Ο πρόεδρος Ντ. Τραµπ έχει δίκιο. Ήρθε ο καιρός να τελειώσει ο πόλεµος Ουκρανίας - Ρωσίας. Επίσης έχει δίκιο ότι η επόµενη ηµέρα στην Ουκρανία δεν µπορεί να συνδυασθεί ή να εξαρτηθεί από την ηγεσία Ζελένσκι στο Κίεβο. Ο κόσµος θα πάει -ούτως ή άλλως- διαφορετικά. ∆εν θα είναι κάτι προσωρινό, όπως εύχονται µερικοί λογιζόµενοι ως συστηµικοί της παγκοσµιοποίησης. Θα είναι κάτι µόνιµο που θα βασισθεί σε νέους κανόνες στη διεθνή οικονοµία, αλλά προπάντων στο γεωπολιτικό power game.

Μιλάµε ήδη για µια νέα Γιάλτα. Τι σηµαίνει όµως αυτό; Μόνον χάραξη κάποιων διαφορετικών συνόρων σε κάποιες περιοχές θερµών συγκρούσεων; Όχι φυσικά. Πάµε για µια παγκόσµια αναδιανοµή. Η Γιάλτα, όπως και τότε, λίγο πριν από το τέλος του Β΄ Παγκόσµιου Πολέµου, δεν ορίζει τα αποτελέσµατα του πολέµου που τελειώνει, αλλά της ειρήνης που αρχίζει. Ο πόλεµος άλλωστε -όπως γίνεται γενικά παραδεκτό- δεν αποτελεί παρά µια διαπραγµάτευση µε άλλα µέσα. Έχει όµως µια εξέχουσα διαφορά από τη διπλωµατία σε καιρό ειρήνης. Παράγει µόνιµα, άµεσα και προπάντων πιο βίαια αποτελέσµατα. Η κίνηση της Ιστορίας είναι διαφορετική και ραγδαία µε τον πόλεµο, ειδικά το τέλος ενός πολέµου, από τις πολύχρονες και σε πολλές περιπτώσεις φλύαρες διαπραγµατεύσεις σε καιρό ειρήνης. Ο ρυθµός -υπό την έννοια αυτή- έχει αλλάξει στον ευρωπαϊκό Βορρά και γενικά στην επονοµαζόµενη Ευρασία, µε αφετηρία το 2022 και στην Εγγύς Ανατολή από το 2023, όταν ο άξονας της Τζιχάντ αποφάσισε να τινάξει στον αέρα τις οµαλές εξελίξεις στη βάση των «συµφωνιών του Αβραάµ».

Ο Ντ. Τραµπ και η οµάδα της ρεπουµπλικανικής ∆εξιάς που βρίσκεται στα επιτελεία του ξεκινούν µε αποφασιστικότητα από την παραδοχή ότι, για να µην υπάρξει νέος παγκόσµιος πόλεµος, όπως θα επιθυµούσαν οι ∆ηµοκρατικοί στις ΗΠΑ και οι αριστεροί ή δεξιοί φιλελεύθεροι στην Ευρώπη, θα πρέπει να προκύψει µια νέα Γιάλτα. Σε αυτήν κάθονται και πάλι γύρω από το τραπέζι τρεις ηγεσίες. Οι δύο από την προηγούµενη Γιάλτα. Αυτή των ΗΠΑ και η άλλη της Ρωσίας. Ως «σιωπηλός µάρτυς» παραβρίσκεται από τις σκιές -όπως είναι άλλωστε η παράδοσή της- η τρίτη και ισχυρή πλέον δύναµη στον κόσµο: η ηγεσία της Κίνας.

Λείπει η Ευρώπη. Αυτό είναι φυσικό, αφού η Ευρώπη ουσιαστικά ως δοµή εκπροσώπησε και οργανώθηκε στη βάση της παγκοσµιοποίησης µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου και κατέληξε ο µεγάλος ηττηµένος της περιόδου «µακράς ειρήνης» που τελείωσε γενικά το 2022 στην Ευρασία και ειδικά στην Εγγύς Ανατολή το 2023. Η Ευρώπη ως ενιαία οντότητα εγκατέλειψε την κοινότητα και επένδυσε τις δυνάµεις και την προοπτική της στις δοµές τη ς παγκοσµιοποίησης. Αυτές έχασαν την ειρήνη, γιατί ουσιαστικά απέτυχε το µοντέλο του χρηµατιστηριακού καπιταλισµού και της εταιρικής διακυβέρνησης που υπηρετούσαν.

∆εν χάνει σήµερα µόνον η Ευρώπη ως εταιρική ένωση. Χάνει και η G7. Χάνει και το δίκτυο του Νταβός. Ενδεχοµένως και το ΝΑΤΟ. Έχει ήδη χαθεί στην πορεία και µετά το 2008 (και την τότε οικονοµική κρίση) η Λέσχη Μπίλντερµπεργκ. Έχουν χάσει από δεκαετίες τον προσανατολισµό τους οι δοµές των Συµφωνιών της Ρώµης και η εξέλιξή τους µε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Ουκρανία στους παρόντες χρόνους είναι όµηρος της διαφθοράς της. Το ίδιο και ο Ζελένσκι µε τα δεκάδες πανάκριβα ακίνητα σε όλο τον κόσµο. ∆εν είναι η φωτογράφηση στη «Vogue» που τροχιοδεικτικά αναφέρει ο Μασκ. Είναι το βάθος του συστήµατος που είναι έκθετο.

Οι συµφωνίες τύπου Γιάλτας χωρίζουν τον κόσµο σε ζώνες επιρροής από τα πάνω και εξ αφετηρίας. Οι δυο πόλοι του νέου Ψυχρού Πολέµου είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Με τη Ρωσία «ενδιάµεση» δύναµη µεταξύ τους. Ως Ευρασία. Τα υπόλοιπα θα προκύψουν στη µάχη της εµπέδωσης των συµφωνιών στο πεδίο. Μια πράγµατι σύνθετη διαδικασία, όπως έδειξε και η παλιά Γιάλτα.