Η καταστροφή ήρθε. Απροειδοποίητα, όπως πάντα. Με πολύ περισσότερους νεκρούς και από το χειρότερο σενάριο. Με πλάνα πρωτόγνωρα που ξεπερνούν τον εφιάλτη. Με λάσπη που έπνιξε τα πάντα. Η χώρα κήρυξε τριήμερο πένθος. Ευτυχώς, η καταστροφή δεν συνοδεύτηκε από εκείνη τη συνήθη γελοία πολιτική αντιπαράθεση επί πτωμάτων και του θρήνου των ζώντων. Όμως, και αυτήν τη φορά -γιατί στη Μάνδρα δεν είναι οι πρώτοι νεκροί, είναι οι 17 επόμενοι νεκροί της προηγούμενης καταστροφής- τα ρέματα και οι χείμαρροι είχαν καλυφθεί από την αυθαιρεσία της τάξης των άπληστων, των μικροπρεπών, των «κονφορμιστών».
Θα πρέπει να σκεφτούμε δύο διαφορετικά ζητήματα. Το πρώτο πόσο άσχημες και ατυχείς πολεοδομικά και αισθητικά είναι οι πόλεις μας. Να βρούμε έναν τρόπο να τις γκρεμίσουμε και να τις ξαναχτίσουμε. Τώρα που η χρεοκοπία έχει γίνει πλέον ολοκληρωτική. Το δεύτερο που θα πρέπει να υπολογίσουμε είναι το πόσο αποτυχημένη υπήρξε η αποκέντρωση επιπλέον αρμοδιοτήτων από το κεντρικό κράτος στην αυτοδιοίκηση. Αυτό που ανοήτως διαφημίστηκε από τους τότε «εκσυγχρονιστές» ως αποκέντρωση δομών και εξουσιών.
Ποιο το αποτέλεσμα; Τα όποια ελαττώματα είχε το κεντρικό κράτος με την ευνοιοκρατία, το ρουσφέτι, τους εκλογικούς τυχοδιωκτισμούς, τη διαφθορά, τη σπατάλη κονδυλίων, την κακοδιαχείριση, πολλαπλασιάστηκαν με πολλά μικρότερα και πολύ χειρότερα στις θεσμικές προδιαγραφές και τη λειτουργία τους «περιφερειακά κράτη». Το γεγονός ότι σε πολλές χώρες σε διεθνές επίπεδο και ειδικά στην Ευρώπη λειτουργεί με επιτυχημένο τρόπο η αποκεντρωμένη διοίκηση δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με επιτυχία και στην Ελλάδα. Ή τουλάχιστον ότι τα διάφορα σχέδια «Καλλικράτης» και οι διάφοροι «μικροί πρωθυπουργοί» περιφερειάρχες και δημαρχαίοι έχουν να προσφέρουν κάτι καλύτερο από την κεντρική διοίκηση του κράτους, τις εκλεγμένες κυβερνήσεις σε κεντρικό επίπεδο και τους βουλευτές.
Η Ελλάδα χρειάζεται κεντρικό εθνικό κράτος και όχι πολυδιάσπαση και περιφέρειες-«καντόνια».
