Η γεωπολιτική ανυπαρξία της Ευρώπης όχι µόνον ως ενιαίας δοµής αλλά και σε επίπεδο κεντρικών δυνάµεων έγινε φανερή µόλις ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραµπ, έβαλε στο τραπέζι, µε επιθετικό τρόπο είναι γεγονός, ότι θα πρέπει να πληρώσει το µέρος του λογαριασµού που της αναλογεί για την ασφάλειά της. Άοπλη, αυθάδης, φιλοπόλεµη, κυνικά κερδοσκοπική η ευρωπαϊκή οντότητα θέλησε µε βάση την Ουκρανία να αντιτάξει αντίλογο στις ΗΠΑ. Πιστή στις παλιές αυτοκρατορικές και αποικιοκρατικές δόξες της, θέλησε να κάνει ένα άλµα σε σχέση µε την πραγµατικότητά της και να ανοίξει τα παλάτια της συνεδριάζοντας κατά οµάδες.

Η χαµένη στη µετάφραση Βρετανία, σκιά του παλιού εαυτού της, µάζεψε κάποιους «πρόθυµους» στην αυλή της -µεταξύ αυτών και ο Καναδάς- και επιδίωξε να επιδειχθεί ως πυρηνική δύναµη στο µέτωπο της Ευρασίας. Αν το Ηνωµένο Βασίλειο δεν ήταν βασίλειο, θα προσοµοίαζε σε απευκταίο βαθµό µε τον νοσταλγό του βοναπαρτισµού, Εµ. Μακρόν, που από το Παρίσι διακηρύσσει ότι θα εισβάλει µαζί µε τα αποµεινάρια του ουκρανικού στρατού στην αχανή επικράτεια της Ρωσίας. Τα νέα από το µέτωπο µιλάνε για σχεδόν πλήρη ανακατάληψη των περιοχών του Κουρσκ από τις ρωσικές δυνάµεις.

Τα αποµεινάρια της ευρωπαϊκής αίγλης συνεδριάζουν χωρίς να µπορούν καν να συνεννοηθούν για το αν υπάρχει από την πλευρά της νέας Αντάντ κοινή πρόταση για ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία και, έχοντας στα πόδια τους τον ικέτη της Ουάσινγκτον πλέον Ζελένσκι, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και εγγυώνται την ασφάλεια της ένωσης µε πυρηνικές οµπρέλες, έστω και αν τα πυρηνικά τους υπολείπονται των ρωσικών αποθεµάτων σε θεαµατικό βαθµό.

Η διαφορά θέσεων των Ευρωπαίων από τους Αµερικανούς στο ζήτηµα της επόµενης ηµέρας στην Ουκρανία είναι ότι οι Αµερικανοί και ο πρόεδρος Τραµπ είναι ειλικρινείς για την οικονοµική αξιοποίηση των ορυκτών και των πόρων της Ουκρανίας µε δηµόσια πρόταση προς το Κίεβο και µετά την κήρυξη ειρήνης, ενώ οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι πάντα πονηροί και µοχθηροί Βρετανοί έχουν ήδη υπογράψει εν µέσω πολέµου διακριτική διακρατική συµφωνία µε το ίδιο αντικείµενο και υπόσχονται αιώνιο πόλεµο µέχρι και τον θάνατο του τελευταίου Ουκρανού στρατιώτη.

Οι Ευρωπαίοι µιλούν για στρατεύµατα που θα εγγυηθούν την ασφάλεια της Ουκρανίας -30.000 στρατό- και δίνουν τη δουλειά υπερεργολαβία στην Τουρκία µαζί µε τα Eurofighter και τους πυραύλους Meteor. Και επειδή η Άγκυρα δεν αγοράζει συστήµατα χωρίς να είναι συµπαραγωγός σε αυτά, χτίζουν και την ανάλογη επέκταση στην πολεµική βιοµηχανία της γείτονος.

Υφίσταται πραγµατικός λόγος να διασκεδάζει µε τη σύζυγό του Μελάνια και την παρέα του ο πρόεδρος Ντ. Τραµπ στον Λευκό Οίκο ή στο µέγαρό του στη Φλόριντα για αυτά που συµβαίνουν στην Ευρώπη, αναµένοντας τη νέα Αντάντ µε επικεφαλής τον Εµ. Μακρόν να ζητήσει νέα συνάντηση µαζί του στην Ουάσινγκτον για νέο συµβιβασµό µετά την ολοκλήρωση των λεονταρισµών στα διεθνή µίντια και τα περίλαµπρα παλάτια για την ευρωπαϊκή αυτονοµία στην άµυνα και την ασφάλεια. Το ίδιο έγινε και µε τον Ζελένσκι, το ίδιο µε τον Παναµά, προφανώς θα γίνει µε το Μεξικό αλλά και τον Καναδά, όταν τελειώσει η θλιβερή υπηρεσιακή θητεία του Τριντό.

Στην Ευρώπη εξάλλου υπάρχει µια βαριά συζήτηση για τα κονδύλια επανεξοπλισµού αλλά και για την αρµοδιότητα που έχει η Κοµισιόν ή το Συµβούλιο να λάβει αποφάσεις. Ως συνήθως εδώ το πεδίο αυτό αποτελεί προνόµιο του τρίτου εταίρου της ευρωπαϊκής τρόικας, της Γερµανίας. Το Βερολίνο θέλει να ελέγξει τους όρους των χρηµατοδοτήσεων, οργανώνει όπως θέλει τις ρήτρες αποφυγής και προφανώς την ταυτότητα των εξοπλισµών ως προς τις χώρες παραγωγής, αφού ετοιµάζεται να µετατρέψει εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων σε πολεµικές βιοµηχανίες όπως στον Μεσοπόλεµο τον προηγούµενο αιώνα.

Η Ευρώπη αυτή των κερδοσκοπικών ελίτ προσκυνά τον ισλαµιστή Ερντογάν και ετοιµάζεται για νέα µνηµόνια φτώχειας σε βάρος των λαών της.

*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»