Πρόκειται περί τραγωδίας. Είναι πολλοί οι πολιτικοί, οι αναλυτές, οι σχολιαστές και οι πολέµαρχοι του πληκτρολογίου που από την πρώτη ηµέρα µετά την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία του προέδρου Τραµπ µε τον πρόεδρο Πούτιν έσπευσαν να κατατάξουν την Ελλάδα στη ζώνη των ηττηµένων και να στείλουν στο ανάθεµα της Ιστορίας τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη.

Είναι περίπου οι ίδιοι που προεξοφλούσαν, την επόµενη ηµέρα της πτώσης του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, την πλήρη κυριαρχία στη Μεσοποταµία της Τουρκίας και προέβλεπαν ως βέβαια την επέλασή της στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

Για όλους αυτούς τους ιδεολογικά και οντολογικά ηττηµένους, πρώτα µέσα τους και µετά στα δηµόσια πονήµατά τους, η Ελλάδα δεν έχει πιθανότητες. Όχι σήµερα ή επί της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως στην πρώτη ανάγνωση φαίνεται, αλλά από πάντα. Είναι οι ίδιοι αριστεροί και δεξιοί που ποτέ δεν πίστεψαν στην εθνική και πολιτειακή αυτοτέλεια της Ελλάδας. Για τον λόγο αυτό, όσοι τουλάχιστον δεν πέρασαν τα νιάτα τους χαρακτηρίζοντας έγκληµα κατά του λαού και της δηµοκρατίας το ότι δεν παρεδόθη το έθνος στη Σοβιετία µετά τον Παγκόσµιο Πόλεµο, θεωρούσαν ως µόνη διέξοδο µεταπολιτευτικά την παράδοση της χώρας σε µια, στο µυαλό τους, ευρωπαϊκή οµοσπονδία.

Οι επονοµαζόµενοι φεντεραλιστές και στη συνέχεια εκσυγχρονιστές της χώρας. Επίσης από τους δικούς τους κύκλους, µε την προβιά στην προκειµένη περίπτωση των αριστερών και δεξιών φιλελεύθερων της «νέας τάξης», υπήρξε η θεωρία της υποταγής της Ελλάδας στα θέλω της Τουρκίας. Η περίφηµη ελληνοτουρκική φιλία που θα κατέληγε κατά τη γνώµη τους στη µόνη σωτήρια προοπτική για την Ελλάδα, στην ελληνοτουρκική γεωπολιτική ενότητα.

Ακόµη και την εποχή της χρεοκοπίας, για την οποία οι ίδιοι κύκλοι της Αριστεράς και της ∆εξιάς ευθύνονται, γιατί πολύ απλά δεν υπολόγισαν το κόστος και τα περιθώρια που είχε νοµισµατικά η καχεκτικά οικονοµικά Ελλάδα να ανταλλάξει τη δραχµή µε το ευρώ, µε τους συγκεκριµένους όρους που αυτό συνέβη. Είναι οι ίδιοι που, ακόµη και στην εποχή των µνηµονίων και της ξένης εντολής από την τρόικα, πίστευαν ότι όλα τα στοιχεία της εθνικής περιουσίας, δηµόσιας και ιδιωτικής, θα έπρεπε να παραδοθούν στους πιστωτές.

Οι κύκλοι αυτοί ακόµη και τη συµµαχική σχέση µε τις ΗΠΑ την έβλεπαν από την πλευρά του ηττηµένου ως την απόλυτη εκχώρηση του χαρακτήρα των Ελλήνων και της Ελλάδας πλέον, αφού τα περιουσιακά στοιχεία τα είχαν ήδη εκχωρήσει ή υποθηκεύσει πριν. Όλος αυτός ο κύκλος των ολίγιστων τιµητών σήµερα µιλά και πάλι για την ήττα της Ελλάδας στο βόρειο µέτωπο της Ουκρανίας, στο ανατολικό µέτωπο της Γάζας, στο νότιο µέτωπο της Λιβύης και της Αφρικής. Προεξοφλούν και σήµερα την ήττα και την κατάληψη της Ελλάδας από την Τουρκία και βλέπουν πάντα τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» από τη µατιά του νέου «σουλτάνου» Ερντογάν.

Οι τύποι αυτοί υπήρχαν από πάντα στην Ελλάδα. Ήταν οι γνωστοί οπορτουνιστές, αριβίστες, παραδόπιστοι και υπηρέτες πολλών αφεντάδων, που τόσο πολύ γελοιοποίησαν µε την κωµωδία τους εµπνευσµένοι ευθυµογράφοι.

Το πρόβληµα είναι ότι υπάρχουν και σήµερα. Όχι µόνον παρόντες αλλά και διακριτοί. Επειδή µάλιστα µε την ευκαµψία και τη µετριότητά τους επεκράτησαν στο σύστηµα και το άλωσαν από έξω και από µέσα, αναζητούµε στην παρούσα φάση, ως έθνος και ως κράτος που επιβίωσε, ηγέτες, αξιωµατούχους και ταλαντούχους ανθρώπους να συνδράµουν τον πρωθυπουργό στο να κινηθεί ως ηγέτης του έθνους στη νέα νικηφόρα πορεία για την Ελλάδα µέσα από τη «νέα τάξη» που αρχίζει να χαρτογραφείται.


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»