Η δημοκρατία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από σταθερότητα ως πολιτειακή λειτουργία. Έχει δηλαδή εγγυήσεις μη ανατροπής της από κοινωνικές εξεγέρσεις ή στρατιωτικά πραξικοπήματα. Αυτή είναι άλλωστε η ιστορική επιτυχία του επονομαζόμενου «κύκλου της μεταπολίτευσης». Αλλά παραμένει ένα δομικό πρόβλημα που την καθιστά ανολοκλήρωτη. Είναι μια δημοκρατία που λειτουργεί «α λα καρτ».

Τα τελευταία 40 χρόνια υπήρξαν σημαντικές εναλλαγές κυβερνήσεων από κόμματα όλου του πολιτικού φάσματος. Υπήρξαν επίσης σημαντικές προκλήσεις και κρίσεις, με κορυφαίες τη χρηματιστηριακή έκρηξη και κατάρρευση, την αποχώρηση από την εθνική οικονομία και την ένταξη στην ευρωζώνη, τη χρεοκοπία πριν κλείσει δεκαετία εντός του ευρώ. Υπήρξαν επίσης και σημαντικές στρατιωτικοδιπλωματικές καμπές. Ξεχωρίζουν μεταξύ αυτών η ένταση με την Τουρκία το 1987 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου και η περίφημη κρίση των Ιμίων επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη περίπου 10 χρόνια μετά. Η μεγαλύτερη μεταπολεμική αναδιάρθρωση των Βαλκανίων με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το ζήτημα της νέας φάσης συγκρούσεων για το «Μακεδονικό» -εξαιτίας της FYROΜ- επί πρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη.

Υπήρξαν και σημαίνοντα γεωπολιτικά εγχειρήματα, όπως η περίφημη «ελληνοτουρκική φιλία» επί κυβερνήσεων Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, το «άνοιγμα» στη Ρωσία επί Κ. Καραμανλή, η νέα συμμαχική διάταξη της Ελλάδας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ιορδανία μαζί με την Κύπρο στη Μεσόγειο, η διαμόρφωση αναβαθμισμένης στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ επί πρωθυπουργίας Αλ. Τσίπρα, ενώ είχε προηγηθεί το «άνοιγμα» στην Κίνα επί κυβερνήσεων Καραμανλή και Σαμαρά.

Υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, στους γάμους, τα διαζύγια, την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, τώρα σε σχέση με το «τρίτο» φύλο που έφεραν μεγάλες εντάσεις στην κοινωνία και στη σχέση κυβερνήσεων και Εκκλησίας. Υπήρξαν περίοδοι αισιοδοξίας, κατάθλιψης και τεράστιων εντάσεων.

Υπήρξαν και πολλές αναθεωρήσεις του αρχικού συνταγματικού χάρτη, πάντα στη βάση τακτικισμών και σκοπιμοτήτων του δικομματισμού και ηγετικών προσώπων της εξουσίας. Η δημοκρατία «άντεξε» στους κραδασμούς, αλλά δεν διέφυγε ποτέ της κομματοκρατίας. Η δημοκρατία «α λα καρτ» στην ούγια γράφει δύο ονόματα: των «γεναρχών» της Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου. Τα επόμενα χρόνια είναι εμφανές ότι δημιουργείται συγκυρία πολιτειακής ανασύνταξής της.