Στην Ελλάδα κάποιοι νιώθουν µάλλον όµηροι σε ένα δυστοπικό περιβάλλον. Από τη µια, οι έρευνες για τα Τέµπη, κάποια τυχαία γεγονότα, όπως ο θάνατος του Καλογήρου, η ακρίβεια στην καθηµερινότητα και ο ανασχηµατισµός στον ορίζοντα τους δηµιουργούν ένταση. Στη συνέχεια υπάρχει η «µεγάλη εικόνα» στο ευρωπαϊκό και το διεθνές power game.

Ο Ντ. Τραµπ και το επιτελείο του ως τυφώνας δεν αφήνει τίποτα στη θέση του από τη διεθνή κανονικότητα των τελευταίων τριάντα ετών. Ούτε καν εκείνη των τελευταίων δέκα ετών. Είναι λογικό ότι σειρά ηγετών και τα επιτελεία τους νιώθουν σε πανικό και µάλλον χαµένοι ως προς το ποιες πρέπει να είναι οι επόµενες κινήσεις, η στρατηγική για τις χώρες τους και τους συνασπισµούς όπου συµµετέχουν, ποιοι πρέπει να ορισθούν ως σύµµαχοι ή ανταγωνιστές τους. Η πολυµετρική αυτή πραγµατικότητα στην Ελλάδα του ενός κόµµατος διακυβέρνησης και του ενός πρωθυπουργού δηµιουργεί σε πολλούς στο πολιτικό προσκήνιο την αίσθηση του επείγοντος. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει βάθος επιλογών, ρόλων και συσχετισµών, πιέζουν οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι δοσοληψίες πάνω και κάτω από το τραπέζι, η διάχυτη αµηχανία για το πού πάει ο κόσµος σε µια τροχιά αποσυσπείρωσης. Της πολιτικής διακυβέρνησης, της συνοχής των κοµµάτων, της σχέσης κράτους-πολιτών, του ορθολογισµού µπροστά σε µια επερχόµενη εποχή, που ακόµη όµως δεν ήρθε. Σίγουρα το πλέον σηµαντικό γεγονός στον κόσµο που καθορίζει τη θέση και τη µοίρα της Ελλάδας δεν είναι η συµπλήρωση δύο ετών από το σιδηροδροµικό δυστύχηµα έξω από τη Λάρισα στις 28 Φεβρουαρίου.

Το πιο κοµβικό για τη συγκεκριµένη υπόθεση είναι η ολοκλήρωση της ανάκρισης, η απαγγελία κατηγοριών σε όσους φέρονται ότι έχουν ευθύνη και η έναρξη της ακροαµατικής διαδικασίας από την τακτική ∆ικαιοσύνη. Μπορεί και κάποια προανακριτική στο Κοινοβούλιο, που το µόνο που έχει ως κατεύθυνση θεσµικά είναι να απεµπλέξει τυχόν πολιτικούς που µπορεί να φέρουν ευθύνες από το καθεστώς προστασίας του Συντάγµατος και να αναλάβουν την εξέταση των ευθυνών τους οι δικαστές. Ας αφήσουµε αυτά και µαζί τα σενάρια ανασχηµατισµού και τις προτροπές προς τον πρωθυπουργό για πρόωρες εκλογές. Ας µη χαθούµε δηλαδή στο σκηνικό χάους που πολλοί πλέον κυβερνητικοί, αντιπολιτευόµενοι και οχλοκρατούντες επιδιώκουν και βλέπουν ως λογικό. Ας επικεντρωθούµε στα µεγάλα.

