Oλα αρχίζουν από µια τσάντα χειρός µε την ονοµασία Birklin του οίκου Hermes. Κατασκευάζεται εξ ολοκλήρου σε εργοστάσιο στην Κίνα µε κόστος παραγωγής στα 1.400 δολάρια. Μεταφέρεται στην Ευρώπη όπου στην τσάντα προστίθενται το λογότυπο του οίκου και ο µυστικός κωδικός που την κάνει αυθεντική. Η τιµή της ανεβαίνει σε µια µέση τιµή 38.000 δολάρια, τη βρίσκεις ως προσφορά στα 10.000 δολάρια, ενώ η γκάµα της µπορεί να φθάσει σε κόστος τα 2.000.000 ευρώ. Η διαδικασία αυτή δεν αφορά τη συγκεκριµένη τσάντα του συγκεκριµένου οίκου ειδών πολυτελείας. Αλλά ένα τεράστιο εύρος στα προϊόντα από φίρµες υψηλής µόδας και καλλυντικών µέχρι τα αθλητικά είδη πιο µαζικής κατανάλωσης.

Η Κίνα ελέγχει επί της ουσίας την παραγωγή των αυθεντικών ειδών, µαζί µε την πατέντα από πανάκριβα προϊόντα που αποτελούν τους µύθους της κατανάλωσης και της εµπέδωσης πλούτου, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Αν δούµε τους διεθνείς οίκους που έχουν πλήρη εξάρτηση από τα εργοστάσια της Κίνας στην παραγωγή και τα υλικά των προϊόντων τους, όπως προκύπτουν από αποκαλύψεις δικτύων στο διαδίκτυο µε υπογραφή Πεκίνου, θα κρατήσουµε την ανάσα µας. Ενδεικτικά: Dior, Channel, Ferragamo, Michael Kors, Armani, Versace, Max Mara, Ralph Lauren, Tom Ford, Jimmy Choo, Nike, Adidas, Puma (κόστος παραγωγής στα παπούτσια στα 10 δολάρια, πώληση στην Αµερική στα 150 δολάρια). Επίσης, στα καλλυντικά Estee Lauder, Lancôme, L’Oréal και ούτω καθεξής. Τα παιχνίδι αυτό υψηλής κερδοσκοπίας ξεκίνησε πριν από δεκαετίες, µε το άνοιγµα της Κίνας στο διεθνές εµπόριο. Μια οµάδα ευφυών κερδοσκόπων δυτικών επιχειρηµατιών σκέφθηκε το εξής απλό: Να µεταφερθεί η παραγωγή από τη ∆ύση (ΗΠΑ και Ευρώπη) που κόστιζε πολλά, στην Ασία όπου το κόστος παραγωγής αναλογούσε σε δουλεµπόριο για τη δυτική παραγωγή. Είχαν στη σκέψη τους ότι ο πελάτης-καταναλωτής δεν ενδιαφερόταν για το πού ήταν το εργοστάσιο παραγωγής, αλλά το αν η φίρµα έβαζε το λόγκο της στο προϊόν.

Φυσικά, η διαδικασία της παραγωγής στα κινέζικα ή τα άλλα ασιατικά εργοστάσια θα έπρεπε να έχει συγκεκριµένες προδιαγραφές, αλλά και να παραχωρηθεί αναγκαστικά και η πατέντα στον σχεδιασµό του κάθε προϊόντος µε τα υλικά που χρησιµοποιούνταν. Μέχρι τότε η υψηλή µόδα εξελισσόταν µέσα στα ατελιέ των οίκων και είχε όγκο παραγωγής βιοτεχνίας. Επίσης, η χώρα προέλευσης, ειδικά Γαλλία και Ιταλία, Γερµανία στα αθλητικά είδη, ήταν πραγµατική ως προς τις δοµές παραγωγής. Μετά τη µεταφορά της παραγωγής, παρά το φθηνό κόστος παραγωγής, οι τιµές πώλησης σε αυτά τα είδη εκτοξεύτηκαν στη ∆ύση. Ταυτόχρονα, τα νέα management των οίκων, αφού αυτοί εξαγοράστηκαν µαζικά σε συνθήκες παγκοσµιοποίησης από τους δηµιουργούς-ιδρυτές ή τους διαδόχους τους, έριξαν µέρος από τα υπερκέρδη τους ώστε πέραν της µαζικοποίησης της παραγωγής να οδηγήσουν και σε µαζικοποίηση την κατανάλωση. Στην τότε εποχή εξαγοράσθηκαν σωρευτικά από τους ιστορικούς εκδότες και ιδιοκτήτες τους τα δεσπόζοντα µίντια και συγχωνεύθηκαν σε πολυµετοχικούς οµίλους. Έτσι, για τα brand names υψηλής µόδας και ειδών πολυτελείας µέσω µαζικών κονδυλίων προς τη διαφήµιση και τη χειραγώγηση των τάσεων, οργανώθηκε η παγκόσµια µόδα σε όλα τα κυρίαρχα είδη κατανάλωσης. Οι συγκεκριµένοι παγκόσµιοι όµιλοι µπήκαν στα διεθνή χρηµατιστήρια των ΗΠΑ και της Ευρώπης και πέτυχαν πολλαπλάσια-αστρονοµικά κέρδη µέσω των µετοχών.

Οι µύθοι της παγκοσµιοποίησης στη βάση της µαζικής κατανάλωσης και της φρενίτιδας της αύξησης των αναγκών όχι πλέον ένδυσης, αλλά καταξίωσης στο µέσο νοικοκυριό, κυριάρχησαν έναντι όλων. Μια από τις αφετηρίες της woke ατζέντας ήταν ότι οι άνδρες, και όχι µόνον οι γυναίκες, θα πρέπει να χρησιµοποιούν καλλυντικά µαζικά. Επίσης, ότι οι gay είναι θεαµατικά καλύτεροι καταναλωτές από τους ετερόφυλους. Υπάρχει ένα πρόβληµα που προκύπτει µετά την κήρυξη εµπορικού πολέµου από τον Ντ. Τραµπ. Η βάση της παραγωγής µαζί µε τις πατέντες είναι στην Κίνα. Και το Πεκίνο δείχνει την «παγίδα» στην οποία έβαλε τους ∆υτικούς. Γκρεµίζει τους µύθους τους…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή