Μέσα στην επόµενη δεκαετία (2025- 2035) θα κριθεί και θα δροµολογηθεί το αν θα υπάρξει µια επόµενη πιο ισχυρή και παραγωγική Ελλάδα ή όχι. Αυτές τις ηµέρες του Πάσχα µπορούµε να νιώσουµε τι σηµαίνει και τι σηµατοδοτεί η µετακίνηση σηµαντικής µερίδας του πληθυσµού από τις κεντρικές πόλεις, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη κυρίαρχα, προς την επικράτεια. Το πλέον σηµαντικό «στοίχηµα» για την Ελλάδα είναι πλέον να κατοικήσει εκ νέου την επικράτειά της. Ηπειρωτική και νησιωτική ζώνη. Η Ελλάδα και οι πολιτικές που ακολουθούν στρατηγικά οι κυβερνήσεις της δεν έχουν στόχο τη διεύρυνση της επικράτειάς της µε την επέκταση σε νέα εδάφη. Αυτό είναι λογικό αφού οι Έλληνες έχουν εγκαταλείψει µεγάλο µέρος των εδαφών τους που έχουν περιπέσει σε ερηµία και υπανάπτυξη και κλείστηκαν σε συγκεκριµένα αστικά κέντρα που ασφυκτιούν τόσο κοινωνικά και οικονοµικά όσο προπάντων ως προς την παραγωγική βάση της χώρας. Οι Έλληνες µε τον τρόπο αυτό αξιοποίησης των εδαφών και των ευκαιριών του έθνους τους, δείχνουν ότι θα µπορούσαν να ζήσουν σε µια πολύ πιο περιορισµένη εδαφική επικράτεια.

Η Ελλάδα είναι µια χώρα που µοιάζει να κατοικήθηκε, να δοµήθηκε και να αναπτύχθηκε τυχαία. Ή συγκυριακά στο πλαίσιο σπουδαίων διαχειρίσεων κρίσης, αποτέλεσµα πολέµων, ήττας ή διωγµών. Ουσιαστικά ο λόγος για τις επιπτώσεις της στρατιωτικής ήττας στην Ιωνία στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του προηγούµενου αιώνα, των σφαγών που υπέστησαν από τη νέα εθνική Τουρκία οι Ρωµιοί, από τη Μικρά Ασία µέχρι τον Πόντο, αλλά και της ασφυκτικής µετανάστευσης, εσωτερικής και εξωτερικής, που σηµειώθηκε στις µεσαίες δεκαετίες µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο και τον αιµατηρό και δοµικό, για την αρτιότητα της επικράτειας του εθνικού κράτους, εµφύλιο πόλεµο που ακολούθησε. Η ελληνική λειτουργικότητα έτσι οργανώθηκε στη βάση των πελατειακών σχέσεων και ουσιαστικά της αυθαιρεσίας των τακτικισµών της ανάγκης έναντι της στρατηγικής ορατότητας.

Σε ένα όραµα για την ερχόµενη δεκαετία θα πρέπει να µείνουµε στις τεχνολογίες και τις καινοτοµίες που δηµιουργεί η τεχνητή νοηµοσύνη. Στους τοµείς υγείας, παιδείας, κουλτούρας αλλά προπάντων στην παραγωγικότητα

Οι ευκαιρίες, εξάλλου, µετά την τυπική ένταξη στην ΕΟΚ τις δεκαετίες 1980-1990 για την ανασυγκρότηση της χώρας µέσα από τα κονδύλια των ταµείων συνοχής, πήγαν επίσης χαµένες, όπως και εκείνες παλιότερα των αµερικανικών κονδυλίων του σχεδίου Μάρσαλ και των κονδυλίων ανάταξης του έθνους που λογίζονταν στους νικητές του πολέµου.

Σήµερα όλα είναι διαφορετικά. Βρισκόµαστε στο µεταίχµιο µιας επόµενης εποχής. Καλούµαστε συλλογικά να οργανώσουµε µια επόµενη Ελλάδα, µητέρα -πατρίδα για το σύνολο του Ελληνισµού και των συµµαχιών του όπου Γης. Ουσιαστικά δεν καλούµαστε να υπερασπιστούµε την επικράτειά µας, πέραν των επιµέρους µετώπων που δηµιουργεί η επιθετική Τουρκία, αλλά να κατοικήσουµε και να αξιοποιήσουµε την επικράτειά µας.

Μεγάλη σηµασία από τις κυβερνήσεις αλλά και τους ειδικούς στον δηµόσιο διάλογο δίδεται στο δηµογραφικό. Αυτή είναι µια λογική συζήτηση ύστερα, µάλιστα, από µια δεκαετία χρεοκοπίας. Αλλά η συζήτηση και οι δέσµες των πολιτικών στήριξης για την οικογένεια είναι περιοριστικές. Πέραν της δύσκολης ανάσχεσης του στοιχήµατος περισσότερες γεννήσεις από θανάτους, σε τακτική βάση είναι πιο εύλογη η αποκέντρωση και η µετακίνηση των πολιτών από δύο επίκεντρα στην επικράτεια.

Μιλώντας στις νέες γενιές θα πρέπει να εξηγηθεί η ευχέρεια που δίδεται. Με τις υποδοµές που µειώνουν τις αποστάσεις, τα επικοινωνιακά δίκτυα που αλλάζουν την καθηµερινότητα, αλλά και την αξιολόγηση των δυναµικών στην ανάπτυξη που φέρουν µαζί τους οι τεχνολογίες. Σε ένα όραµα για την επόµενη δεκαετία θα πρέπει να µείνουµε στις τεχνολογίες και τις καινοτοµίες που δηµιουργεί η τεχνητή νοηµοσύνη. Στους τοµείς υγείας, παιδείας, κουλτούρας αλλά προπάντων στην παραγωγικότητα. Οι µηχανές µε την ευρεία έννοια φέρουν µαζί τους την ευηµερία και προκύπτουν τρεις έννοιες ως άξονες. Η µικρή παραγωγή µε στόχο την αυτάρκεια, ο συνεταιρισµός και τα Σ∆ΙΤ που θα αποδειχθούν ως µεθοδολογία από τα σηµαντικότερα επιτεύγµατα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Η Ελλάδα έχει success story που δεν πρέπει να παραβλεφθεί...

Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»