Τα ζητήµατα διεθνούς και περιφερειακής πολιτικής ή στρατηγικής που καλείται η χώρα και η ηγεσία της να χειρισθεί µε τη µέγιστη δυνατή επάρκεια, σωφροσύνη και ταλέντο το αµέσως επόµενο χρονικό διάστηµα, αλλά και όλη την επόµενη διετία, µέχρι την ηµεροµηνία των τακτικών εκλογών. Καθοριστικός τοµέας για τη θέση, την ισχύ και την ασφάλεια της Ελλάδας θα είναι ο γεωπολιτικός συσχετισµός στην Ανατολική Μεσόγειο. Η νέα εποχή θα πρέπει να ξεκινήσει µε µια πλήρη συµµαχία και όχι πλέον εταιρική σχέση στο τρίγωνο Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ, υπό την εποπτεία και την εύνοια των ΗΠΑ. Ουσιαστικά, ο λόγος για τη µετεξέλιξη του υφιστάµενου σχήµατος 3+1, στο οποίο συµφωνούν οι επιλογές τόσο των ∆ηµοκρατικών όσο και των Ρεπουµπλικανών στις ΗΠΑ. Παράλληλα µε τον άξονα αυτόν, θα πρέπει να αναβαθµίζεται συνέχεια η συνεργασία µε την Αίγυπτο στη Β. Αφρική και µε την Ιορδανία στην Εγγύς Ανατολή. Επίσης πεδία που ισχύουν και έχουν αποδείξει την αξιοπιστία τους, ακόµα και στην πολύ δύσκολη συγκυρία της σύγκρουσης στη Γάζα και τον Λίβανο.

Αν δεχθούµε ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να βασίζει τη στρατηγική της και τις επιµέρους πολιτικές στις διαδροµές του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τη ∆ύση στην Ανατολή και τις επικράτειες των ορθόδοξων Πατριαρχείων από την Κωνσταντινούπολη µέχρι την Αλεξάνδρεια, τότε η εµπεδωµένη στις «Συµφωνίες του Αβραάµ» γεωπολιτική και οικονοµική διαδροµή, γνωστή µε τα αρχικά IMEC, που συνδέει την Ινδία, τη Μέση Ανατολή (Σαουδική Αραβία, Εµιράτα, Ισραήλ) µε την Ευρώπη ( Κύπρος και Ελλάδα), αποτελεί το κυρίαρχο µέγεθος. Η Ελλάδα στην προκειµένη περίπτωση δεν χρειάζεται να έρθει σε διµερή σύγκρουση µε την Τουρκία, αφού αυτή ανταγωνίζεται, ως στενός σύµµαχος του Πακιστάν, την Ινδία και ταυτόχρονα τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Η διαδροµή αυτή εµπίπτει στα αµερικανικά συµφέροντα. Η Ελλάδα όµως οφείλει να προσέξει τις φιλοδοξίες και τα συµφέροντα των Ευρωπαίων εταίρων της στις νέες συνθήκες. Οπως την Ιταλία και υπό κάποιους όρους τη Γαλλία, εφόσον αυτή επιχειρήσει να αναλάβει κεντρικό ρόλο µέσω της Μασσαλίας. Η Βρετανία ούτως ή άλλως είναι µε την πλευρά της Τουρκίας και η Γερµανία κείται µακράν.

Η ευρωπαϊκή µετεξέλιξη στο άλλο επίπεδο αποτελεί έναν από τους πλέον δυσχερείς γρίφους, ειδικά όσο ο συσχετισµός µε τις ΗΠΑ γίνεται πιο σκληρός. Τα συµφέροντα της Ελλάδας στηρίζονται στις ΗΠΑ γεωπολιτικά, αλλά ως µέλος του ευρωπαϊκού γκρουπ δεν έχει αυτοτέλεια πολιτικής σε οικονοµικά, εµπορικά, αναπτυξιακά και θέµατα ασφαλείας. Το ζήτηµα είναι αν θα υπάρχει Ευρώπη όπως την ξέρουµε αύριο. Και πώς θα αντιδράσει η κάθε χώρα ξεχωριστά εφόσον της ζητηθεί αναλογία πολιτικής ανάµεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη του πυρήνα. Η Ρωσία εξάλλου επιστρέφει στην Ευρασία και υπάρχουν περιθώρια στην Ιστορία του µέλλοντος να βρεθεί συσχετισµός µετά το τέλος του πολέµου στην Ουκρανία.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά