Η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο σκληρός πυρήνας της, η ευρωζώνη, φέρονται αποφασισµένες ως δοµές να ασκήσουν «κατενάτσιο» µε θεαµατικό τρόπο στην εποχή Τραµπ στις ΗΠΑ, περιµένοντας να ολοκληρωθεί η τετραετία του και να προκύψει µια επόµενη ηµέρα. Η βασική ιδέα για την ευρωπαϊκή ενότητα ήταν για δεκαετίες να σχηµατίσει οµοσπονδία τύπου Ηνωµένων Πολιτειών. Η έννοια αυτή του φεντεραλισµού αποτέλεσε για γενιές πολιτικών και διανοουµένων στη «γηραιά ήπειρο» τη βασική ιδεολογία και στρατηγική. Φυσικά, η Ευρώπη, που στην ουσία είναι µια κοινότητα εθνικών κρατών και πρώην αυτοκρατοριών που κατά βάση αναζητούν την επιβεβαίωση και ανάκτηση των φιλοδοξιών τους, ποτέ δεν θα εξελισσόταν σε οµοσπονδία πολιτειών.

Για τον λόγο αυτό, µε τρόπο παρασκηνιακό σχεδόν δοµήθηκε σε µια εταιρεία. Με βασικούς µετόχους τις πιο ισχυρές οικονοµίες και βιοµηχανικές δυνάµεις τύπου Γερµανίας, Γαλλίας και Βρετανίας (µέχρι το Brexit) και µετόχους τους υπολοίπους, ανάλογα µε τον όγκο, την ισχύ των οικονοµιών τους και την επιρροή τους. Το εταιρικό αυτό σχήµα προβλήθηκε ως ένωση των ευρωπαϊκών κρατών, ενώ επί της ουσίας ένωση υπήρξε στον οικονοµικό, τον εµπορικό, τον ενεργειακό και, φυσικά, τον τραπεζικό τοµέα, µε τους «µεγάλους» να επιβάλλουν τη βούληση και τις εθνικές προτεραιότητές τους στους υπολοίπους.
Η εταιρική Ευρώπη βασίσθηκε σε µια εταιρική ∆ύση, που ασκούσε την ηγεµονία στον πλανήτη µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου. Με την έννοια αυτή, η Ευρώπη δεν ήταν η µοναδική εταιρεία οργανωµένων και δοµηµένων συµφερόντων. Ανάλογο, για παράδειγµα, ήταν το ∆.Σ. της οικονοµίας του πλανήτη, που ήταν η G7 - και για κάποια χρόνια η G8, µε τη συµµετοχή της Ρωσίας. Η όλη διάταξη, εξάλλου, βασιζόταν σε ένα πλέγµα κανονιστικών σχέσεων στη βάση παγκόσµιων οργανισµών, όπως αυτός του Εµπορίου, της Υγείας και ούτω καθεξής. Ρόλο think tank είχαν κάποια παγκόσµια φόρουµ διαβούλευσης για να επιβληθούν στις εθνικές ηγεσίες οι «συνταγές» της ενιαίας στρατηγικής της παγκοσµιοποίησης, µε κυρίαρχο µεταξύ αυτών εκείνο του Νταβός και του δικτύου του.

Οι πολιτικές ηγεσίες και οι τράπεζες δεν ήταν µόνες τους σε αυτό το παιχνίδι ισχύος, αφού ένα σύµπλεγµα πανεπιστηµιακών, οικονοµολόγων, διανοουµένων, νέων µίντια και εταιρειών ερευνών κοινής γνώµης κινούσαν την ιστορία και τις τάσεις στις δυτικές κοινωνίες, ούτως ώστε να επιτυγχάνεται νοµιµοποίηση των όποιων αποφάσεων και επιλογών των κυβερνήσεων και των οικονοµικών επιτελείων στις κοινωνίες πριν εκείνες επιβληθούν. Με τον τρόπο αυτό, υπήρξε ένας διπολισµός των συστηµικών δυνάµεων της κανονικότητας ή της µετριοπάθειας και των λαϊκιστών, «ψεκασµένων», µετά την πανδηµία του κορονοϊού , εξτρεµιστών κατά βάση της ∆εξιάς αλλά και της Αριστεράς

Στις τελευταίες περιπετειώδεις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ οι συστηµικές δυνάµεις της ∆ύσης και, φυσικά, της Ευρώπης έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να υποστηρίξουν την κυριαρχία των ∆ηµοκρατικών και του αντι-Τραµπ άξονα, προκειµένου οι «νταήδες» του παγκόσµιου power game να µη βρεθούν σε πλεονεκτική θέση ισχύος και επιρροής. Λίγο πριν από τις εκλογές και µε τις δηµοσκοπήσεις, τις πραγµατικές και όχι τις προβαλλόµενες ως εργαλεία προπαγάνδας, να δείχνουν την «αίρεση» Τραµπ να βρίσκεται προ των πυλών του Λευκού Οίκου και την Κάµαλα Χάρις να χάνει στον εκλογικό δρασκελισµό της, δηµιουργήθηκε στην Ευρώπη, µε πρόσχηµα τη στήριξη της Ουκρανίας έναντι της Ρωσίας, µια νέα «Ιερά Συµµαχία» για τη χειραγώγηση της Ευρώπης. Αυτή παρουσιάσθηκε αιφνιδιαστικά στο διεθνές προσκήνιο ως η πιο σηµαντική συνιστώσα στην Ευρώπη ως Ε3

Ουσιαστικά, θα µπορούσαµε να µιλήσουµε για µια νέα Αντάντ, αν µιλούσαµε µόνον για τη σύµπραξη -µε τη µορφή της εγκάρδιας συµφωνίας- Βρετανίας και Γαλλίας. Αλλά στην τρόικα συµµετείχε και η Γερµανία, οπότε η σκακιέρα οργανώνεται διαφορετικά.

Μετά την τελική επικράτηση Τραµπ και τις προαναγγελθείσες ατραπούς που ακολουθεί η Ευρώπη µε τη συµµετοχή των τριών δυνάµεων που διεκδικούν ηγεµονικό ρόλο επί της Ενωσης, είναι φανερό ότι θα αποτελέσουν το κάστρο των ∆ηµοκρατικών των ΗΠΑ και των δυνάµεων της παγκοσµιοποίησης που έχουν κηρυχθεί έκπτωτες στην Αµερική και δείχνουν «µέτοικοι» στην Ευρώπη, προκειµένου να υπάρξει αντίσταση στη «Νέα Τάξη» που προέκυψε στις ΗΠΑ. Αρχικά για την πρώτη διετία της προεδρίας Τραµπ και στη συνέχεια για τη ναρκοθέτηση των πολιτικών του στη δεύτερη, που θα είναι οριστική ως προς τη διαδροµή της αποχώρησής του από την πολιτική.

Η «Ιερά Συµµαχία» στην Ευρώπη έχει ως στόχο να δεσµεύσει τα εθνικά κράτη της Ενωσης για να εξυπηρετηθούν τα νέα αποικιοκρατικά σχέδια των τριών δυνάµεων, που δεν λειτουργούν, µάλιστα, ως τρόικα, αλλά σε µια τακτική «και µαζί και χώρια», έχοντας όµως στη διάθεσή τους τόσο τα κοινοτικά ταµεία όσο και τη δύναµη να επιβάλλουν πολιτική στους υπολοίπους, που παραµένουν στη βάση των δηµόσιων χρεών τους, αλλά και της εθνικής ανάπτυξης στη βούληση των ισχυρών της συστηµικής Ευρώπης. Από την πλευρά της, η οµάδα Τραµπ αξιοποιεί τον Ελον Μασκ σε ρόλους προβοκατόρικους υπέρ των σχηµάτων των αντισυστηµικών δεξιών δυνάµεων της Ευρώπης, που ως εθνικιστές υποστηρίζουν τη νέα αµερικανική οπτική για την πορεία της Ιστορίας.

Οι µεσαίες και µικρές δυνάµεις της Ευρώπης στην παρούσα φάση µοιάζουν ανυπεράσπιστες απέναντι στην αποικιοκρατική βουλιµία της νέας «Ιεράς Συµµαχίας», αφού οι ΗΠΑ θέτουν ένα ζήτηµα «µαζί µας ή απέναντι» και οι ίδιες είναι δοµικά εξαρτηµένες από τις ευρωπαϊκές δοµές για να λάβουν εθνικές αποφάσεις. Ο Τραµπ, από την άλλη, είναι φανερό ότι ενδεχοµένως θα επιχειρήσει να σπάσει σε ζώνες την Ευρώπη, προβάλλοντας ως ηγέτιδα δύναµη την Ιταλία της Μελόνι. Και τότε τα διλήµµατα και για την Ελλάδα θα είναι περίπλοκα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά