Φυσικά και η Τουρκία θα έδειχνε µε κάποιον τρόπο την έντονη δυσαρέσκειά της για το ηλεκτρικό καλώδιο που θα συνδέσει τη διαδροµή Ελλάδας - Κύπρου στα διεθνή ύδατα µε τελικό προορισµό το Ισραήλ στη ∆υτική Ασία. Αυτό ήταν και είναι το αναµενόµενο γεωπολιτικό ρίσκο, υπό την έννοια των αντίρροπων πιέσεων, για ένα έργο που καθορίζει τον χάρτη από τη Μεσόγειο µέχρι τον Ινδικό. Η Ελλάδα δεν έχει λόγους ούτε µεγαλύτερες προσδοκίες από τις παρούσες, ώστε να εκδώσει τις απαραίτητες NAVTEX για να προχωρήσει οριστικά το έργο. Ο προσδιορισµός του χρόνου που θα το κάνει αυτό δεν µπορεί να ξεπεράσει το χρονικό όριο του τέλους Απριλίου.

Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν ήδη υποδεχθεί τη γεωπολιτική, στρατηγική, ακόµη και στρατιωτική στήριξη από συµµαχικές σηµαντικές χώρες για να ενθαρρυνθούν στο κρίσιµο βήµα της προώθησης του συγκεκριµένου ενεργειακού έργου. Πέραν της ευρωπαϊκής χρηµατοδότησης υφίσταται η γαλλική συνδροµή στο οικονοµικό πεδίο, αλλά και η παρουσία οσονούπω εµβληµατικού πλοίου του Πολεµικού Ναυτικού της χώρας µε αφορµή κοινή άσκηση µε τις ελληνικές Ένοπλες ∆υνάµεις νοτίως της Κρήτης που αποτελεί σαφές µήνυµα και προς την Τουρκία. Από την πλευρά των ΗΠΑ είναι επανειληµµένως εκφρασµένη ρητώς και δηµόσια η στήριξη στο έργο από την αµερικανική διοίκηση, καθώς και η προτεραιότητα που δίνουν στην εµπέδωση της διαδροµής από την Ελλάδα στο Ισραήλ µέσω Κύπρου, όπως και στη συµµαχία 3+1 στην Ανατολική Μεσόγειο. Σε στρατιωτικό επίπεδο, είναι πολύ συγκεκριµένη ως προς τη σηµασία της η απόφαση που ψηφίζεται στο Κογκρέσο για τη συγκρότηση επιχειρησιακού κέντρου εντός των ορίων της Βάσης στη Σούδα για την εποπτεία και τη δράση αντιτροµοκρατίας και ελέγχου στην Ανατολική Μεσόγειο, εδραζόµενη στη διεύρυνση του ρόλου της συµµαχίας 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, ΗΠΑ). Ταυτόχρονα, είναι δεδοµένη η θετική στάση της Ιερουσαλήµ στην προώθηση του έργου, όχι σήµερα, αλλά και όλα τα προηγούµενα χρόνια. Στην τελευταία φάση, µάλιστα, ασκούνται πιέσεις -κυριολεκτικά- στην Αθήνα, µετά την υπέρβαση των εµπλοκών ή των ανησυχιών της Λευκωσίας, να κάνει την κίνηση και να εκδώσει τις απαραίτητες NAVTEX για να εξελιχθούν οι έρευνες και η πόντιση από την πλευρά των µισθωµένων ιταλικής ιδιοκτησίας πλοίων. Τ

ο «άνοιγµα» της διαδροµής, ουσιαστικά Κρήτης - Κύπρου, µε το ηλεκτρικό καλώδιο είναι η εµπροσθοφυλακή ανάλογων συνδέσεων για τη µεταφορά δεδοµένων ή και αγωγών ακόµη που θα συνδέσουν την Ευρώπη µε την Ασία στο πλαίσιο του στρατηγικού σχεδιασµού IMEC, που δεν αφορά µόνον το Ισραήλ στην απέναντι ακτή, αλλά και τη Σαουδική Αραβία ή άλλες χώρες των Αράβων µέχρι τον Κόλπο. ∆εν είναι δηλαδή ένα ζήτηµα κλειστό εµπέδωσης κυριαρχίας στη θάλασσα για την Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε µια διεκδίκηση για αυξηµένη αρµοδιότητα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, κυρίαρχη προτεραιότητα για την Άγκυρα. Είναι µέρος του παγκόσµιου ανταγωνισµού ΗΠΑ - Κίνας για τις διαδροµές που θα συνδέουν την Ασία µε την Ευρώπη στη δική µας γεωπολιτική περιοχή του κόσµου. Εκεί δηλαδή όπου συναντώνται τρεις ήπειροι. Και ενδεχοµένως στο, γνωστό για τις φοβίες του και πάντα αµήχανο, ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, υπό την παρούσα ηγεσία, όλα να πρέπει να συµφωνηθούν µε την Τουρκία για να προκύψουν, αλλά στην προκειµένη περίπτωση κάτι τέτοιο αποκλείεται να συµβεί. Γιατί πέραν του «πυρήνα» των ζητηµάτων της ελληνοτουρκικής διαφοράς και της βουλιµικής διάθεσης της Άγκυρας σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας, η Τουρκία είναι στρατηγικά επενδυµένη στον «δρόµο του µεταξιού» της Κίνας.

Είναι ευθέως ανταγωνιστική στον αµερικανικό σχεδιασµό. Είναι η στιγµή, λοιπόν, η Ελλάδα να κάνει το βήµα, έστω και αν αντιδράσει η Τουρκία, που πολύ δύσκολα, όµως, µπορεί να επιλέξει θερµή σύγκρουση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή