Η Ζωή, οι βόµβες και η πολιτική της αντίδρασης

Κακά τα ψέµατα. Η εικόνα που εκπέµπουν οι δηµοσκοπήσεις µοιάζει σουρεαλιστική για την κατάσταση του πολιτικού συστήµατος. Από τη µια πλευρά έχουµε την κυβερνητική Νέα ∆ηµοκρατία να ανακτά και λογικά τα ποσοστά της και να κινείται προς το 30% και από την άλλη στον χώρο της αντιπολίτευσης σωρευτικά να επικρατεί το αντιδραστικό κίνηµα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν απόλυτο διπολισµό. Όχι στη λογική των δύο εναλλακτικών κοµµάτων διακυβέρνησης, που ανταγωνίζονται µε διαφορετικές πολιτικές και στρατηγικές να διατηρήσουν ή να αναλάβουν τις ευθύνες της διακυβέρνησης, αλλά σε ένα σχήµα µαύρου-άσπρου για το πού θέλουµε να πάµε τη χώρα. Η αντίληψη της Κεντροδεξιάς που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας από το 2019 είναι καθαρή στην παρούσα απρόβλεπτη και εξόχως κινητική διεθνή συγκυρία για το τι πρέπει να γίνει. Την εξέφρασε µε πολύ συνοπτικό και σαφή τρόπο στην κυριακάτικη ενηµέρωσή του προς τους πολίτες, την τελευταία πριν από την περίοδο του Πάσχα, ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης. Συγκεκριµένα, σηµείωσε: «Η δηµοσιονοµική ευρωστία και υπευθυνότητα, µαζί µε την κυβερνητική και κοινοβουλευτική σταθερότητα, πάνω στην οποία χτίσαµε όλες τις πολιτικές µας, αποκτά ακόµη µεγαλύτερη σηµασία σε έναν κόσµο που απειλείται παράλληλα από γεωπολιτικές εντάσεις και οικονοµικές τρικυµίες. Με σταθερότητα και αποφασιστικότητα θα ξεπεράσουµε αυτή τη δύσκολη περίοδο και θα βγούµε πιο ισχυροί».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει δοµήσει ένα απολύτως προσωποκεντρικό κόµµα -ουσιαστικά µια ιδιωτική πολιτική εταιρεία-, που πετύχαινε οριακά να εισέρχεται και να εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο. Η αριστερή πολιτικός δεν προάγει µια αντιπαράθεση συστηµικών και αντισυστηµικών δυνάµεων επί της ουσίας, αλλά µια σύγκρουση ανάµεσα στις δυνάµεις του κοινοβουλευτισµού, όπως ορίζονται αυτές από τα κόµµατα που έχουν ασκήσει διακυβέρνηση και άλλα που επιθυµούν να ακυρώσουν στη βάση τους τις νόρµες συνολικά της διακυβέρνησης. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν αποτελεί µια αντισυστηµική προσωπικότητα. Προέρχεται από µια πολιτική και νοµική οικογένεια µε παράδοση στην ενταγµένη στον κοινοβουλευτισµό Αριστερά. Είναι δικηγόρος στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη, µε αξιόλογες µεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία και τις ΗΠΑ, παιδί εν ολίγοις της ανώτερης αστικής τάξης, όπως εµπεδώθηκε µετά το 1975 στην Ελλάδα.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αγαπά όχι το αντισύστηµα, δεν είναι περιθωριακή, αλλά την άσκηση αντιδραστικής πολιτικής ως αυτοσκοπού. Είναι µάλιστα τόσο ολιστική και αυτοαναφορική, που ακόµη και στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ή και ως πρόεδρος του Κοινοβουλίου αποτέλεσε µια ειδική περίπτωση. Η Κωνσταντοπούλου βλέπει την άσκηση πολιτικής ως µια µεταφορά του κλίµατος των δρόµων στον κοινοβουλευτισµό και την αιρετικότητα ως µόνη µεθοδολογία να κινηθεί εξελικτικά και προοδευτικά η Ελλάδα. Στην παρούσα συγκυρία αξιοποιώντας τη στρατηγική και πολιτική αµηχανία ή κοµµατική απορρύθµιση κατεστηµένων πολιτικών δυνάµεων της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς -ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ- και την τάση ενίσχυσης µιας πιο επιθετικής ως προς τους στόχους και τις πρακτικές της νέας ∆εξιάς στην Ευρώπη, που δεν έχει όµως συγκροτηµένη πολιτική εκπροσώπηση στην Ελλάδα, πέτυχε το κίνηµα της Πλεύσης Ελευθερίας µέσα από τις «πλατείες της διαµαρτυρίας» για την επόµενη ηµέρα του δυστυχήµατος των Τεµπών, την ακρίβεια και την ανισότητα στον πλούτο που άφησαν πίσω τους τα µνηµόνια της ξένης επιτροπείας να βρεθεί δηµοσκοπικά αλλά και πολιτικά στην ηγεσία της αντιπολίτευσης. Η πολιτική της αντίδρασης που ενσωµατώνει και διακηρύσσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου ενθαρρύνει τους βοµβιστές, που το βράδυ της Παρασκευής έπληξαν τα γραφεία της Hellenic Train σε πολυσύχναστη λεωφόρο των Αθηνών. Επίσης, τους εξτρεµιστές και ταραχοποιούς των Εξαρχείων, που έκαψαν κτίρια και αυτοκίνητα το βράδυ του Σαββάτου. ∆εν τους υποθάλπει η Κωνσταντοπούλου, αλλά τους ενθαρρύνει η πολιτική της αντίδρασης, που πολιτικά εξελίσσει. Τελικά, πόσο επιθυµούµε και πόσο εξυπηρετεί µια τέτοιου τύπου εσωτερική σύγκρουση, στην Ελλάδα, σε αυτή µάλιστα τη διεθνή συγκυρία;