Μπορούµε να σκεφθούµε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως µια οικονοµική κοινότητα, µε νοµισµατικό πυρήνα και µόνον; Το ευρώ κλειδωµένο στο 1:1 µε το δολάριο, µε αµερικανική φιλοσοφία και όχι γερµανική στον πυρήνα της λειτουργίας του; Ψηφιακά νοµίσµατα και εµπορικές ζώνες πλήρως ταυτισµένες ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού υπό αµερικανικό µάνατζµεντ; Γεωπολιτική θεώρηση ενιαία στη ∆ύση, µε συντονισµένους τους συµµάχους του Ατλαντικού και του Ειρηνικού µε βάση την Ουάσινγκτον; Γιατί ποιος άλλος θα µπορούσε να είναι ο κυρίαρχος ηγέτης µεταξύ παλιάς και νέας ∆ύσης αν όχι οι ΗΠΑ; Οι ευρωπαϊκές άλλωστε πρώην αποικιοκρατικές δυνάµεις, όπως το Ηνωµένο Βασίλειο και η Γαλλία, έχουν αποδείξει σε προηγούµενα χρόνια και δεκαετίες ότι δεν µπορούν να έχουν τέτοιους ρόλους ως βρετανική κοινοπολιτεία του στέµµατος ή ως γαλλική υπερδοµή στην Αφρική.

Η Ευρώπη άλλωστε, παλιά και νέα, ενσωµατωµένη µέσω του γκρουπ της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό γερµανική ηγεµονία απέδειξε την ανεπάρκειά της όχι µόνο στο µέτωπο της Ουκρανίας αλλά και στη διαχείριση της οικονοµικής δοµικής κρίσης συνοχής στην Ευρωζώνη µετά το κραχ αξιοπιστίας του 2008. Και τελικά τι εναρµόνιση στις µεγάλες πολιτικές µπορεί να έχει η Ευρώπη µε την Αυστραλία, την Ιαπωνία, την Κορέα, το Βιετνάµ, την Ινδία χωρίς τον συντονισµό των ΗΠΑ; Μπορεί φυσικά να µη φταίει για όλα όσα έχουν καταγραφεί τις τελευταίες δεκαετίες στη ∆ύση η Ευρώπη, αλλά η έξοδος από την τροχιά της παγκοσµιοποίησης, την οποία υποστηρίζει καθεστωτικά η Ευρώπη, δεν µπορεί να γίνει παρά µόνο στη βάση της αποφασιστικής αρµοδιότητας των ρεπουµπλικανικών ΗΠΑ της ηγεσίας Τραµπ.

Σε έναν πολυπολικό κόσµο όπως αυτός που εξελίσσεται, η ∆ύση οφείλει να διατηρήσει την ηγετική συνοχή της όχι ως παράθυρο ευκαιρίας για την ηγεµονία της Κίνας όπως µέχρι σήµερα αλλά ως επιβεβαίωση της ρώµης, της γεωπολιτικής δεινότητάς της και της πολιτιστικής επάρκειάς της. Αυτό επιχείρησε να εξηγήσει µε επιθετικό τρόπο ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντι Βανς στη ∆ιάσκεψη του Μονάχου µπροστά στις σοκαρισµένες ηγεσίες της Ευρώπης. Και πώς µπορεί να συγκροτηθεί αυτή η νέα ∆ύση µετά το τέλος της φιλελεύθερης, εταιρικής και χρηµατιστηριακής παγκο σµιοποίησης;

Ρόλο δεν µπορούν να έχουν οντότητες πολυµερείς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, το G7, οι διεθνείς οργανισµοί, όπως αυτός του Εµπορίου, της Υγείας και ούτω καθεξής. Στον πυρήνα της θα πρέπει να αναγνωρισθεί η Οµοσπονδία Πολιτειών της Αµερικής. Και στη διάρθρωσή της -ως µια νέα εγκάρδια συµφωνία- τα έθνη-κράτη των δύο ωκεανών στη διµερή στρατηγική συµφωνία τους µε την Ουάσινγκτον. Την έδρα της νέας Ρώµης. Αυτή η σχέση δεν είναι τόσο απίθανη και απροσδιόριστη όσο αφετηριακά µπορεί να γίνεται αντιληπτή. Η Ελλάδα για παράδειγµα έχει ήδη µια τέτοια στρατηγική συµφωνία µε τις ΗΠΑ και νιώθει επαρκώς ισχυρή για τα δεδοµένα από την ύπαρξη αυτής. Και αυτό παρά το γεγονός ότι είναι µέλος του πυρήνα του ευρωπαϊκού γκρουπ.

Στο σκεπτικό της οµάδας Τραµπ και στη συγκεκριµένη σχολή σκέψης και παγκόσµιας οργάνωσης της ρεπουµπλικανικής Αµερικής το κάθε έθνος-κράτος προσέρχεται µε τις δικές του δυνάµεις. Τις άρτια εξοπλισµένες ένοπλες δυνάµεις του, τη δυνατότητά του στη βιοµηχανία, το εµπόριο, τη ναυτιλία, τις πρώτες ύλες του, τις σπάνιες γαίες του και τις διεθνοπολιτικές προτεραιότητες ή συµµαχίες στο περιφερειακό επίπεδο.

Οι ΗΠΑ συµβολαιοποιούν τη στενή συµµαχία τους ή τον ανταγωνισµό τους µε το κάθε έθνος-κράτος και αναλόγως προσαρµόζουν τις κεντρικές πολιτικές τους. Αυτό δεν αφορά την Ευρώπη αλλά τον κόσµο. Η παγκόσµια αµερικανοκεντρική συµµαχία της ∆ύσης εκπροσωπείται µε τρόπο αποφασιστικό από την ηγέτιδα δύναµη των ΗΠΑ στις διαβουλεύσεις µε την «ενδιάµεση» δύναµη Ρωσία και την «ανταγωνιστική» ανατολική, ασιατική ηγεσία της Κίνας για την παγκόσµια ισορροπία σε ένα σκληρό power game.

*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή» στις 17/02/2025