O Κυριάκος Μητσοτάκης ως άνθρωπος, τεχνοκράτης, κοινοβουλευτικός και πρωθυπουργός είναι βαθιά φιλελεύθερος. Είναι, εν ολίγοις, ένας βαθιά liberal στις αντιλήψεις του για τον κόσµο, για τη διεθνή οικονοµία, για την προοπτική της Ελλάδας σε µια ενιαία ∆ύση. Ο,τι πιστεύει και σε ό,τι ποντάρει και πόνταρε ο εν ενεργεία πρωθυπουργός στην παρούσα φάση πλέον και σε χρονικό διάστηµα περίπου τριών εβδοµάδων έχει γκρεµισθεί. ∆εν υπάρχει πλέον. Ή τουλάχιστον δεν έχει ισχύ να παράγει αποτελέσµατα στον διεθνή συσχετισµό όπως πριν. Ολα θα ήταν διαφορετικά στην περίπτωση που είχαν νικήσει οι ∆ηµοκρατικοί στις τελευταίες εκλογές των ΗΠΑ και είχε επικρατήσει η υποψηφιότητα της Κάµαλα Χάρις αντί του Ντόναλντ Τραµπ. Αλλά πολλά θα είχαν διασωθεί και στην περίπτωση που ναι µεν ο Ντ. Τραµπ στα τέλη Ιανουαρίου θα ορκιζόταν πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά η στρατηγική του στον Λευκό Οίκο θα προσοµοίαζε µε εκείνη της περιόδου 2017-2021, όταν και πάλι βρισκόταν στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου στην Ουάσινγκτον.

Θα πρέπει να λάβουµε υπόψη µας στην όποια ανάλυση για το σήµερα ότι ο κ. Μητσοτάκης προέκυψε ως υποψηφιότητα στο µακρινό 2014-2015 για την ηγεσία της ελληνικής Κεντροδεξιάς, που βρισκόταν τότε σε βαθιά κρίση επιλογών σε πρόσωπα αλλά και στρατηγικές, µε το κατεστηµένο της -στο οποίο δεν ανήκε ο βουλευτής της Β’ Αθήνας Κ. Μητσοτάκης- σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας απέναντι στον λαό, αλλά και απέναντι στην προοπτική της χώρας για έξοδο από τα µνηµόνια. Ο µεθοδικός, επίµονος και οργανωµένος Κ. Μητσοτάκης έθεσε υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόµµατος ως outsider και πέτυχε µέσα από τις ανοιχτές εσωκοµµατικές εκλογικές διαδικασίες να έχει την αποφασιστική στήριξη της σηµαντικής πλειοψηφίας των µελών και φίλων του κόµµατος. Εξελέγη στην ηγεσία της Νέας ∆ηµοκρατίας απέναντι στις προβλέψεις και τους σε βάρος του συσχετισµούς και από τότε, από την πρώτη εβδοµάδα, η Κεντροδεξιά απέκτησε προφίλ ισχύος, αξιοπιστία και δυναµική, αρχικά στην αξιωµατική αντιπολίτευση και στη συνέχεια στην τροχιά διεκδίκησης της διακυβέρνησης της χώρας.

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι από την ηµέρα της εκλογής του η Νέα ∆ηµοκρατία απέκτησε προβάδισµα στις δηµοσκοπήσεις έναντι του συνόλου των πολιτικών σχηµατισµών, ∆εξιάς και Αριστεράς, προβάδισµα που δεν έχασε ποτέ µέσα στη δεκαετία. Το ίδιο συνέβη και σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες που ακολούθησαν είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε περιφερειακό επίπεδο. Η πολιτική κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη υπήρξε τέτοια που µεταφράσθηκε ή χαρακτηρίσθηκε από τα µίντια ή τους αναλυτές ως ηγεµονία. Αλλά εκ χαρακτήρος και πεποιθήσεων ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ηγεµόνας. Είναι ένας βαθιά δηµοκρατικός και φιλελεύθερος πολιτικός, που πιστεύει στη µεθοδολογία και στο µετρήσιµο αποτέλεσµα των επιλογών, των τακτικών και των στρατηγικών που αποφασίζονται. Είναι δηλαδή περισσότερο κυβερνήτης και λιγότερο πρωθυπουργός µε την έννοια του συντονιστή του Υπουργικού Συµβουλίου. Ο κ. Μητσοτάκης ως κυβερνήτης πήρε µια Ελλάδα στην έξοδο από τα µνηµόνια, µε τις συµφωνίες και τις δεσµεύσεις που συµφώνησε η προηγούµενη κυβέρνηση συνασπισµού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και µε 35 δισ. ευρώ ταµείο στα δηµόσια λογιστικά, µε αποστολή να τη φέρει σε θέση ανασυγκρότησης στη βάση του ευρωπαϊκού πλαισίου και να πετύχει την αναβάθµιση της εικόνας της και της πραγµατικότητάς της, όχι µόνο για τις ευρωπαϊκές δοµές της τεχνοκρατίας-γραφειοκρατίας, αλλά και σε σχέση µε την εµπιστοσύνη των διεθνών αγορών και επενδυτικών τραπεζών.

Ο κ. Μητσοτάκης µέσα από ένα σύµπλεγµα δηµοσιονοµικών δεικτών και διεθνούς οικονοµικής πολιτικής, συνεργαζόµενος µε ένα σύµπλεγµα κοινοβουλευτικών και ειδικών από την κεντροδεξιά ορθοδοξία και την κεντροαριστερή τεχνοκρατία, πέτυχε η Ελλάδα να αναφέρεται ως ένα παγκόσµιο, και όχι µόνον, ευρωπαϊκό «οικονοµικό θαύµα». Ουσιαστικά, µε τον τρόπο αυτόν δικαίωσε την παγκόσµια κανονικότητα της νεοφιλελεύθερης εταιρικής παγκοσµιοποίησης και των διεθνών οργανισµών ή των σχηµάτων πολυµερούς εθνικής συσσωµάτωσης, τύπου Ευρωπαϊκής Ενωσης, των οποίων τα στελέχη ήταν βαθιά εκτεθειµένα ως γραφειοκράτες από το «ελληνικό πείραµα διάσωσης» µε τρία µνηµόνια δηµιουργικής καταστροφής, που εφάρµοσαν για να σώσουν τα «ασκέπαστα» δάνεια των τραπεζών Γαλλίας και Γερµανίας, που είχαν χορηγήσει σε µια χώρα χωρίς αξιόπιστες εγγυήσεις, όπως η Ελλάδα, µε κερδοσκοπικές προτεραιότητες και µόνον. Ο κ. Μητσοτάκης ως κυβερνήτης της χώρας πέτυχε τους στόχους που ετίθεντο από τη διεθνή πραγµατικότητα και αναδιάτασσε την Ελλάδα ως κράτος αλλά και ως εισοδήµατα, δηµόσια και ιδιωτικά, άλλοτε µε µεγαλύτερη επιτυχία και άλλοτε µε λιγότερη, µε πειθαρχία, εσωτερική συνοχή, κοινωνική ειρήνη. Μέχρι που εξελίχθηκε η νέα διακυβέρνηση Τραµπ στην Αµερική, που άλλαξε τον κόσµο και ανέτρεψε τη δυτική κανονικότητα µέσα σε τρεις εβδοµάδες.

Παράλληλα, οι πολίτες µε τα συλλαλητήρια του Ιανουαρίου και πολύ περισσότερο της 28ης Φεβρουαρίου κατέβηκαν στους δρόµους και τις πλατείες της Ελλάδας και του κόσµου για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους προς τον κυβερνήτη. Ησυχα, συντεταγµένα, µε αυτοπειθαρχία, χωρίς τοξικότητα. ∆ηµοκρατικά και πολιτισµένα. Ο όγκος παίζει ρόλο και όχι η µανία, που οδηγεί στη βαρβαρότητα. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από την αρχή µέχρι και σήµερα, είχε την εντολή της κοινωνίας των πολιτών. Και οι πολίτες στην Ελλάδα ύστερα από τις πολλές περιπέτειες και τραγωδίες που έχουν υποστεί έχουν µάθει να σέβονται τις επιλογές τους. Τον κυβερνήτη τους δηλαδή. Το µήνυµα σαφές, σχεδόν διά της σιωπής και όχι των κραυγών. «Μέχρι εδώ»! Επιζητούν κάτι παραπάνω. Κάτι πιο γρήγορα. Πιο αποφασιστικά. Αν ο Τραµπ µπορεί να αλλάξει τον κόσµο σε τρεις εβδοµάδες, ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να ανατρέψει την ελληνική κακοδαιµονία σε δύο χρόνια. Μπορεί ο συστηµικός κυβερνήτης να το πετύχει; Ολα θα κριθούν σε λίγες ηµέρες. Οταν ο πρωθυπουργός θα καθίσει στο γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίµου ή στο σπίτι του στον Λυκαβηττό µε µια κόλλα χαρτί µπροστά του και µόνον. Θα τη γεµίσει µε ονόµατα, ρόλους, αρµοδιότητες. Θα συγκροτήσει εκ νέου το κυβερνητικό και προσωπικό του επιτελείο. Θα δώσει το χαρτί στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, κ. Μαρινάκη, να το δηµοσιοποιήσει. Επειτα από ελάχιστα 24ωρα θα ξέρει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά και όλοι οι άλλοι εντός και εκτός Ελλάδος αν ο κυβερνήτης της χώρας µπορεί να προσαρµοσθεί σε αυτή την ανιστόρητη για τον ίδιο παγκόσµια νέα τάξη, αλλά και αν µπορεί να εξελίξει τις πολιτικές µε άλλες ταχύτητες και προορισµό, όπως του ζητά το πλήθος των πολιτών που τον έχει καταξιώσει ως κυβερνήτη. Πάντως, ο κ. Μητσοτάκης είναι από τους πρωθυπουργούς που, ακόµα και για το µέγα πλήθος που συγκεντρώθηκε για να διαµαρτυρηθεί, αξίζουν να µην υποστούν εκλογική αµφισβήτηση έπειτα από µια τόσο µακρά νικηφόρα πορεία. Είναι ζήτηµα αµοιβαίου σεβασµού.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά