Γεωπολιτική και µπίζνες
Άρθρο γνώμης
Σε µια πρώτη φάση έχουµε επιστρέψει στην εποχή των δασµών ως επίδειξη ισχύος ή πρόκληση ισχύος. Με τους δασµούς ο στόχος είναι τα κεφάλαια να γυρίσουν στην εγχώρια παραγωγή
Η στρατηγική Τραµπ µπορεί αρχικά να σοκάρει αυτούς που δήλωναν βέβαιοι για την κανονικότητα της παγκοσµιοποίησης και της διεθνούς αλληλεξάρτησης, όπως την όριζαν, αλλά έχει µια πολύ δοµηµένη λογική. Η ∆ύση δεν αποτελεί µια ενότητα αόριστων αξιών, που στην πράξη µάλιστα δεν υπηρετούνται. Η ∆ύση δεν είναι ένα σύστηµα δεσπόζουσας κουλτούρας, µετα-ανθρώπινης και επιβαλλόµενης ως δηµοκρατίας. Το σκεπτικό του τέλους των εθνών και του τέλους των κοινωνιών που βασίζονται στην οικογένεια, στην πίστη στον Θεό και στον σεβασµό των διαφορετικών παραδόσεων, γλωσσών, ηθών και εθίµων τελικά απορρίπτεται και καταρρέει.
Κρίσιµος καταλύτης ο εκλεκτός των Αµερικανών πρόεδρος Τραµπ και η οπτική εκείνη των Ρεπουµπλικανών, που πρεσβεύουν ότι για να υπάρξει ∆ύση χρειάζεται στη βάση της µια ισχυρή Αµερική. Η αποδόµηση της ∆ύσης υπέρ της Κίνας δεν υπηρετεί τελικά το ελεύθερο εµπόριο και τη δηµοκρατική λειτουργία, αλλά την απολυταρχία και τον δεσποτισµό των ασιατικών δυνάµεων. Υπό την έννοια αυτή, η δυτική οικονοµία δεν λογίζεται ως ενιαία, αλλά ορίζεται µέσα από την ισχύ των ηγετικών δυνάµεων που τη συναποτελούν και την επιστροφή στις ισχυρές εθνικές οικονοµίες, που εθελούσια ορίζουν τις οικονοµικές σχέσεις µεταξύ τους, σε διµερές επίπεδο και στη βάση των αµοιβαίων συµφερόντων τους. Η Αµερική στη σκακιέρα αυτή νιώθει ισχυρή αυτοπεποίθηση, ώστε µε ανατροπές στο χθες και µέσα από το χάος και την ένταση που θα προκύψει αρχικά να δοµήσει µια αυτοτελή, ισχυρή ∆ύση.
Οι κυρίαρχες ελίτ των ΗΠΑ, συστηµικές και αντισυστηµικές, σε σχέση µε τη µεταψυχροπολεµική παγκοσµιοποίηση, δεν κινούνται φιλοσοφικά. ∆εν γράφουν θεωρία. Κινούνται πρακτικά και άµεσα. Ζητούν συνεργασία, σεβασµό, καλές προθέσεις και ειλικρίνεια, πίστη των δρώντων στα έθνη τους. Υπάρχει µια παλαιά αρχή στο «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ: Αν δεν πιστεύεις και δεν υπηρετείς την πατρίδα σου, αν δεν πιστεύεις στον Θεό, αν δεν φροντίζεις την οικογένειά σου, δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να είσαι ένας αξιόπιστος σύµµαχος των ΗΠΑ. Οι Αµερικανοί σε µια τέτοια βάση κινούνται µε τον τρόπο που ξέρουν. Παραγωγικότητα και κέρδος. Η «τίµια» και πραγµατιστική παγκόσµια γλώσσα του εµπορίου, δηλαδή. Αυτό, µε άλλα λόγια, µεταφράζεται σε γεωπολιτική και µπίζνες. Ισχύς και ελευθερία. Χωρίς συµβάσεις και συµβιβασµούς αλά καρτ, όπως θα ήθελαν πολλές ελίτ στην Ευρώπη, που θα επιθυµούσαν µέσω του διακηρυγµένου ψευδούς δικαιωµατισµού να εξουσιάσουν τις κοινωνίες τους και τον κόσµο, παραδίδοντας την υποταγµένη και εξωνηµένη σε σχέση µε τις αρχές της ∆ύση στη µεγάλη Ανατολή, µε την πεποίθηση, για παράδειγµα, ότι το Κοµµουνιστικό Κόµµα της Κίνας δεν θα επιθυµήσει ποτέ τη «σιδηρά υποταγή», αλλά µόνον το ελεύθερο, συναλλακτικό εµπόριο, µε συνεταίρους τους «προεστούς» –τις ελίτ της παγκοσµιοποίησης– στη ∆ύση, που θα µιλούσαν µια κοινή γλώσσα, µε αριθµούς και αλγόριθµους και όχι γράµµατα και δόγµατα. Η προεδρία των ελεύθερων ανθρώπων του Ντ. Τραµπ ορίζει τη γεωπολιτική στη βάση της διάρθρωσης µιας παγκόσµιας οικονοµίας που αποδέχεται τη διαφοροποίηση των εθνών. Αυτό σηµαίνει ένα παζλ συγκλίσεων στη βάση του σεβασµού της ισχύος και του ανταγωνισµού µεταξύ διαφορετικών παραγόντων. Σε µια πρώτη φάση έχουµε επιστρέψει στην εποχή των δασµών ως επίδειξη ισχύος ή πρόκληση ισχύος.
Με τους δασµούς ο στόχος είναι τα κεφάλαια να γυρίσουν στην εγχώρια παραγωγή. Σύµφωνα µε το αρχέτυπο δόγµα της συγκρότησης των Ηνωµένων Πολιτειών της Αµερικής, η παραγωγή είναι ο πλούτος και η εργασία είναι το δικαίωµα. Αν τα κεφάλαια, για παράδειγµα, της Γουόλ Στριτ φύγουν από µια «κλειστή συνωµοσία» µιας ελίτ που τα χειραγωγεί και από τη διαδικασία των φηµών ή των φαντασιώσεων ως προς το κέρδος που τα κινεί και επενδυθούν σε εργοστάσια και τεχνολογίες, τότε οι άνθρωποι θα έχουν εργασία, άρα πλούτο και διαρθρωµένη κατανάλωση, το έθνος-κράτος µικρότερα χρέη και ενισχυµένη ισχύ και η διεθνής οικονοµία υγιή εσωστρέφεια αλλά και αυτάρκεια στη βάση των εθνών και της µεταξύ τους, διµερώς, εθελούσιας συνεργασίας και όχι µέσω αναγκαστικών πολυµερών δοµών, όπως τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η παγκοσµιοποίηση στηρίζεται στο αυτοκρατορικό ιδεώδες. Η κοινωνία των εθνών, έστω στη βάση κεντρικών δυνάµεων, όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα, στην αντιαποικιοκρατική αντίληψη της αυτοδυναµίας και του δικαιώµατος επιλογής των εθνικών κρατών και ηγεσιών. ∆ιακυβερνητισµός αντί για συσσωµάτωση.
Στη στρατηγική Τραµπ τα κεφάλαια, πέραν της παραγωγής, θα οδηγηθούν, εξυπηρετώντας τις προσδοκίες τους για κέρδος, προς τα κρατικά οµόλογα, στηρίζοντας τη δυνατότητα των εκλεγµένων κυβερνήσεων να ασκήσουν εξουσία έναντι των corporate ηγεσιών των πολυεθνικών οµίλων, δηµιουργώντας αρµονία στο πλαίσιο µιας πραγµατικά δηµοκρατικής λειτουργίας, αντί για τη δηµοκρατία που καθορίζεται από την εταιρική διακυβέρνηση.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Κρίσιµος καταλύτης ο εκλεκτός των Αµερικανών πρόεδρος Τραµπ και η οπτική εκείνη των Ρεπουµπλικανών, που πρεσβεύουν ότι για να υπάρξει ∆ύση χρειάζεται στη βάση της µια ισχυρή Αµερική. Η αποδόµηση της ∆ύσης υπέρ της Κίνας δεν υπηρετεί τελικά το ελεύθερο εµπόριο και τη δηµοκρατική λειτουργία, αλλά την απολυταρχία και τον δεσποτισµό των ασιατικών δυνάµεων. Υπό την έννοια αυτή, η δυτική οικονοµία δεν λογίζεται ως ενιαία, αλλά ορίζεται µέσα από την ισχύ των ηγετικών δυνάµεων που τη συναποτελούν και την επιστροφή στις ισχυρές εθνικές οικονοµίες, που εθελούσια ορίζουν τις οικονοµικές σχέσεις µεταξύ τους, σε διµερές επίπεδο και στη βάση των αµοιβαίων συµφερόντων τους. Η Αµερική στη σκακιέρα αυτή νιώθει ισχυρή αυτοπεποίθηση, ώστε µε ανατροπές στο χθες και µέσα από το χάος και την ένταση που θα προκύψει αρχικά να δοµήσει µια αυτοτελή, ισχυρή ∆ύση.
Οι κυρίαρχες ελίτ των ΗΠΑ, συστηµικές και αντισυστηµικές, σε σχέση µε τη µεταψυχροπολεµική παγκοσµιοποίηση, δεν κινούνται φιλοσοφικά. ∆εν γράφουν θεωρία. Κινούνται πρακτικά και άµεσα. Ζητούν συνεργασία, σεβασµό, καλές προθέσεις και ειλικρίνεια, πίστη των δρώντων στα έθνη τους. Υπάρχει µια παλαιά αρχή στο «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ: Αν δεν πιστεύεις και δεν υπηρετείς την πατρίδα σου, αν δεν πιστεύεις στον Θεό, αν δεν φροντίζεις την οικογένειά σου, δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να είσαι ένας αξιόπιστος σύµµαχος των ΗΠΑ. Οι Αµερικανοί σε µια τέτοια βάση κινούνται µε τον τρόπο που ξέρουν. Παραγωγικότητα και κέρδος. Η «τίµια» και πραγµατιστική παγκόσµια γλώσσα του εµπορίου, δηλαδή. Αυτό, µε άλλα λόγια, µεταφράζεται σε γεωπολιτική και µπίζνες. Ισχύς και ελευθερία. Χωρίς συµβάσεις και συµβιβασµούς αλά καρτ, όπως θα ήθελαν πολλές ελίτ στην Ευρώπη, που θα επιθυµούσαν µέσω του διακηρυγµένου ψευδούς δικαιωµατισµού να εξουσιάσουν τις κοινωνίες τους και τον κόσµο, παραδίδοντας την υποταγµένη και εξωνηµένη σε σχέση µε τις αρχές της ∆ύση στη µεγάλη Ανατολή, µε την πεποίθηση, για παράδειγµα, ότι το Κοµµουνιστικό Κόµµα της Κίνας δεν θα επιθυµήσει ποτέ τη «σιδηρά υποταγή», αλλά µόνον το ελεύθερο, συναλλακτικό εµπόριο, µε συνεταίρους τους «προεστούς» –τις ελίτ της παγκοσµιοποίησης– στη ∆ύση, που θα µιλούσαν µια κοινή γλώσσα, µε αριθµούς και αλγόριθµους και όχι γράµµατα και δόγµατα. Η προεδρία των ελεύθερων ανθρώπων του Ντ. Τραµπ ορίζει τη γεωπολιτική στη βάση της διάρθρωσης µιας παγκόσµιας οικονοµίας που αποδέχεται τη διαφοροποίηση των εθνών. Αυτό σηµαίνει ένα παζλ συγκλίσεων στη βάση του σεβασµού της ισχύος και του ανταγωνισµού µεταξύ διαφορετικών παραγόντων. Σε µια πρώτη φάση έχουµε επιστρέψει στην εποχή των δασµών ως επίδειξη ισχύος ή πρόκληση ισχύος.
Με τους δασµούς ο στόχος είναι τα κεφάλαια να γυρίσουν στην εγχώρια παραγωγή. Σύµφωνα µε το αρχέτυπο δόγµα της συγκρότησης των Ηνωµένων Πολιτειών της Αµερικής, η παραγωγή είναι ο πλούτος και η εργασία είναι το δικαίωµα. Αν τα κεφάλαια, για παράδειγµα, της Γουόλ Στριτ φύγουν από µια «κλειστή συνωµοσία» µιας ελίτ που τα χειραγωγεί και από τη διαδικασία των φηµών ή των φαντασιώσεων ως προς το κέρδος που τα κινεί και επενδυθούν σε εργοστάσια και τεχνολογίες, τότε οι άνθρωποι θα έχουν εργασία, άρα πλούτο και διαρθρωµένη κατανάλωση, το έθνος-κράτος µικρότερα χρέη και ενισχυµένη ισχύ και η διεθνής οικονοµία υγιή εσωστρέφεια αλλά και αυτάρκεια στη βάση των εθνών και της µεταξύ τους, διµερώς, εθελούσιας συνεργασίας και όχι µέσω αναγκαστικών πολυµερών δοµών, όπως τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η παγκοσµιοποίηση στηρίζεται στο αυτοκρατορικό ιδεώδες. Η κοινωνία των εθνών, έστω στη βάση κεντρικών δυνάµεων, όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα, στην αντιαποικιοκρατική αντίληψη της αυτοδυναµίας και του δικαιώµατος επιλογής των εθνικών κρατών και ηγεσιών. ∆ιακυβερνητισµός αντί για συσσωµάτωση.
Στη στρατηγική Τραµπ τα κεφάλαια, πέραν της παραγωγής, θα οδηγηθούν, εξυπηρετώντας τις προσδοκίες τους για κέρδος, προς τα κρατικά οµόλογα, στηρίζοντας τη δυνατότητα των εκλεγµένων κυβερνήσεων να ασκήσουν εξουσία έναντι των corporate ηγεσιών των πολυεθνικών οµίλων, δηµιουργώντας αρµονία στο πλαίσιο µιας πραγµατικά δηµοκρατικής λειτουργίας, αντί για τη δηµοκρατία που καθορίζεται από την εταιρική διακυβέρνηση.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
