Μπορεί το κεφάλαιο να αποκτήσει πατρίδα; Για τους µη µαρξιστές ναι. Για τη «νέα τάξη» στην Ουάσινγκτον, όπως αυτή εκφράζεται από την προεδρία του Ντ. Τραµπ, επίσης ναι. Θα κάνουµε την «Αµερική ξανά Μεγάλη» είναι το κεντρικό σύνθηµα της προεκλογικής του εκστρατείας που πολλοί, µεταξύ των άλλων σηµαντικοί, θεώρησαν ως σύνθηµα προς τους ψηφοφόρους χωρίς άµεση εφαρµογή µετά την ορκωµοσία του. Αυτοί έπεσαν έξω. Άλλοι σηµαντικοί παίκτες της Γουόλ Στριτ και των διεθνών αγορών χρήµατος θεωρούσαν αξιόπιστο τον Τραµπ σε αυτά που έλεγε. Αυτοί τραβήχτηκαν έγκαιρα από τις µετοχές, κεφαλαιοποίησαν σε προηγούµενους χρόνους τα κέρδη τους, ενδεχοµένως τα έχουν επενδύσει σε χρυσό ή σε σταθερές αξίες και τώρα πιθανώς τοποθετούνται εκ νέου µε τα νέα δεδοµένα. Οι τελευταίοι προφανώς θα είναι µεταξύ των νικητών της επόµενης ηµέρας. Όταν αυτή θα έρθει. Όχι και τόσο σύντοµα όσο θα θέλανε οι αγορές.

Ο πρόεδρος Τραµπ, συνεπής µε τα όσα έλεγε στις 2 Απριλίου, ανακοίνωσε δασµούς από 10% έως 46% για σειρά χωρών και ενοτήτων όπως η Ευρώπη. Το σοκ και δέος αυτής της νέας Αµερικής είχε ως αποτέλεσµα, σύµφωνα µε υπολογισµούς που κυριαρχούν, να χαθούν πάνω από 2 τρισ. σχεδόν 3 τρισ. δολάρια, σε ελάχιστα 24ωρα. Μια νέα εποχή ξεκινά και όπως πάντα το «αίµα στην αρένα» κυλάει στο γύρισµα των καιρών για το παγκόσµιο χρήµα. Πίσω από τους πηχυαίους τίτλους των διεθνών µίντια κρύβεται µια πραγµατικότητα. Σχεδόν προεξοφληµένη. Από τις σχολιαστικές στήλες της «Α», άλλωστε, την είχαµε προοικονοµήσει. Τα κεφάλαια φεύγουν από τις µετοχές των εταιρειών και κινούνται προς τα πιο ασφαλή κρατικά οµόλογα. Αυτά τουλάχιστον που δεν κινούνται προς τον χρυσό και τις σταθερές αξίες αυτού του τύπου.

Ταυτόχρονα έχουµε να περιµένουµε µείωση επιτοκίων, ενόψει του κινδύνου της ύφεσης και φθηνή ενέργεια αφού οι τιµές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου πήραν την κατιούσα. Good news δηλαδή. Οι ΗΠΑ µε τη δασµολογική αυτή πολιτική έπληξαν σοβαρά τις εξωστρεφείς οικονοµίες της Ασίας. Όχι µόνον την Κίνα, αλλά και στενούς συµµάχους τους στην προηγούµενη φάση της ιστορίας όπως το Βιετνάµ, η Ν. Κορέα, η Καµπότζη αλλά και η Ιαπωνία, η Μαλαισία, η Ινδονησία, η Βραζιλία. Είναι χώρες όπου έχουν µετακοµίσει τα εργοστάσιά τους οι αµερικανικές εµβληµατικές διεθνείς εταιρείες, ειδικά των καταναλωτικών προϊόντων. Τι ψάχνει η Αµερική; Την επανεθνικοποίηση της παραγωγής. Πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας δηλαδή, διάχυση κεφαλαίων από τα έσοδα µε επενδύσεις στην εσωτερική αγορά, δυνατότητα µείωσης του δηµοσίου χρέους και της φορολογίας, ανάκτηση του brand «made in USA». Το ίδιο επιθυµεί και για την τεχνολογία, τα αυτοκίνητα και ούτω καθεξής.

Ταυτόχρονα, από τα πρώτα 24ωρα µετά την εξαγγελία των δασµών παρατηρούνται δύο φαινόµενα. Το ένα προέρχεται από τη Γαλλία, όπου ο πρόεδρος Μακρόν από τα Ηλύσια Πεδία προτρέπει το γαλλικό κεφάλαιο να µην επενδύσει περαιτέρω στις ΗΠΑ, αλλά να επιστρέψει στη Γαλλία. Τι κάνει δηλαδή το Παρίσι; Ό,τι οι ΗΠΑ, αλλά µε άλλη φρασεολογία σε πολιτικό επίπεδο. Παράλληλα, στη διεθνή αξιολόγηση για τις οικονοµίες των χωρών και τις τράπεζες αρχίζει να δεσπόζει ένα αιρετικό µέχρι προχθές κριτήριο. Αξιολογούν το κατά πόσον µια οικονοµία είναι εσωστρεφής ή εξωστρεφής. Το κατά πόσον συναρτάται δηλαδή η ισχύς της µε το εξωτερικό εµπόριο ή όχι. Κατ’ αναλογία αξιολογούν κα τις τράπεζες σε εθνικό επίπεδο πλέον. Από τις ευρωπαϊκές χώρες βγαίνουν ωφεληµένες, για παράδειγµα, η Γαλλία, η Ισπανία και η Ελλάδα. Στον αντίποδα η Γερµανία.

Ο πρόεδρος Τραµπ έθεσε σε κίνηση την αντι-global νέα στρατηγική των ΗΠΑ. Πολλοί ειδικοί θα χάσουν το κύρος και τις δουλειές τους και πολλές χώρες θα γνωρίσουν οικονοµική ύφεση, ενώ χρηµατιστηριακοί διεθνείς παίκτες πολύ µεγάλο µέρος από την περιουσία τους.