ∆ύση, έναντι του ασιατικού δεσποτισµού, χρειάζονται διαπραγµατεύσεις σε διµερή βάση και όχι συλλογικές αποφάσεις, όπως η Ιερά Συµµαχία των αρχών του 19ου αιώνα, µοντέλο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση για παραπάνω από τρεις δεκαετίες.
Κάθε έθνος µε την ισχύ, τη συγκρότηση και την αυτάρκειά του θα προσέρχεται εθελούσια σε συζητήσεις µε τις δοµικά συµµαχικές ΗΠΑ σε µια λογική win-win, προκειµένου να συγκροτηθεί σε µια ανεξάρτητων κρατών και όχι προτεκτοράτων η νέα Κοινωνία των Εθνών. Ουσιαστικά, ο λόγος για µια εξέλιξη και αναβάθµιση της Κοινοπολιτείας των Εθνών του βρετανικού Στέµµατος (1931), σε πιο διευρυµένη βάση και µε άλλη στοχοθέτηση.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
