Η Ευρώπη βάσισε τη συνοχή της µε τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια σε έναν µεγάλο πόλεµο: αυτόν της Ουκρανίας. Το αντιρωσικό µέτωπο δηµιουργούσε έναν βολικό εχθρό, ο οποίος, για να αντιµετωπιστεί, θα χρειαζόταν την επάρκεια του ΝΑΤΟ και βαθµηδόν τον επανεξοπλισµό των εθνών της Ευρώπης. Με τον τρόπο αυτόν και µέσα σε ένα κλίµα πολιορκίας της Μόσχας, το ζητούµενο δεν θα µπορούσε να είναι διαφορετικό από τον πόλεµο που οραµατιζόταν ο Τσόρτσιλ το 1945. Ο πόλεµος αυτός, που δεν άφησαν οι Βρετανοί ψηφοφόροι να εξελιχθεί, αφού οδήγησαν σε εκλογική ήττα τους Τόρις και σε συνταξιοδότηση τον «ηγέτη της νίκης», ήταν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ακολούθησε ο Ψυχρός Πόλεµος και στο τέλος του, µετά την πτώση της Σοβιετίας, ακολούθησε µια περίοδος κατά την οποία η κυρίαρχη θεώρηση πραγµάτων βασίσθηκε στην έννοια της Ευρασίας, µε τη σύγκλιση της Ρωσίας µε τη ∆ύση.

Το όραµα κατέληξε σε «πλιάτσικο» των επονοµαζόµενων ολιγαρχών της εποχής Γιέλτσιν, που ιδιωτικοποίησαν και καπηλεύθηκαν όλον τον οικονοµικό πλούτο της χώρας ως µονοπώλια, µαζί µε τις υποδοµές και τα ορυκτά της. Η πτώση του Γιέλτσιν και η πολιτική εξουσία του Βλ. Πούτιν ως εκλεκτού του «βαθέος κράτους» της Ρωσίας, που οριζόταν εντός των πλαισίων της FSB, δηµιούργησαν νέα δεδοµένα για την Ευρασία.

Από τότε πέρασαν περίπου τριάντα χρόνια, για να φθάσουµε στον Φεβρουάριο, οπότε η Ρωσία, σπάζοντας τον αποκλεισµό που επιχειρούσαν να της δηµιουργήσουν οι Ευρωπαίοι, υποστηριζόµενοι από τους Αµερικανούς του τόξου των ∆ηµοκρατικών, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Σήµερα, τρεις µήνες µετά την ανάληψη της ηγεσίας των ΗΠΑ από τον Ντ. Τραµπ, επιστρέφουµε ιστορικά στην περίοδο Γκορµπατσόφ, µε πιο σκληρούς όρους από την πλευρά των Ρώσων, αφού µέσω του πολέµου κατορθώνουν να αναλάβουν εδάφη και να επιδείξουν ισχύ απέναντι στους Ευρωπαίους, κατά κύριο λόγο. Γιατί Ρώσοι και Αµερικανοί υιοθετούν τελικά µια συγκλίνουσα στρατηγική για γεωπολιτικές συµφωνίες και οικονοµική εκµετάλλευση µέσω κονσόρτσιουµ, τα οποία θα δηµιουργηθούν µεταξύ αµερικανικών οµίλων, που θα αναλάβουν το µάνατζµεντ, και ρωσικών ολιγοπωλίων, που θα έχουν στη διάθεσή τους είτε πρώτες ύλες είτε βιοµηχανίες βασισµένες σε πρώτες ύλες. Ο στόχος αυτή τη φορά είναι win-win για την αµερικανορωσική συνεργασία, που θα δώσει άλµα στο ΑΕΠ της Ρωσίας (σήµερα κινείται στο ύψος της Ισπανίας), ενώ οι Αµερικανοί θα έχουν τη δυνατότητα αποκόµισης κερδών από όλη την αχανή και σηµαντικά ανεκµετάλλευτη ρωσική επικράτεια.

Το στοιχείο που έχει προστεθεί στην ιστορική εµπειρία είναι το µεγάλο µέτωπο που έχει ως επικράτεια η Ρωσία στην Αρκτική, η οποία λόγω της τήξης των πάγων πλέον είναι εκµεταλλεύσιµη σε πολύ µεγαλύτερο βαθµό από τους προηγούµενους αιώνες. Ουσιαστικά, αποτελεί για τους Αµερικανούς µια νέα «Αγρια ∆ύση» και για τους Ρώσους Ελ Ντοράντο. Ως πρελούδιο σε όλα αυτά που θα ακολουθήσουν, σε µια πρώτη φάση θα υπάρξει µια σειρά συµφωνιών που αφορούν την επικράτεια της διχοτοµηµένης Ουκρανίας. Θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί η Ουκρανία µεταπολεµικά ως νέα Γερµανία, αλλά ο σχεδιασµός των Αµερικανών αυτή τη φορά δεν συµπεριλαµβάνει στη µοιρασιά ρόλων και συµφερόντων τους Αγγλους και τους Γάλλους, παρά µόνον ως ακολούθους στο αµερικανικό imperium. Ούτε όµως και τους Γερµανούς, που τις προηγούµενες δεκαετίες, µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου και ειδικά την ένωση των Γερµανιών, τους επετράπη από την πάντα φιλογερµανική οικογένεια Μπους η ειδική σχέση µε τη Ρωσία, η οποία τους παραχωρούσε όχι µόνον ενεργειακή επάρκεια για τη βιοµηχανία τους, αλλά στήριζε τη γερµανική ηγεµονία επί της Ευρώπης, που διευρύνθηκε µάλιστα εντυπωσιακά ανατολικά. Στην παρούσα πλέον φάση και έχοντας ως κύριο παγκόσµιο ανταγωνιστή την Κίνα, οι ΗΠΑ επιβάλλουν και δεν αναλαµβάνουν την ηγεσία τους στην Ευρώπη –σχεδιασµός που θα γίνει πιο φανερός τα επόµενα χρόνια, όταν η «ευρωπαϊκή ανάσχεση» του τριγώνου Γερµανίας - Γαλλίας - Βρετανίας θα πέσει στο κενό– κλείνοντας στρατηγική συµφωνία µε τη Ρωσία από την αφετηρία. Με δεδοµένο ότι αντίστοιχα θα κινηθούν οι ΗΠΑ εντός της ηπείρου της Αµερικής, αλλά και στο µέτωπο του Ειρηνικού, συγκροτώντας µια συµµαχία µε Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Ιαπωνία, Ν. Κορέα και Βιετνάµ, συνδέοντας τις ζώνες τους µέσω της Ινδίας, που θα αποτελεί την αφετηρία µιας διαδροµής που θα ξεκινά από την Ιταλία και την Ελλάδα - Κύπρο στη Μεσόγειο, διερχόµενη των συµµαχιών στη Μ. Ανατολή στη βάση των «Συµφωνιών του Αβραάµ», µε βασικούς παίκτες το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, θα προβάλουν την ισχύ µιας νέας ∆ύσης, που βλέπει στην Ανατολή και τον νέο κόσµο. Με τον τρόπο αυτόν θα υπάρξει µια αποτελεσµατική αντίδραση στο πλεονέκτηµα που απέκτησε η Κίνα τις δεκαετίες της παγκοσµιοποίησης, η οποία καταρρέει µε την εκλογή Τραµπ στις ΗΠΑ. Ουάσινγκτον και Μόσχα, εξάλλου, κινούµενες στις βασικές συµφωνίες τους στο µέλλον µπορούν να δοκιµάσουν το γεωπολιτικό και οικονοµικό joint venture και στην Αφρική, όπου το πλεονέκτηµα της Κίνας θα περιορισθεί. Κάτι που µόνη της η ∆ύση ή οι ΗΠΑ δεν µπορούν να επιτύχουν χωρίς τη συµµαχία µε Ρωσία.

Η έννοια του Ατλαντισµού, όπως δοµήθηκε στον 20ό αιώνα µέσα από δύο ευρωπαϊκούς πολέµους, ακυρώνεται. Η Ιστορία κινείται ανατολικά και η Ευρώπη κείται δυτικά.