Το κύριο μήνυμα που εξέπεμψε προς κάθε κατεύθυνση, όχι μόνον προς το εσωτερικό της χώρας, είναι ότι οι Έλληνες σε μα συντριπτική τους πλειοψηφία δεν θα ανεχθούν άλλες υποχωρήσεις από το σύστημα διακυβέρνησης τους. Μαζί με το τυπικό τέλος των Μνημονίων , επιθυμούν τον επαναπροσδιορισμό της ισχύος της χώρας. Την ανασύσταση του εθνικού κράτους.

Ως δομής, ως οντότητας, ως εγγύησης για την ζωή, την εργασία, την περιουσία, τις αξίες, την οντότητα και την προοπτική του λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιθυμούν για παράδειγμα να φύγουν από την ενιαία δομή της Ευρώπης ή το ΝΑΤΟ. Επίσης ότι δεν επιθυμούν την συνέχεια των συμμαχιών που έχει η χώρα στο κλαμπ των «μεγάλων δυνάμεων». Αλλά σίγουρα ξαναβγαίνουν ύστερα από χρόνια στους δρόμους και τις πλατείες και ζητούν έντιμη και σοβαρή διακυβέρνηση που να εγγυάται τα εγγενή συμφέροντα του έθνους και του λαού.

Οι Έλληνες με αρχή το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή , πέραν των διαχωρισμών σε Δεξιούς, Κεντρώους και Αριστερούς διεκδικούν μια «νέα πολιτική». Ένα διαφορετικό κοσμοπολιτισμό , που να καλύπτει την αξιοπρέπεια και τα «θέλω» των Ελλήνων. Αυτό το ζητούν πρωταρχικά από το εγχώριο σύστημα διακυβέρνησης . Πολιτικούς , τράπεζες, μίντια, διοικητικούς μηχανισμούς, επιχειρηματίες, διπλωμάτες, στρατιωτικούς, αστυνομικούς.

Είναι εμφανές ότι από την «ιντελιγκέντσια» του παρακμιακού «κράτους των Αθηνών» σε πρώτη φάση, την Κυριακή, δεν έγινε αντιληπτό τι προέκριναν ως μήνυμα οι Έλληνες. Για τον λόγο αυτό οι τηλεοπτικοί δέκτες - δημόσιοι και ιδιωτικοί- θέλησαν να «συσκοτίσουν» την συγκέντρωση. Πολιτικά κόμματα και πρόσωπα να «κερδοσκοπήσουν» επί αυτής. Ακόμη και η ανώτατη αρχή της Εκκλησίας επεδίωξε να «διαχειριστεί» εκ προοιμίου το πλήθος και τις διαθέσεις του.

Ας μιλήσουμε σοβαρά . Οι Έλληνες απάντησαν στο ερώτημα που ετίθετο τον τελευταίο καιρό από τους εγχώριους παράγοντες εξουσίας αλλά και τους διεθνείς παρατηρητές . «Μέχρι πότε η σιωπή;». Η απάντηση είναι «μέχρι τώρα». Οι Έλληνες έχουν πληρώσει με το εισόδημα, τις περιουσίες, τα όνειρα τους , την ελπίδα για τα παιδιά τους τα λάθη και την «κλεπτοκρατία» των κυβερνήσεων τους, των επιχειρηματικών κύκλων , των τραπεζιτών, των διανοούμενων , των τεχνοκρατών, των διεφθαρμένων αξιωματούχων και κομισάριων, ακόμη και εξωμοτών αξιωματικών και ιεραρχών. Οι Έλληνες έχουν πληρώσει τελικά τα τελευταία χρόνια και την δική τους αμετροέπεια και μικροαστισμό. Και τώρα τι μπορεί να θέλουν; Γιατί μαζεύονται εκεί έξω στις πλατείες;

Είναι απλό. Θέλουν να πολεμήσουν για να νικήσουν. Δεν δέχονται άλλες ήττες ούτε σε οικονομικά ζήτημα, ούτε σε διπλωματικά, ούτε σε στρατιωτικά. Δεν ανέχονται άλλους ριψάσπιδες ανευθυνουπεύθυνους , ηγέτες χωρίς κανέναν ηρωισμό και παρρησία, θεωρητικούς της εθνικής στρατηγικής χωρίς όραμα και «έρμα».
Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τι ξεκινά. Μιλούν και πάλι για τις πλατείες των «αγανακτισμένων» , για κομματικούς στρατούς, για ακραίες συμπεριφορές όπως αυτές των «κουκουλοφόρων» που παρατάσσουν στην άκρη του δρόμου για να τρομάξουν το πλήθος.

Οι συνθήκες αλλάζουν. Η πλέον σοβαρή συζήτηση για το «τέλος των Μνημονίων» ξεκίνησε. Προβλέπεται να εξελιχθεί με θορυβώδη και μαζικό τρόπο . Όπως και η πτώση την τελευταία οκταετία. Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν… Αλλά θα έχουν την ευκαιρία τους.

Θα έρθουν και άλλα συλλαλητήρια με πρώτο αυτό για το Σκοπιανό στις 4 Φεβρουαρίου στην Αθήνα και μετά άλλο και άλλο. Όλοι θα έχουν την ευκαιρία να καταλάβουν. Κάποιοι θα προχωρήσουν προς τα εμπρός μαζί με το πλήθος για μια επόμενη Ελλάδα.

¨Άλλοι θα χαθούν στο «γύρισμα της ιστορίας». Αλλά έτσι συμβαίνει πάντα στα «γυρίσματα» της ιστορίας. Το προηγούμενο ήταν το 1949 και όχι το 1974 ή το 1990 όπως πολλοί στα «ρετιρέ» της ισχύος και της επιρροής στην χώρα μας πιστεύουν σήμερα…