Για δεκαετίες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα φοβόντουσαν µη χτυπήσουν πένθιµα οι καµπάνες των εκκλησιών. Οι αιτίες και οι συγκυρίες απολύτως διαφορετικές. Χθες περί τις 10 το πρωί, όταν ένα µέγα πλήθος σε περίπου τριακόσια σηµεία της Ελλάδας κινούνταν προς τους χώρους των συγκεντρώσεων για τα δυο χρόνια από το σιδηροδροµικό δυστύχηµα στα Τέµπη, οι καµπάνες χτύπησαν πένθιµα. Σαν να ήταν Μεγάλη Παρασκευή.

Ο χρόνος για το πολιτικό και κοµµατικό σύστηµα της χώρας έχει πλέον ορισθεί. Φυσικά οι καµπάνες µπορεί να χτύπησαν πένθιµα συµµετέχοντας στο πένθος, όπως και το Κοινοβούλιο κράτησε ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς στο δυστύχηµα. Μπορεί να χτύπησαν πένθιµα καλώντας τους πιστούς να συµµετέχουν στην ηµέρα θλίψης και µνήµης. Οι καµπάνες είναι η φωνή του λαού και του έθνους, που τελικά ζητά από την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της. Οι κύκλοι της αναιµικής αντιπολίτευσης µπορεί να επιχειρούν να αξιοποιήσουν τις µαζικές κινητοποιήσεις των πολιτών για να πλήξουν το κύρος και την επιρροή της κυβέρνησης. Ούτως ή άλλως πρόταση ηγεσίας δεν έχουν. Ούτε στρατηγική για την επόµενη ηµέρα της χώρας. Από την άλλη οι κυβερνητικοί κύκλοι και οι δοµές των µίντια ή οι αναλυτές που την υπερασπίζονται µπορεί να κάνουν ό,τι µπορούν για να ακυρώσουν τις, έωλες ούτως ή άλλως, κατηγορίες περί συγκάλυψης. Φυσικά υπάρχουν υπόνοιες ότι κάτι παράνοµο και λαθραίο κουβαλούσε ένα από τα δυο τρένα που συγκρούστηκαν εκείνο το µοιραίο βράδυ πριν από δυο χρόνια έξω από τη Λάρισα. Αλλά οι υπόνοιες δεν είναι ενδείξεις ούτε, πολύ περισσότερο, αποδείξεις που να τεκµηριώνουν το γεγονός.

Για όλα φταίει ο Τριαντόπουλος, φωνάζουν οι ντουντούκες της αντιπολίτευσης και της αποσταθεροποίησης. Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ. Άρα ο πρωθυπουργός. Κάτι σαν επίκληση στο χάος οι κραυγές µέσω διαδικτύου, που, αν παρακολουθήσει µε τα φυσικά πολιτικά ένστικτά του ο κ. Μητσοτάκης µπορεί να αντιδράσει µε πρόωρες εκλογές στην πρόταση δυσπιστίας του κ. Ανδρουλάκη, του κ. Φάµελλου και των άλλων. Και τότε. Ακυβερνησία, κυβερνήσεις συνεργασίας και άλλα σχήµατα που αποδεδειγµένα, όταν υπήρξαν, έφεραν συµβιβασµούς ανοίκειους για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Στην περίπτωση αυτή θα έχουµε πράγµατι πλατείες αγανακτισµένων, όπως και τότε στα µνηµόνια. Και αυτή τη φορά το πλήθος, εξοργισµένο µε την πολιτική και τους πολιτικούς, θα κάψει το Κοινοβούλιο, αντιµετωπίζοντάς το ως Βαστίλη. ∆εν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής από τον λαό.

∆εν υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης για το κοµµατικό σύστηµα µε την εικόνα που έχει και την πραγµατικότητα που δηµιουργεί. ∆ιάφοροι σπουδαίοι των καιρών πίσω από ερµητικά γραφεία κάνουν σχεδιασµούς. Ας τους αφήσουν στην άκρη τους συσχετισµούς αυτούς της ντροπής και του µικροκοµµατισµού. Οι καµπάνες χτύπησαν πένθιµα χθες. Η κλεψύδρα της υποµονής έχει αδειάσει. Το πόρισµα της ανεξάρτητης Αρχής µε τη µορφή επιτροπής εµπειρογνωµόνων του ΕΟ∆ΑΣΑΑΜ έδειξε ότι µετά το δυστύχηµα υπήρξε ασυναρτησία. Το ίδιο και πριν από το δυστύχηµα. Η ασυναρτησία δεν αποτελεί συγκάλυψη αλλά πολιτική ενοχή, χωρίς δίκη εξ υπαρχής. Κυβερνητική αβελτηρία όχι µίας κυβέρνησης, αλλά της διοίκησης της χώρας σε βάθος δεκαετιών. Κλείστε τα τρένα, λένε κάποιοι πρόχειροι αγγελιοφόροι της ισοπέδωσης. Κλείστε τη χώρα, τους απαντάµε εµείς. Όπως κάνατε εσείς οι «µένουµε Ευρώπη» µε τον φεντεραλιστικό µονόδροµο της απεθνικοποίησης που υποστηρίξατε ή µετά, µε την ανοχή στη χρεοκοπία και την αποδοχή της τρόικας ως ιερατείου σοφών που θα έβαζε τη χώρα σε τάξη. Οι καµπάνες χτύπησαν χθες πένθιµα.

Την εβδοµάδα που ξεκινά οι πολιτικές δυνάµεις εν συνόλω εντός Κοινοβουλίου έχουν να αποδείξουν ότι αντέχουν και µπορούν να έχουν την ευθύνη της διοίκησης της χώρας. Προσοχή, όχι ο κ. Μητσοτάκης, το σύστηµα εν συνόλω στη βάση των ρόλων που τους έχουν ανατεθεί από τους πολίτες. Καλό κουράγιο!