Προφανώς κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά οι ορµώµενοι από τις Βαλτικές επίτροποι, για τις εξωτερικές υποθέσεις της ΕΕ, Εσθονή, Κάγια Κάλας, και για την άµυνα, ουσιαστικά για τη βιοµηχανία όπλων της ΕΕ, Λιθουανός, Άντριους Κουµπίλιας, όταν δηλώνουν ότι θα υπάρξει οδηγία για τον αποκλεισµό ή τον δραστικό περιορισµό της «εξάρτησης» της Ευρώπης από τις προµήθειες συστηµάτων από την πολεµική βιοµηχανία των ΗΠΑ.

Το τι συµβαίνει στην Ουκρανία προκειµένου να πιεστεί για να συµφωνήσει η ηγεσία της σε εκεχειρία και διαπραγµατεύσεις ειρήνης δεν µπορεί να αποτελεί υπόδειγµα για τη σχέση της αµερικανικής βιοµηχανίας µε τις αγορές των εθνικών κρατών της Ένωσης. Είναι άλλο να συζητάµε για κοινά ταµεία ή και κοινά έργα, όπως η αντιπυραυλική ασπίδα της Ευρώπης µε κοινό κόστος και άλλο να αναδεικνύεται ένα σκεπτικό που ενδεχοµένως θα λάβει τη µορφή οδηγίας από ποιες βιοµηχανίες όπλων θα εξοπλίζονται τα εθνικά κράτη για τους εξοπλισµούς τους. Χώρες παλαιά µέλη της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, όπως η Ελλάδα, θα πρέπει να εξηγήσουν πώς λειτουργούν οι εξοπλισµοί µιας χώρας σε συνδυασµό των αµερικανικών όπλων µε ευρωπαϊκά στη βάση και του ελληνικού παραδείγµατος σε βάθος δεκαετιών.

Στην παρούσα, µάλιστα, πλέον φάση και από τρίτες χώρες µε αναβαθµισµένη τεχνολογία και καινοτοµία όπως το Ισραήλ. Ακόµη και βέτο θα πρέπει να συντονίσει µε την Ουάσινγκτον και την Ιερουσαλήµ η Ελλάδα προκειµένου να µην υπάρξουν µε τη λογική κανονισµών ή ντιρεκτίβων αποφάσεις για την εθνική επιλογή των όπλων από συµµαχικές χώρες. Πόσω µάλλον από την Αµερική όπου, για παράδειγµα, η χώρα µας έχει σε ισχύ διµερή στρατηγική σχέση.

Η ΕΕ δεν έχει αρµοδιότητα για την εθνική άµυνα ούτε θα αποκτήσει στη βάση προγραµµάτων τύπου «ReArm Europe», που µπορεί να συσχετισθούν µε κάποια «Λευκή Βίβλο» ως προς τα προγράµµατα χρηµατοδότησης που να εµπεριέχει ποσοστά µεταξύ ευρωπαϊκών και αµερικανικών βιοµηχανιών του τύπου 60%-40% αντί για 50%-50%. Το τι µπορεί να πρεσβεύουν ή πώς θα υπηρετήσουν τον ρόλο των «πωλητών» και των αντιπροσώπων οι προερχόµενοι από τις Βαλτικές και την Ανατολική Ευρώπη εκπρόσωποι, που έχουν καταλάβει πολύ ισχυρότερες αρµοδιότητες απ’ ό,τι αρµόζει, δεν µπορεί να βαρύνει τις παραδοχές στην υπό διαµόρφωση ευρωπαϊκή πραγµατικότητα.

Θα ήταν πράγµατι δραµατικό για τη δυτική συνοχή και εναρµόνιση αν, όπως προτείνουν, πιεζόταν η Γερµανία για παράδειγµα να ακυρώσει την παραγγελία των 35 F-35 από την αµερικανική Lockheed Martin, πολύ περισσότερο χώρες όπως η Ελλάδα που αυτό θα έµοιαζε µε αφοπλισµό. Αν θέλουµε πράγµατι να µιλήσουµε για κοινότητα εθνικών κρατών στην Ευρώπη και όχι για πλήρη διάλυση µέσα στην επόµενη διετία, θα πρέπει να αρχίσουµε από τη βάση του ρεαλισµού. Και αυτός ξεκινά από το γεγονός ότι ο τοµέας των όπλων δεν µπορεί να συµπεριληφθεί στο power game των δασµών. Ούτε η ΕΕ να γίνει ενιαία αγορά για τις ευρωπαϊκές - εθνικές βιοµηχανίες που θα διαβουλευθούν αυτοί µε τους Αµερικανούς εκ των υστέρων, όπως και µε την Κίνα, ή θα επιτρέψουν στην ασιατική και ισλαµική Τουρκία να γίνει αυτή, µε τις δικές της συµπαραγωγές, αντιπρόσωπος των αµερικανικών βιοµηχανιών για την Ευρώπη. Σε συντονισµό µε Ιταλούς, Βρετανούς και κονσόρτσιουµ όπως αυτό των µαχητικών Eurofighter φορτωµένων µε πυραύλους Meteor.

Άλλωστε, µπορεί στις Βαλτικές και τις άλλες χώρες του πρώην Συµφώνου της Βαρσοβίας να πάσχουν από ρωσοφοβία ή έτσι να παριστάνουν, αλλά στη Μεσόγειο και την Ανατολή ένα από τα προβλήµατα τα σηµαντικά είναι η επιθετικότητα της τζιχαντιστικής και αποδεδειγµένα επεκτατικής Τουρκίας. Η Ελλάδα και άλλες χώρες φυσικά θα πρέπει να στείλουν «ραβασάκι» έγκαιρα στις Βρυξέλλες ότι δεν πρόκειται να αφοπλισθούµε από τα αµερικανικά όπλα µας…

*Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή του Σαββάτου