Οι πρωτοβουλίες του Μακρόν και της Γαλλίας µε τη µορφή έκτακτων συ νόδων κορυφής σπάνε ήδη την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ζώνες. Για παράδειγµα, η Γαλλία συγκάλεσε διάσκεψη για τη Συρία και χθες για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και την επόµενη ηµέρα στην Ουκρανία, χωρίς να πηγαίνει στα ενιαία δοµικά όργανα του γκρουπ, όπως το συµβούλιο των ηγετών ή η διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών αλλά καλώντας αυθαίρετα τους ηγέτες ή τους αξιωµατούχους που αυτή θέλει στο Παρίσι. Για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, τον επανεξοπλισµό της Ευρώπης και την Ουκρανία κάλεσε χθες επτά χώρες. Πέραν της Γαλλίας συµµετείχαν οι ηγεσίες της Γερµανί ας, της Ιταλίας, της Πολωνίας, της Ισπανίας, της ∆ανίας, η οποία εκπροσωπούσε τις χώρες της Βαλτικής και της Σκανδιναβίας και την εκτός ευρωπαϊκής δοµής Βρετανία. Οι ηγεσίες αυτές δεν µπορούν να αποφασίσουν συλλογικά τι θα κάνουν οι 27 ή να λάβουν αποφάσεις για τη συντο νισµένη δράση του ΝΑΤΟ, έστω και αν παραβρεθήκαν στην αυθαίρετη σύνοδο οι επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου κ. Κόστα και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Ρούτε.

Η Ευρώπη µε τον τρόπο αυτό χάνει από τις πρώτες εβδο µάδες τη συνοχή και την επάρκειά της και οι όποιες απο φάσεις ληφθούν, ενδεχοµένως για αποστολή στρατευµά των στην Ουκρανία µετά την εκεχειρία, δεσµεύουν µόνον αυτούς που συµµετέχουν στην έκτακτη σύνοδο εκτός πρωτοκόλλου και ενδεχοµένως συµφωνήσουν σε αυτό. Στο οικονοµικό και στρατιωτικό επίπεδο των εξοπλισµών φυσικά υπάρχει ευρύτερη δέσµευση, αφού για παράδειγ µα η επένδυση στους εθνικούς εξοπλισµούς άνω του 2% του ΑΕΠ της κάθε χώρας αποτελεί συλλογική απόφαση -παλαιότερη µάλιστα- στο ΝΑΤΟ.

Η Αθήνα έχει κυρίαρχο σύµµαχο σε κεντρικό επίπεδο τις ΗΠΑ και µαζί µε την Κύπρο έχει περιφερειακές συνεργασίες µε Ισραήλ, Αίγυπτο, Εµιράτα, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Κατάρ και προσβλέπει σε µια σχέση µε την Ινδία

Η εξαίρεση των κονδυλίων αυτών από το περιοριστικό δηµοσιονοµικό όριο για το έλλειµµα επίσης, αφού θα προκύψει ως απόφαση της Κοµισιόν. Οι όποιες επιλογές για ενιαία αντιπυραυλική ασπίδα ή για την ώθηση κον δυλίων και από τα κοινοτικά ταµεία για την ενίσχυση της πολεµικής βιοµηχανίας και της καινοτοµίας επίσης µπορεί να προκύψουν από τις ενιαίες δοµές. Αυτό όµως που θα πρέπει να κρατήσουµε στη σκέψη µας, ελάχιστα 24ωρα από τη δι άσκεψη στο Μόναχο, είναι ότι η κάθε χώρα µέλος της ένωσης θα πρέπει να οριοθετήσει τις γεωπολιτικές περιοχές όπου εµπλέκεται µε φυσικό, στρατιωτικό, οικονοµικό, εµπο ρικό και ενεργειακό τρόπο και σε αυτές να επικεντρώσει τη διεθνή της πολιτική και προσοχή.

Για παράδειγµα, το κύριο βάρος της Ελ λάδας θα δοθεί καταρχήν στην επονοµα ζόµενη κοινότητα της Ανατολικής Μεσόγειου. Και ως προέκταση αυτής στη γεωπολιτική και οικονοµική ζώνη της Εγγύς (Μέσης) Ανατολής µέχρι την έξοδο στον Ινδικό και αυτήν την υπερδύναµη την Ινδία. Οι περιοχές αυτές βρίσκονται εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Οι δύο γεωπολιτικές πε ριοχές και ζώνες συµπληρώνονται από µια τρίτη. Αυτή που επικεντρώνεται στη Βαλκανική και τη χερσαία ζώνη πέριξ του Εύξεινου Πόντου µε απώτατο όριο την Οδησσό στην Ουκρανία.

Η Ελλάδα στις περιοχές αυτές κινείται σε απόλυτη συ νεργασία µε τις ΗΠΑ, είτε αυτές διοικούνται από τους Ρεπουµπλικανούς είτε από τους ∆ηµοκρατικούς. Είναι σηµαντικό να σηµειωθεί ότι η νέα διµερής στρατηγική σχέση της Ελλάδας µε τις ΗΠΑ έχει εµπεδωθεί από το τέλος της προεδρίας Οµπάµα, σε όλη τη διάρκεια της πρώτης περιόδου Τραµπ και τελικά την προεδρία Μπάι ντεν, και είναι προφανώς εύλογο ότι θα συνεχισθεί και στη δεύτερη θητεία Τραµπ στις ράγες των συµφωνιών του Αβραάµ.

Η Ελλάδα έχει κυρίαρχο σύµµαχο σε αυτές τις διαδροµές και περιοχές σε κεντρικό επίπεδο τις ΗΠΑ και µαζί µε την Κύπρο έχει περιφερειακές συµµαχίες µε το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εµιράτα, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, αναβαθµισµένη µε το Κατάρ, προσβλέποντας σε µια σχέ ση µε την Ινδία υπό την καθοδήγηση επίσης των ΗΠΑ. Η Ελλάδα βλέπει στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» στις συµµαχίες της αυτές και αποτελεί ανάχωµα µε την Κύπρο στην τουρκική «νέα τάξη».

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»