Έγκαιρα από τις στήλες της «Απογευµατινής» στείλαµε το µήνυµα ότι η παρούσα εβδοµάδα στη Νέα Υόρκη για την ελληνική διπλωµατία και στρατηγική θα ήταν δύσκολη και πολύ σηµαντική. Και όχι µόνον σε σχέση µε την προγραµµατισµένη για την Παρασκευή τελικά συνάντηση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, κ. Γεραπετρίτη, µε τον Αµερικανό οµόλογό του, κ. Ρούµπιο, ή για τις ανεπίσηµες ενηµερωτικές και διερευνητικές συναντήσεις που θα εξελίσσονται µέχρι την Παρασκευή.

Η πιο δύσκολη ώρα ήταν αυτή της ∆ευτέρας στον ΟΗΕ (γενική συνέλευση και Συµβούλιο Ασφαλείας για την Ουκρανία) και η χθεσινή για τη Μέση Ανατολή. Το κοµβικό αυτό ζήτηµα ήταν το πρώτο επίσηµο δείγµα γραφής για την Ουάσινγκτον από τις τοποθετήσεις που θα είχαν η Ελλάδα και µέχρι έναν βαθµό η Κύπρος.

Τι έγινε στις πρώτες συνεδριάσεις που εξελίχθηκαν για το Ουκρανικό; Υπήρξαν δυο ψηφίσµατα για την επόµενη ηµέρα. Το ένα αµερικανικό, που απέφευγε τις φορτισµένες εκφράσεις για την εισβολή της Ρωσίας και την πρόκληση πολέµου σε βάρος άλλης χώρας, και το ευρωπαϊκό, που, ενώ επικαλείτο την ανάγκη να τερµατιστούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, έµενε στη γνωστή διατύπωση περί «εισβολέα» (της Ρωσίας δηλαδή), ζητώντας επιστροφή των εδαφών που έχουν καταληφθεί στο Κίεβο.

Πρόταση φυσικά ανέφικτη, που ανατρέπει τα δεδοµένα των εξελισσόµενων συνοµιλιών της προεδρίας Τραµπ µε το Κρεµλίνο για τις παραµέτρους µιας νέας ειρηνικής συνύπαρξης επί των εδαφών της Ουκρανίας.

Η Ελλάδα ακολούθησε την τακτική της πλήρους ευθυγράµµισης µε το ευρωπαϊκό ψήφισµα για την Ουκρανία στη γενική συνέλευση και την αποχή από τη σχετική απόφαση του Συµβουλίου Ασφαλείας, όπως η Γαλλία και η Βρετανία, αντί να υπερψηφίσει την αµερικανική πρόταση. ∆εν ελήφθη καν υπόψη στην ελληνική στάση το γεγονός ότι στη συνεδρίαση της γενικής συνέλευσης την αµερικανική πρόταση υπερψήφισε µεταξύ άλλων και το Ισραήλ. Ταυτόχρονα οι τοποθετήσεις και οι χειρισµοί του πρωθυπουργού από την Αθήνα, µε τις συνοµιλίες µε Ζελένσκι, επίσης παραπέµπουν σε αντίθετη οπτική από την αµερικανική του προέδρου Τραµπ, που πιέζει και τελικά επιτυγχάνει να υπάρξει συναίνεση από τον Ζελένσκι για ειρηνευτικές διευθετήσεις µε τον Πούτιν για το τέλος του πολέµου, αλλά και τις οικονοµικές συµφωνίες που επιδιώκει η Ουάσινγκτον για την εκµετάλλευση των ορυκτών και άλλων πρώτων υλών της Ουκρανίας.

Και στην περίπτωση αυτή και, ενώ η επικεφαλής της Κοµισιόν, Φον ντερ Λάιεν, προχωρά σε συµφωνίες µε τον Ζελένσκι για την οικονοµική συνεργασία Ευρώπης - Ουκρανίας και ειδικά για την αξιοποίηση του φυσικού αερίου την επόµενη ηµέρα, υποσχόµενη ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση µέχρι το 2030, η Αθήνα δείχνει εγκλωβισµένη στην προηγούµενη φάση της Ιστορίας. Αυτή που τελείωσε µε την επικράτηση του Ντ. Τραµπ στις εκλογές της 8ης Νοεµβρίου.

Ο κ. Μητσοτάκης, ενώ έδειξε αντανακλαστικά και προσαρµοστικότητα ως ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς και πρωθυπουργός σε σχέση µε τη woke ατζέντα ή την επιστροφή των ταυτοτικών χαρακτηριστικών των λαών και των εθνών στο προσκήνιο της Ιστορίας και την προµετωπίδα της ∆ύσης, στη διεθνοπολιτική προσέγγιση επιµένει σε µια κανονικότητα που δεν υπάρχει πλέον.

Ακόµη και ο ενθουσιασµός για την επικράτηση της Χριστιανικής Ένωσης στις εκλογές της Γερµανίας ή η προσδοκία για την ανάληψη της καγκελαρίας από τον Φρ. Μερτς δεν δικαιολογούν στροφή της ελληνικής στρατηγικής στην αποδοχή γερµανικής ηγεµονίας.

Τα συµφέροντα της Ελλάδας είναι βασισµένα σε δυο κόσµους. Η ευρωπαϊκή εξάρτηση φυσικά είναι σηµαντική, αλλά οι στρατηγικές συµφωνίες µε τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τις ηγεσίες των Αράβων και οι διαδροµές προς την Ινδία θα καθορίσουν αν η Ελλάδα θα είναι στους νικητές ή τους ηττηµένους της νέας παγκόσµιας αναδιάταξης. Οι πολιτικές ζώνης δεν θα γίνουν ανεκτές χωρίς κόστος, ενώ η οικονοµία σχετίζεται πλέον µε τη γεωπολιτική και τον ρεαλισµό.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή στις 26/02/2025