Περί επαναφοράς του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο
Άρθρο γνώμης
Η όλη οπτική της Αριστεράς, αυτής που δεν είναι ούτε κινεζόφιλη ούτε ρωσόφιλη αλλά κριτική στον χρηµατιστηριακό καπιταλισµό, που πλέον εκπίπτει, έχει πολύ περισσότερα να πει από τη σοσιαλδηµοκρατία του ευρωπαϊκού µονόδροµου
Η επιχείρηση πολιτικής κυριαρχίας στην Κεντροαριστερά δείχνει ότι αποτυγχάνει για µία ακόµη φορά. Αυτό τουλάχιστον καταγράφεται τόσο στις τελευταίες δηµοσκοπήσεις όσο και στην πολιτική ανάλυση. Οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία συνεχίζουν να αντιλαµβάνονται ως αξιωµατική αντιπολίτευση εντός και εκτός Κοινοβουλίου τον ΣΥΡΙΖΑ. Έστω και αν το κυρίαρχο αυτό κόµµα στην Αριστερά του πολιτικού συστήµατος έχει χάσει έδρες µέσα από σειρά διασπάσεων. Οι παράγοντες της ελληνικής σοσιαλδηµοκρατίας µέσα από µια µακρά περίοδο εσωστρέφειας µετά τις εθνικές εκλογές του 2023 κατέληξαν µε ανοιχτές διαδικασίες να επιβεβαιώσουν την ηγεσία Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ.
Με την επιλογή αυτή έχασαν την ευκαιρία να δοκιµάσουν ένα διαφορετικό σχήµα τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και από την πλευρά πολιτικού περιεχόµενου και έκφρασης, επιβεβαιώνοντας τα αδιέξοδα του πρώην κυρίαρχου κόµµατος διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που δέσποζε στην ελληνική πολιτική για δεκαετίες. Στην παρούσα πλέον φάση γίνεται φανερό ότι ακόµη και σε συνθήκες πλήρους κρίσης εκπροσώπησης και ιδεών στην Κεντροαριστερά - Αριστερά το ΠΑΣΟΚ είναι όχι µόνο ξεπερασµένο ως δρων στο σύστηµα διακυβέρνησης της χώρας αλλά και απολύτως απαξιωµένο, µάλλον πολιτικά βαρετό ως προς τις προσδοκίες που δηµιουργεί µε τη µάλλον συγκεχυµένη παρουσία του.
Θα πρέπει να σηµειωθεί εξάλλου σχετικά µε το ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισµού ότι καταγράφεται απαξία για την ευρωπαϊκή και όχι µόνον ελληνική σοσιαλδηµοκρατία σε ολόκληρη την ήπειρο, ακόµη και πριν από την εποχή Τραµπ. Πολύ περισσότερο µετά, όταν οι άνεµοι της αποπαγκοσµιοποίησης πετούν εκτός κάδρου το ελληνικό παράρτηµα του γερµανικού SPD. Το ΠΑΣΟΚ µε την έννοια αυτή µπορεί να παραµένει ένα µεσαίο κόµµα της τάξης του 15%, αλλά έχει πάψει να έχει προοπτικές εξέλιξής του σε κόµµα διεκδίκησης διακυβέρνησης.
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ µε όλο το σύµπαν των διασπάσεών του ευνοείται από τις εξελίξεις, ακόµη και από το γεγονός ότι οι κοµµατικοί σχηµατισµοί τους έχουν πιο ευκαιριακό, άρα ευέλικτο χαρακτήρα ως προς τη δυνατότητά τους να συµπράξουν εκ νέου σε ένα καινούργιο πολιτικό σχήµα της Αριστεράς - Κεντροαριστεράς, χωρίς σχέση µε το ΠΑΣΟΚ, πιο συγκροτηµένο από το σηµερινό χάος και πιο εµπροσθοβαρές ως προς την προγραµµατική στρατηγική για τη χώρα.
Φυσικά για να συµβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να ενεργοποιηθεί ένας ηγέτης συµπεριληπτικός και µε έντονους συµβολισµούς στο πρόσωπό του, που θα λειτουργήσει ως καταλύτης εξελίξεων και δυναµικής στην επόµενη Αριστερά εξουσίας. Με δεδοµένο ότι δεν έχουν αναδειχθεί πρόσωπα τέτοιου βεληνεκούς στις ηγεσίες του συµπλέγµατος των κοµµάτων που άλλοτε λογίζονταν ως ΣΥΡΙΖΑ ή ως Συνασπισµός της Αριστεράς, η αναγκαιότητα της επαναφοράς του πρώην πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο ως συνεκτικού ηγέτη του χώρου µοιάζει µονόδροµος.
Στο σηµείο αυτό θα πρέπει να σηµειωθεί ότι η εποχή Τραµπ, που ξεκίνησε από την Αµερική και απλώνεται στην Ευρώπη, δίνει αέρα στα πανιά της «κυβερνώσας Αριστεράς», σε αντίθεση µε το ΠΑΣΟΚ. Ο Αλ. Τσίπρας µε τα κόκκινα παπούτσια που συµµετείχε µε άλλες οµάδες της ελευθεριακής Αριστεράς στις διαδηλώσεις στη Γένοβα τη δεκαετία του 2000 ενάντια στον Παγκόσµιο Οργανισµό Εµπορίου και την τότε δοµούµενη παγκοσµιοποίηση έχει ενδιαφέρον και επιχειρήµατα σήµερα, όταν η ίδια η Αµερική καταδικάζει την παγκοσµιοποίηση, επανέρχεται σε πολιτικές δασµών και αναδεικνύει το έλλειµµα ευηµερίας και ισορροπίας στον πλούτο σε βάρος των λαών.
