Η επόμενη Ελλάδα θα είναι εντελώς διαφορετική από την Ελλάδα που κατέρρευσε το 2010. Αυτή είναι μια παράμετρος που μάλλον δεν έχουν κατανοήσει με επάρκεια ούτε οι κυβερνητικοί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχουν επεξεργασθεί επαρκώς ούτε οι πολιτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης. Η επόμενη Ελλάδα θα προκύψει με δεδομένα εντός ευρωζώνης και όχι προσαρμογής στα δεδομένα της ευρωζώνης. Που σημαίνει ότι το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, η θεσμική δομή των τραπεζών αλλά και οι κυρίαρχοι επιχειρηματικοί κύκλοι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι σε αντίθεση με αυτό που συνήθως υποστηρίζουν -ότι δηλαδή δεν υπάρχει πλέον η αντίθεση αριστεράς και δεξιάς-, το κρίσιμο είναι ότι δεν υπάρχει η αντίθεση κράτους και αγοράς.

Στις προδιαγραφές της Ελλάδας που δομείται, το τραπεζικό σύστημα μετά τις συνεχείς κεφαλαιοποιήσεις του δεν βρίσκεται υπό ελληνικό έλεγχο, αλλά διεθνικό. Ομοίως η Τράπεζα της Ελλάδος, που αποτελεί και τυπικά «υποκατάστημα» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όλες οι βασικές υποδομές που ιδιωτικοποιούνται ουσιαστικά απεθνικοποιούνται και περνούν στη διαχείριση ξένων κρατικών οργανισμών και εταιρειών. Η ελληνική διακυβέρνηση, και αυτό δεν αφορά «κλειστά» τον ΣΥΡΙΖΑ, απέτυχε μέσα στην τελευταία εικοσαετία τόσο να διατηρήσει το ελληνικό δημόσιο ως «βασικό μέτοχο» μειοψηφίας όσο και ως πλειοψηφία «πουλώντας» το μάνατζμεντ στους ξένους. Οι εμμονές και η ανεπάρκεια των χειριστών από τις ελληνικές κυβερνήσεις οδήγησαν τελικά, άσχετα αν στην ούγια έγραφαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στην απόλυτη αποτυχία. Να παραχωρήσουν τις δομικές κρατικές επιχειρήσεις της χώρας με ευτελή τιμήματα, επιβαρύνοντας με τα χρέη τους το δημόσιο χρέος και τον Έλληνα φορολογούμενο. Ακόμη και εάν υπήρξαν και κάποια καλά «deal», όπως το αρχικό με την Cosco, η εκχώρηση τηλεπικοινωνιών, αερομεταφορών-αεροδρομίων, λιμανιών, τραπεζών προχώρησε χωρίς ανταποδοτικά οφέλη για τους Ελληνες. Οι ιδιωτικοποιήσεις αυτού του τύπου θα συνεχιστούν, αφού η ευρωπαϊκή κυριαρχία στη χώρα, η οποία δεν επιβάλλεται αλλά συμφωνείται χωρίς πίεση από την πλευρά των Ελλήνων, συνεχίζεται. Αλλά και η απεθνικοποίηση της διοίκησης της χώρας θα συνεχιστεί με τους πολιτικούς πόλους του εγχώριου συστήματος διακυβέρνησης, τυφλωμένους από τη μικροπολιτική μονομέρεια, να μην καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει. Οι αρμοδιότητες των ανεξάρτητων Αρχών, ο διορισμός από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών ή της Φρανκφούρτης των γενικών γραμματέων στα υπουργεία -ήδη ο γενικός γραμματέας Εσόδων στο Οικονομικών δεν είναι πολιτική επιλογή-, αλλά και οι «κανόνες του παιχνιδιού» τόσο στη δομή του κράτους όσο και της αγοράς διαφεύγει της αρμοδιότητας των ελληνικών κυβερνήσεων και του εύρους των επιλογών τους. Οι Έλληνες «σφάζονται» μεταξύ τους και το σύστημα της ευρωζώνης δομεί μία επόμενη Ελλάδα.

Η τρίτη αξιολόγηση, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δύο, δεν «μετρά» δημοσιονομικά μέτρα. Προδιαγράφει τις εργασιακές σχέσεις, τα όρια των συνδικάτων, την υποκατάσταση των ελεύθερων επαγγελματιών από εταιρείες πολυεθνικές ή εγχώριες.

Είναι σημαντικό ότι μετά την ολοκληρωτική ήττα για τα συμφέροντα των Ελλήνων στην ύλη του υπουργείου Οικονομικών, τώρα έχουμε εμπλακεί στην περιοχή του υπουργείου Οικονομίας. Ο λόγος όχι μόνο για επενδύσεις αλλά για την οργάνωση της ελληνικής πραγματικότητας τόσο στο πεδίο του κράτους όσο και σε αυτό της επιχειρηματικότητας. Οι Έλληνες θα πρέπει να καταλάβουν τι τους συμβαίνει…