Ουκρανία: Ένας πόλεµος έχει αρχή και τέλος
Άρθρο γνώμης
Η σύρραξη µπορούσε βαθµηδόν να περάσει σε µια περίοδο εκεχειρίας

Η Ρωσία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 εισέβαλε στην Ουκρανία σε µια στρατιωτική επιχείρηση ειδικού τύπου, όπως τη χαρακτήρισε, µε στόχο να καταλάβει τέσσερις περιοχές της Ουκρανίας πέριξ του Ντονµπάς. Με τον τρόπο αυτό η Μόσχα κλιµάκωνε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που είχε ξεκινήσει τον Φεβρουάριο του 2014 (µετά τη βίαιη αποµάκρυνση του φιλορώσου και ευρωσκεπτικιστή εκλεγµένου προέδρου Γιανουκόβιτς από την εξουσία) στην Κριµαία, την οποία έθεσε από τότε υπό τον έλεγχό της.
Όπως ήταν λογικό, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, σύσσωµη πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η Ουγγαρία, συνέδραµαν ανθρωπιστικά αλλά προπάντων στρατιωτικά το Κίεβο, προκειµένου η Ρωσία του Πούτιν να βρει ανάσχεση στο πεδίο από τυχόν σχεδιασµούς της για πλήρη κατάληψη της Ουκρανίας.
Η εισβολή των στρατευµάτων της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά µετά από µια σειρά επιχειρήσεων στρατηγικού τύπου των µυστικών υπηρεσιών των δυτικών. Για παράδειγµα, από τη δεκαετία 2000-2010 υπήρξαν δηλώσεις Αµερικανών αξιωµατούχων και Ευρωπαίων στη συνέχεια ότι η Ουκρανία θα µπορούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Μια «κόκκινη γραµµή» γνωστή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας.
Στη συνέχεια υπήρξε η «πορτοκαλί επανάσταση» των δικτύων Σόρος σε πλήρη συντονισµό µε τις αµερικανικές και τις ευρωπαϊκές -ειδικά τις γερµανικέςµυστικές υπηρεσίες για την αποδόµηση µέσω «κινηµάτων της πλατείας» (Euromaidan) -σηµειωτέον όχι µόνον στην Ουκρανία αλλά και στη Γεωργία- της προεδρίας Γιανουκόβιτς, ο οποίος από τον Νοέµβριο του 2013 είχε αρνηθεί ως νόµιµη κυβέρνηση της Ουκρανίας την ενταξιακή πορεία στην ΕΕ αλλά και τη συµφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών µε τις Βρυξέλλες. Μετά την κατάληψη της Κριµαίας από τους Ρώσους εξελίσσονταν οι περίφηµες διαπραγµατεύσεις µε κύρια συµµετοχή των Ευρωπαίων και της Βρετανίας, που κατέληξαν στην αποτυχηµένη συµφωνία του Μινσκ.
Οι κινήσεις στρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας µε προσανατολισµό την ένταξη της χώρας, µε τη βιοµηχανία, τα ορυκτά και την σπουδαία θέση στα σύνορα µε τη Ρωσία, συνεχίστηκαν, µε τους Αµερικανούς να παρακολουθούν και να συνδράµουν δυναµικά και ουσιαστικά την αρχιτεκτονική της «νέας Ευρασίας» της ηγεσίας στην Ευρώπη µαζί µε τη Βρετανία. Μήνες µετά την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στα εδάφη της Ουκρανίας εξελίχθηκαν µυστικές διαβουλεύσεις ως προς το περιεχόµενό τους µεταξύ του Συµβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (προεδρία Μπάιντεν) και της ηγεσίας των µυστικών υπηρεσιών ασφάλειας της Ρωσίας, της FSB.
Από τις συζητήσεις αυτές, ουσιαστικά διαπραγµατεύσεις, διέρρευσε ένα σηµείο σύµπτωσης: ότι οι ρωσικές δυνάµεις αλλά και το επίκεντρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων από την πλευρά τους θα επικεντρωνόταν στην ανατολική πλευρά του ∆νείπερου. Αυτό επιβεβαιώθηκε από την εθελούσια µετακίνηση των ρωσικών στρατευµάτων στην ανατολική πλευρά του ποταµού.
Το ηµερολόγιο έγραφε 2023. Από τότε ο πόλεµος µπορούσε βαθµηδόν να περάσει σε µια περίοδο εκεχειρίας και ειρηνικών διαβουλεύσεων. ∆εν συνέβη έτσι όµως, αλλά συνεχίστηκε µε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυµατίες, που πέθαναν έτσι χωρίς λόγο, στον βωµό της µαταιοδοξίας ευρωπαϊκών ηγεσιών, µε τη συναίνεση της προεδρίας Μπάιντεν αλλά πολύ περισσότερο των ισχυρών µέχρι πριν από τρεις µήνες κύκλων του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και της CIA υπό τη Β. Νούλαντ, η οποία είχε εµπλακεί στον σχεδιασµό και την εκτέλεση των επιχειρήσεων -µέσω της «πλατείας»- απορρύθµισης της προεδρίας Γιανουκόβιτς από το 2013 µε οικονοµικές δοσοληψίες και διαφθορά του υιού Μπάιντεν.
Ένας πόλεµος έχει αρχή, µέση και τέλος. Για τις ευρωπαϊκές προσδοκίες, µε εµπλοκή των ∆ηµοκρατικών στις ΗΠΑ, το τέλος θα ήταν µετά από έναν νέο παγκόσµιο πόλεµο µε τακτικά πυρηνικά. Θα είχε προηγηθεί διεύρυνση του πολέµου της Ουκρανίας στην επικράτεια της Ρωσίας, για τον λόγο αυτό και η εισβολή στην περιοχή του Κουρσκ, προκειµένου η Ρωσία να χωρισθεί σε 7 ζώνες επιρροής, όπως η Γερµανία στο τέλος του Β΄ ΠΠ.
Επίσης πέραν από τις σπάνιες γαίες και τη «χειραγώγηση» Ουκρανίας και Ρωσίας, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες µαζί µε τις ΗΠΑ θα µοιράζονταν την πρόσβαση στην Αρ κτική ως ενιαία ∆ύση. Αλλά τελικά ήρθε ο Τραµπ…
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21/02/2025
Όπως ήταν λογικό, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, σύσσωµη πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η Ουγγαρία, συνέδραµαν ανθρωπιστικά αλλά προπάντων στρατιωτικά το Κίεβο, προκειµένου η Ρωσία του Πούτιν να βρει ανάσχεση στο πεδίο από τυχόν σχεδιασµούς της για πλήρη κατάληψη της Ουκρανίας.
Η εισβολή των στρατευµάτων της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά µετά από µια σειρά επιχειρήσεων στρατηγικού τύπου των µυστικών υπηρεσιών των δυτικών. Για παράδειγµα, από τη δεκαετία 2000-2010 υπήρξαν δηλώσεις Αµερικανών αξιωµατούχων και Ευρωπαίων στη συνέχεια ότι η Ουκρανία θα µπορούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Μια «κόκκινη γραµµή» γνωστή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας.
Στη συνέχεια υπήρξε η «πορτοκαλί επανάσταση» των δικτύων Σόρος σε πλήρη συντονισµό µε τις αµερικανικές και τις ευρωπαϊκές -ειδικά τις γερµανικέςµυστικές υπηρεσίες για την αποδόµηση µέσω «κινηµάτων της πλατείας» (Euromaidan) -σηµειωτέον όχι µόνον στην Ουκρανία αλλά και στη Γεωργία- της προεδρίας Γιανουκόβιτς, ο οποίος από τον Νοέµβριο του 2013 είχε αρνηθεί ως νόµιµη κυβέρνηση της Ουκρανίας την ενταξιακή πορεία στην ΕΕ αλλά και τη συµφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών µε τις Βρυξέλλες. Μετά την κατάληψη της Κριµαίας από τους Ρώσους εξελίσσονταν οι περίφηµες διαπραγµατεύσεις µε κύρια συµµετοχή των Ευρωπαίων και της Βρετανίας, που κατέληξαν στην αποτυχηµένη συµφωνία του Μινσκ.
