Αν οι Αµερικανοί δεν ψήφιζαν για πρόεδρο τον Ντ. Τραµπ και η Ιστορία κινείτο ευθύγραµµα, το στρατηγικό πλάνο της Κίνας για παγκόσµια ηγεµονία µέχρι το 2050 θα εξελισσόταν µε µεγάλη επιτυχία και άνεση. Η διαδικασία της παγκοσµιοποίησης, που έχει ξεκινήσει από τις αρχές του 1990 και έφτασε µέχρι το 2024, εξυπηρετούσε πλήρως την κινεζική στρατηγική. Οι δυτικοί κύκλοι και σίγουρα τα ιδρύµατα «βαθιάς πολιτικής» για το πού θα πάει ο κόσµος, που έχουν τις κεντρικές έδρες τους εντός των ΗΠΑ και ειδικά στη Νέα Υόρκη, προεξοφλούσαν το τέλος της δυτικής ηγεµονίας και πίστευαν εσφαλµένα ότι η Κίνα είναι µια εµπορική υπερδύναµη και µόνον.

Στη βάση της παραδοχής αυτής δόµησαν τον Παγκόσµιο Οργανισµό Εµπορίου και διαµόρφωσαν ένα διεθνές αφήγηµα, σύµφωνα µε το οποίο κύριος µοχλός της Ιστορίας και της ανάπτυξης είναι να µην υπάρχουν σύνορα, δασµοί και διαφορετικά εθνικά ∆ίκαια, ώστε τα προϊόντα και οι υπηρεσίες να κινούνται ανεµπόδιστα σε µια παγκόσµια αγορά. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, κρίσιµη σηµασία, σχεδόν καθοριστική, είχε να κηρυχθεί το τέλος του πολέµου, ενώ στον τοµέα των υπηρεσιών και της παραγωγής να κινείται χωρίς χαρτιά «φθηνό» εργατικό δυναµικό, µε τα επίσηµα εθνικά κράτη να µην µπορούν να ελέγξουν τη µαζική αυτή µετανάστευση. Το τέλος του πολέµου το κήρυξαν πανεπιστηµιακοί και διανοούµενοι «new age», που έκαναν καριέρες στη βάση αυτή. Τις µετακινήσεις πληθυσµού τις ανέλαβαν εργολαβικά οι οριζόµενες ως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ως συντονιστές και σε πρακτικό επίπεδο το οργανωµένο έγκληµα, που αφέθηκε να κερδοσκοπεί από τις µετακινήσεις αυτές.

Ακόµα και σε επίπεδο ΟΗΕ -που έχει πάψει δεκαετίες τώρα να αποτελεί τον οργανισµό της συµφωνίας εθνικών κρατών για διαβούλευση και διαµεσολάβηση στη βάση του συµφωνηµένου ∆ιεθνούς ∆ικαίου στο τέλος του Παγκόσµιου Πολέµου µε τους 70 εκατοµµύρια νεκρούς- νοµιµοποιήθηκε το τέλος των εθνών-κρατών και κηρύχθηκε µια «επίπεδη Γη», χωρίς εθνικά οικόπεδα, όπου οι φτωχοί θα κινούνται στα εδάφη των πλουσίων χωρίς άδειες και βίζες για τη µετακίνησή τους, µε υποχρέωση των κρατών που παραβίαζαν την επικράτειά τους να τους φιλοξενήσουν, να τους δώσουν επιδόµατα, να τους βρουν εργασία. Οι δυτικές ελίτ που τα ξεκίνησαν όλα αυτά ήταν συµβατικά ευφυείς. Ετσι, δεν φρόντισαν τις λεπτοµέρειες του παγκόσµιου σχεδίου τους και φυσικά µισούσαν τη ∆ύση και τη δηµοκρατία. Θέλησαν έναν πλανήτη µε κυρίαρχες µια κάστα, ολιγαρχία, 100 παγκόσµιων εταιρειών και επενδυτικών τραπεζών.

Η λίστα αυτή από την αρχή δεν ήταν αόριστη και θεωρητική, αλλά συγκεκριµένη και ορισµένη. Ο εταιρικός αυτός καπιταλισµός δεν βασίσθηκε στην παραγωγή, αλλά στην προσδοκία και το χρηµατιστηριακό «στοίχηµα». Είναι αυτό που είδαµε να εξελίσσεται τα τελευταία τριάντα χρόνια. Πέρα από την κατάργηση των εθνών-κρατών, ο σχεδιασµός αυτός επιχείρησε, και µέχρι κάποιον βαθµό το πέτυχε, να ακυρώσει τη δηµοκρατία του «µέσου όρου». Η δηµιουργία των αυτοκρατοριών των social media µε δικούς τους κανόνες δεοντολογίας, λογοκρισίας και «πολιτικής ορθότητας» επηρεάζει την ψήφο των ανθρώπων, πέρα από έθνη, γλώσσα, διαφορετικά ήθη και έθιµα, θρησκείες και διαµορφώνει έναν νέο πολιτισµό των καταναλωτών. Στη βάση αυτή, η δηµοκρατία αποδοµείται ως σύστηµα κοινωνιών πολιτών και λειτουργεί µε αναφορά στον δυτικό µαζάνθρωπο. Το µοντέλο αυτό ανθρώπου βασίζεται στην οµοιοµορφία, προσεγγίζει τη ∆ύση στην Κίνα, αφού ο «µαοϊσµός» του Κοµµουνιστικού Κόµµατος της Κίνας, που διατηρεί την εξουσία στην επόµενη υπερδύναµη, λειτουργεί σε µια τέτοια βάση αναφοράς.

Οι δυτικές ελίτ της παγκοσµιοποίησης συλλογίστηκαν την Κίνα ως µια καθαρά εµπορική δύναµη, µε σταθερή ηγεσία, επιδεικτικό αυταρχισµό ως προς τον έλεγχο των µαζών και παλαιό πολιτισµό, που δηµιουργεί νέα ενότητα στην ανθρωπότητα. Η Κίνα αυτή ως πλανητική δύναµη εξουσιάζεται από τον κοµµουνισµό, θα έχει όµως ως ολιγαρχία τις 100 εταιρείες του κόσµου και θα επιβληθεί στην παγκόσµια βαρβαρότητα του Ισλάµ, που θα αποτελούσε τον άλλο πόλο, µέσω της τζιχάντ, στην προτελευταία φάση. Ολα αυτά µέχρι πρότινος, αφού το σύστηµα δεν πρόλαβε να ακυρώσει ή να ψηφιοποιήσει τη δηµοκρατία του «µέσου όρου». Και η αντισυµβατική σκέψη και ελίτ στήριξαν τον «αστάθµητο παράγοντα» Τραµπ για να υπάρχει, ενώ οι ψηφοφόροι του «µέσου όρου» στις ΗΠΑ τον ψήφισαν για πρόεδρο µε πλήρη εξουσία στο Κογκρέσο. Πριν από αυτό η Κίνα έχει αποδείξει ότι δεν είναι µόνο µια εµπορική υπερδύναµη, αλλά έχει διατυπώσει τη στρατηγική της για εξέλιξη στην πιο ισχυρή και πλήρη στρατιωτική δύναµη στον πλανήτη. Επίσης, ότι δεν θα δεχθεί στον πυρήνα της ηγεσίας της τη δυτική υπεροψία και την αποικιοκρατία νέου τύπου των 100 εταιρειών και τραπεζών. Στις τεχνολογίες αντέγραψε τα επιτεύγµατα των δυτικών ιδιωτικών εταιρειών και χρησιµοποίησε τον καπιταλισµό για να τον ακυρώσει ως δυτικό πλεονέκτηµα, ειδικά στην εποχή της Τεχνητής Νοηµοσύνης, που είναι το νέο πυρηνικό πρόγραµµα.

Η εποχή Τραµπ αποτελεί την ανατροπή της παγκοσµιοποίησης και µε άµεσο τρόπο, σε χρονοδιάγραµµα τεσσάρων ετών, θα καταστρέψει τις δοµές της, την ψεύτικη ιδεολογία και ηθικολογία της και θα χειραγωγήσει τα πρόσωπα -σύµβολα που την καθιέρωσαν. Η τέλεια καταιγίδα που έρχεται µε τις αποκαλύψεις των χρηµατοδοτήσεων της USAID και η επιστροφή στα εθνικά κράτη θα αλλάξουν τη ροή της Ιστορίας και θα δώσουν µια νέα ευκαιρία στη ∆ύση να υπάρξει ως απελεύθερη και όχι ως υποτελής της Κίνας ντετερµινιστικά µέσα στα επόµενα 20 χρόνια.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά