Η αµερικανική Ουκρανία δεν χρειάζεται εγγυήσεις ασφαλείας

Οι Ευρωπαίοι δείχνουν να αγωνιούν για την επόµενη µέρα στην Ουκρανία. Μετά τη διχοτόµησή της. Προβάλλουν ως οπτική ότι η Ρωσία του Πούτιν αποτελεί µια επιθετική, καθόλου αξιόπιστη δύναµη, που έχει ως τελικό στόχο να επιτεθεί σε µια ύστερη φάση και να καταλάβει και τη δυτική Ουκρανία. Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά. Η Ρωσία µπήκε στην Ουκρανία αρχικά καταλαµβάνοντας το 2014 την Κριµαία και στη συνέχεια την ανατολική Ουκρανία, όπου κατοικούν Ρώσοι στην πλειονότητά τους, θέλοντας αρχικά να προστατεύσει την εθνική της ασφάλεια από την περικύκλωση του ΝΑΤΟ και επίσης να καλύψει τους πληθυσµούς στα ανατολικά που διώκονταν από τους νεοναζί του ∆εξιού Τοµέα και τους Αζόφ εθνικιστές.

Η Ευρώπη και ειδικά η Γερµανία υπέθαλπε αυτές τις αντάρτικες παραστρατιωτικές δυνάµεις, επιδιώκοντας να ενσωµατώσει το σύνολο της επικράτειας της Ουκρανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Παρόµοιες ήταν και είναι οι επιδιώξεις για τη Γεωργία. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε ορίσει η Μόσχα ως «κόκκινη γραµµή» την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν ήταν µυστικό. Όµως τόσο κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάµεις όσο και οι ΗΠΑ, ειδικά υπό τη διοίκηση των ∆ηµοκρατικών, δεν λάµβαναν υπόψη τις ανησυχίες και την εκδηλωµένη αποφασιστικότητα των Ρώσων σχετικά. Μέχρι που φθάνουµε στο 2022 και την εισβολή στρατιωτικών δυνάµεων της Ρωσίας στην επικράτεια της Ουκρανίας. Αρχικά οι Ρώσοι έπληξαν και στόχευσαν ολόκληρη την επικράτεια.

Από το 2023 και µετά -ύστερα από διακριτικές διαβουλεύσεις µε τους Αµερικανούς σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας- περιορίσθηκαν στην ανατολική επικράτεια του ποταµού ∆νείπερου και συγκεκριµένα σε τέσσερις επαρχίες της ανατολικής Ουκρανίας. Ο πόλεµος έχει κρατήσει πάνω από τρία χρόνια. Μετρά πάνω από δύο εκατοµµύρια νεκρούς και βαριά τραυµατίες και από τις δύο πλευρές. Το Κίεβο ηττάται και η Ουκρανία θα διχοτοµηθεί. Έτσι είναι οι πόλεµοι. Ό,τι κατακτάται µε όπλα και αίµα είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν απίθανο, να επιστραφεί µε διαπραγµατεύσεις και συµφωνίες ειρήνης. Στην παρούσα φάση η Ευρώπη και οι ΗΠΑ διαφωνούν για την επόµενη µέρα στην Ουκρανία. Αλλά και για τον βαθµό αξιοπιστίας του Κρεµλίνου.

Οι Ρώσοι µιλούν για ειρήνη και θέτουν τις προδιαγραφές τους. Η Ουκρανία θα είναι αποστρατιωτικοποιηµένη ζώνη. Το δυτικό τµήµα δεν θα µπει στο ΝΑΤΟ. Το ανατολικό προφανώς δεν θα ενσωµατωθεί στη ρωσική επικράτεια. ∆εν θα υπάρξει το προηγούµενο καθεστώς της Φινλανδίας, αλλά δεν θα γίνουν αποδεκτές ευρωπαϊκές ή νατοϊκές δυνάµεις ως στρατός-πάροχος εγγυήσεων ασφαλείας στο Κίεβο. Οι Αµερικανοί υπό την προεδρία Τραµπ στις επαναλαµβανόµενες συνοµιλίες στη Σαουδική Αραβία διακριτικά συµφωνούν. Οι Ουκρανοί δεν συµµετέχουν στις συνοµιλίες ΗΠΑ - Ρωσίας, αλλά εµπλέκονται έµµεσα µέσω των συνοµιλιών που έχουν µε τους Αµερικανούς. Οι Ευρωπαίοι ούτε συµµετέχουν στις διαπραγµατεύσεις ούτε συµφωνούν µε την προοπτική. Επιχειρούν µε συνεχείς προσκλήσεις, ειδικά από τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν αλλά και από τη βρετανική κυβέρνηση, να σχηµατισθεί µια «συµµαχία των προθύµων», Ευρωπαίοι και Τούρκοι ή άλλοι από τρίτες χώρες. Οι Ευρωπαίοι που κάθε λίγο και λιγάκι µαζεύονται σε αυτές τις συνάξεις απλώς διαφωνούν µεταξύ τους.

Ουσιαστικά εκτίθενται ως προς το κύρος, τη συνοχή και τη γεωπολιτική τους επάρκεια. Το πιο πιθανό είναι να µην ενταχθεί η Ουκρανία ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ευρωπαίοι οικονοµικά έχουν δώσει δάνεια στήριξης στο Κίεβο. Βαθµηδόν θα τα πάρουν πίσω. Οι Αµερικανοί επιθυµούν «προνόµιο πρώτης προτίµησης» σε όλα στη δυτική Ουκρανία. Όχι µόνο στα ορυκτά. Αλλά και τις υποδοµές, τα εργοστάσια, την ανασυγκρότηση. Οι Ρώσοι θα επιµεληθούν τα της ανατολικής Ουκρανίας. Ουσιαστικά ο λόγος για µια νέα Γερµανία στο τέλος του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Μόνο που τη φορά αυτή οι παίκτες είναι δύο. Και οι εγγυήσεις ασφαλείας για το Κίεβο κρίνονται εκ του περισσού, ό,τι και να λένε οι κεντρικοί Ευρωπαίοι παίκτες ή ο Ζελένσκι.