Η ελληνική διπλωµατία συνηθίζει να επαναλαµβάνει τη γνωστή θέση περί δύο κρατών ως µοντέλο επίλυσης του Παλαιστινιακού. Τα όσα έχουν συµβεί όµως από τον Οκτώβριο του 2023 και όσα συµβαίνουν σήµερα θα πρέπει να δώσουν σχήµα στην αξιωµατική αυτή τοποθέτηση. Υπάρχουν ιδέες και µοντέλα που αναπτύσσονται µετά την κήρυξη της εκεχειρίας. Άλλα από αυτά µοιάζουν πολύ δύσκολα στην εφαρµογή τους, όπως η αντίληψη Τραµπ για µεταφορά των Παλαιστινίων σε γειτονικές χώρες, και άλλα επικίνδυνα για την ανάταξη της τροµοκρατίας από τη Χαµάς, στην περίπτωση που επί των χαλασµάτων εγκατασταθεί ένας πληθυσµός περί το 1 εκατοµµύριο σε σκηνές.

Ταυτόχρονα όµως προωθείται ένα ιδιαίτερα εποικοδοµητικό µοντέλο. Σύµφωνα µε αυτό, η Γάζα θα κηρυχθεί τελικά αυτόνοµη περιοχή. Την ευθύνη στην ανοικοδόµησή της θα έχουν όχι µόνη της η Παλαιστινιακή Αρχή, που στερείται αποδεδειγµένα επάρκειας και ισχύος, αλλά και τα Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα σε συνεργασία µε τη Σαουδική Αραβία. Τα κεφάλαια της ανοικοδόµησης της Γάζας προβλέπεται να είναι και αραβικά και δυτικά, ειδικά από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επειδή η νέα Γάζα προϋποθέτει επάρκεια εσωτερικής ασφάλειας και αντιτροµοκρατίας, το γεγονός της εµπλοκής δοµηµένων χωρών από την πλευρά των Αράβων στην ανασυγκρότησή της είναι σηµαντικό. Συνδροµή θα υπάρξει εξάλλου και από τις υπηρεσίες ασφαλείας της Αιγύπτου και της Ιορδανίας. Στη διαδικασία αυτή η Γάζα θα εξελιχθεί σε ένα επιπλέον εµιράτο από την πλευρά των Αράβων, σε συνέχεια µε τα Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα, µε τη διαφορά ότι στην προκειµένη περίπτωση ο πληθυσµός του συγκεκριµένου εµιράτου θα είναι παλαιστινιακής σύνθεσης. Ποιο το µέλλον της Γάζας; Ουσιαστικά θα εξελιχθεί σε µια ζώνη εταιρειών και οικονοµικής δραστηριότητας, κάτι σαν Σιγκαπούρη στην Εγγύς Ανατολή. Ακριβώς επειδή θα έχει την οντότητα ανεξάρτητου κράτους µε σύνορα και θαλάσσιες περιοχές δικαιοδοσίας, όπου λογίζεται ότι υπάρχουν και κοιτάσµατα φυσικού αερίου ή υδρογονανθράκων, οι αµερικανικές πετρελαϊκές που ενεργοποιούνται στη χώρα µας, την Κύπρο ή την Ανατολική Μεσόγειο θα αναλάβουν την έρευνα και εξόρυξη. Ενδεχοµένως σε κονσόρτσιουµ µε αραβικές ή και ευρωπαϊκές. Αν δικαιωθεί µια παλαιά αντίληψη σύµφωνα µε την οποία υφίστανται τέτοια κοιτάσµατα, το εµιράτο της Γάζας θα έχει δικαιώµατα επί αυτών. Με τον τρόπο αυτό θα εξελιχθεί σε ένα ακόµη πλούσιο εµιράτο της περιοχής από την πλευρά των Αράβων µε δυτική συνεργασία και διάρθρωση στο σύστηµα ασφαλείας του. Πολιτειακά ως προς τη διοίκησή του δεν θα έχει τη µορφή της δυτικής δηµοκρατίας αλλά αναλογία µε τα εµιράτα του Άµπου Ντάµπι, του Ντουµπάι ή του Κατάρ.

Το µεταπολεµικό Ισραήλ εξάλλου θα διατηρήσει τον έλεγχό του, ως εσωτερική επικράτεια, στην Ιουδαία και τη Σαµάρεια, την επονοµαζόµενη ∆υτική Όχθη. Με τις δικές του δυνάµεις ασφαλείας θα αντιµετωπίσει σε µόνιµη βάση τα ζητήµατα αντιτροµοκρατίας. Σε µια τέτοια περίπτωση οι Παλαιστίνιοι των περιοχών αυτών θα χαρτογραφηθούν ως Ισραηλινοί πολίτες παλαιστινιακής καταγωγής. Εύλογο είναι ότι οι Παλαιστίνιοι εντός της επικράτειας του Ισραήλ θα αναγνωριστούν ως µειονότητα από τον ΟΗΕ. Το Ισραήλ ταυτόχρονα µπορεί να διατηρήσει τα εδάφη στα Γκολάν που απέκτησε, µε µια αποστρατιωτικοποιηµένη και φυλασσόµενη ζώνη από τον ΟΗΕ να το χωρίζει από τη Συρία. Η Αίγυπτος, από την άλλη, θα αποκτήσει πλήρη ισχύ στα εδάφη του Σινά ώστε να µπορεί να εγγυηθεί µε τις δικές της δυνάµεις ασφαλείας την επικράτεια µέχρι τα σύνορα µε το εµιράτο της Γάζας.

Το Ισραήλ είναι µια χώρα που µπορεί αυτονόητα να εξελιχθεί σε πλήρη δηµοκρατία δυτικού τύπου. Προαπαιτούµενο να αποκτήσει Σύνταγµα και νέο εκλογικό νόµο που θα επιτρέπει αυτοδύναµες κυβερνήσεις, παρόµοιο µε τον ελληνικό. Η χώρα µας σε ένα τέτοιο παζλ και πρόταση µπορεί να έχει και έναν σπουδαίο ρόλο ως παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης , εντός του πλαισίου των Συµφωνιών του Αβραάµ.