Οι κινήσεις στρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας µε προσανατολισµό την ένταξη της χώρας, µε τη βιοµηχανία, τα ορυκτά και την σπουδαία θέση στα σύνορα µε τη Ρωσία, συνεχίστηκαν, µε τους Αµερικανούς να παρακολουθούν και να συνδράµουν δυναµικά και ουσιαστικά την αρχιτεκτονική της «νέας Ευρασίας» της ηγεσίας στην Ευρώπη µαζί µε τη Βρετανία. Μήνες µετά την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στα εδάφη της Ουκρανίας εξελίχθηκαν µυστικές διαβουλεύσεις ως προς το περιεχόµενό τους µεταξύ του Συµβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (προεδρία Μπάιντεν) και της ηγεσίας των µυστικών υπηρεσιών ασφάλειας της Ρωσίας, της FSB.
Από τις συζητήσεις αυτές, ουσιαστικά διαπραγµατεύσεις, διέρρευσε ένα σηµείο σύµπτωσης: ότι οι ρωσικές δυνάµεις αλλά και το επίκεντρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων από την πλευρά τους θα επικεντρωνόταν στην ανατολική πλευρά του ∆νείπερου. Αυτό επιβεβαιώθηκε από την εθελούσια µετακίνηση των ρωσικών στρατευµάτων στην ανατολική πλευρά του ποταµού.
Το ηµερολόγιο έγραφε 2023. Από τότε ο πόλεµος µπορούσε βαθµηδόν να περάσει σε µια περίοδο εκεχειρίας και ειρηνικών διαβουλεύσεων. ∆εν συνέβη έτσι όµως, αλλά συνεχίστηκε µε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυµατίες, που πέθαναν έτσι χωρίς λόγο, στον βωµό της µαταιοδοξίας ευρωπαϊκών ηγεσιών, µε τη συναίνεση της προεδρίας Μπάιντεν αλλά πολύ περισσότερο των ισχυρών µέχρι πριν από τρεις µήνες κύκλων του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και της CIA υπό τη Β. Νούλαντ, η οποία είχε εµπλακεί στον σχεδιασµό και την εκτέλεση των επιχειρήσεων -µέσω της «πλατείας»- απορρύθµισης της προεδρίας Γιανουκόβιτς από το 2013 µε οικονοµικές δοσοληψίες και διαφθορά του υιού Μπάιντεν.
Ένας πόλεµος έχει αρχή, µέση και τέλος. Για τις ευρωπαϊκές προσδοκίες, µε εµπλοκή των ∆ηµοκρατικών στις ΗΠΑ, το τέλος θα ήταν µετά από έναν νέο παγκόσµιο πόλεµο µε τακτικά πυρηνικά. Θα είχε προηγηθεί διεύρυνση του πολέµου της Ουκρανίας στην επικράτεια της Ρωσίας, για τον λόγο αυτό και η εισβολή στην περιοχή του Κουρσκ, προκειµένου η Ρωσία να χωρισθεί σε 7 ζώνες επιρροής, όπως η Γερµανία στο τέλος του Β΄ ΠΠ.
Επίσης πέραν από τις σπάνιες γαίες και τη «χειραγώγηση» Ουκρανίας και Ρωσίας, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες µαζί µε τις ΗΠΑ θα µοιράζονταν την πρόσβαση στην Αρ κτική ως ενιαία ∆ύση. Αλλά τελικά ήρθε ο Τραµπ…
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21/02/2025