Η όλη οπτική της Αριστεράς, αυτής που δεν είναι ούτε κινεζόφιλη ούτε ρωσόφιλη αλλά κριτική στον χρηµατιστηριακό καπιταλισµό, που πλέον εκπίπτει, έχει πολύ περισσότερα να πει από τη σοσιαλδηµοκρατία του ευρωπαϊκού µονόδροµου, που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Φυσικά η Αριστερά αυτή οφείλει να µιλήσει για την παραγωγή πλούτου αλλά και να αποµονώσει τον woke δικαιωµατισµό, που όµως ούτως ή άλλως υπηρετήθηκε µε φανατισµό από τους κύκλους των φιλελευθέρων του πολιτικού Κέντρου.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Με την επιλογή αυτή έχασαν την ευκαιρία να δοκιµάσουν ένα διαφορετικό σχήµα τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και από την πλευρά πολιτικού περιεχόµενου και έκφρασης, επιβεβαιώνοντας τα αδιέξοδα του πρώην κυρίαρχου κόµµατος διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που δέσποζε στην ελληνική πολιτική για δεκαετίες. Στην παρούσα πλέον φάση γίνεται φανερό ότι ακόµη και σε συνθήκες πλήρους κρίσης εκπροσώπησης και ιδεών στην Κεντροαριστερά - Αριστερά το ΠΑΣΟΚ είναι όχι µόνο ξεπερασµένο ως δρων στο σύστηµα διακυβέρνησης της χώρας αλλά και απολύτως απαξιωµένο, µάλλον πολιτικά βαρετό ως προς τις προσδοκίες που δηµιουργεί µε τη µάλλον συγκεχυµένη παρουσία του.
Θα πρέπει να σηµειωθεί εξάλλου σχετικά µε το ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισµού ότι καταγράφεται απαξία για την ευρωπαϊκή και όχι µόνον ελληνική σοσιαλδηµοκρατία σε ολόκληρη την ήπειρο, ακόµη και πριν από την εποχή Τραµπ. Πολύ περισσότερο µετά, όταν οι άνεµοι της αποπαγκοσµιοποίησης πετούν εκτός κάδρου το ελληνικό παράρτηµα του γερµανικού SPD. Το ΠΑΣΟΚ µε την έννοια αυτή µπορεί να παραµένει ένα µεσαίο κόµµα της τάξης του 15%, αλλά έχει πάψει να έχει προοπτικές εξέλιξής του σε κόµµα διεκδίκησης διακυβέρνησης.
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ µε όλο το σύµπαν των διασπάσεών του ευνοείται από τις εξελίξεις, ακόµη και από το γεγονός ότι οι κοµµατικοί σχηµατισµοί τους έχουν πιο ευκαιριακό, άρα ευέλικτο χαρακτήρα ως προς τη δυνατότητά τους να συµπράξουν εκ νέου σε ένα καινούργιο πολιτικό σχήµα της Αριστεράς - Κεντροαριστεράς, χωρίς σχέση µε το ΠΑΣΟΚ, πιο συγκροτηµένο από το σηµερινό χάος και πιο εµπροσθοβαρές ως προς την προγραµµατική στρατηγική για τη χώρα.
Φυσικά για να συµβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να ενεργοποιηθεί ένας ηγέτης συµπεριληπτικός και µε έντονους συµβολισµούς στο πρόσωπό του, που θα λειτουργήσει ως καταλύτης εξελίξεων και δυναµικής στην επόµενη Αριστερά εξουσίας. Με δεδοµένο ότι δεν έχουν αναδειχθεί πρόσωπα τέτοιου βεληνεκούς στις ηγεσίες του συµπλέγµατος των κοµµάτων που άλλοτε λογίζονταν ως ΣΥΡΙΖΑ ή ως Συνασπισµός της Αριστεράς, η αναγκαιότητα της επαναφοράς του πρώην πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο ως συνεκτικού ηγέτη του χώρου µοιάζει µονόδροµος.
Στο σηµείο αυτό θα πρέπει να σηµειωθεί ότι η εποχή Τραµπ, που ξεκίνησε από την Αµερική και απλώνεται στην Ευρώπη, δίνει αέρα στα πανιά της «κυβερνώσας Αριστεράς», σε αντίθεση µε το ΠΑΣΟΚ. Ο Αλ. Τσίπρας µε τα κόκκινα παπούτσια που συµµετείχε µε άλλες οµάδες της ελευθεριακής Αριστεράς στις διαδηλώσεις στη Γένοβα τη δεκαετία του 2000 ενάντια στον Παγκόσµιο Οργανισµό Εµπορίου και την τότε δοµούµενη παγκοσµιοποίηση έχει ενδιαφέρον και επιχειρήµατα σήµερα, όταν η ίδια η Αµερική καταδικάζει την παγκοσµιοποίηση, επανέρχεται σε πολιτικές δασµών και αναδεικνύει το έλλειµµα ευηµερίας και ισορροπίας στον πλούτο σε βάρος των λαών.
Η όλη οπτική της Αριστεράς, αυτής που δεν είναι ούτε κινεζόφιλη ούτε ρωσόφιλη αλλά κριτική στον χρηµατιστηριακό καπιταλισµό, που πλέον εκπίπτει, έχει πολύ περισσότερα να πει από τη σοσιαλδηµοκρατία του ευρωπαϊκού µονόδροµου, που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Φυσικά η Αριστερά αυτή οφείλει να µιλήσει για την παραγωγή πλούτου αλλά και να αποµονώσει τον woke δικαιωµατισµό, που όµως ούτως ή άλλως υπηρετήθηκε µε φανατισµό από τους κύκλους των φιλελευθέρων του πολιτικού Κέντρου.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
