Η Ελλάδα από το 1989-1990, όταν τελείωνε ο Ψυχρός Πόλεμος, ακολούθησε μια διαρκή, επίμονη και παράλογη στρατηγική κατευνασμού απέναντι σε ισχυρές χώρες στην περιοχή της, όπως η Τουρκία, αλλά ακόμη και σε ανύπαρκτες στρατιωτικά χώρες στη Βαλκανική, όπως τα Σκόπια. Στην πολιτική της διακυβέρνηση, αλλά και στη δημόσια κουλτούρα της, επεκράτησαν πρόσωπα και ιδέες απολύτως εθνομηδενιστικές, αναθεωρητικές της ιστορίας της, εχθρικές προς τους συνεκτικούς δεσμούς και την παράδοση ενός υπερήφανου λαού, που γνώρισε τη δόξα στους πολέμους, αλλά έχασε σε πολλές ιστορικές περιόδους το «στοίχημα» της ειρήνης.

Σήμερα πλέον οι Ελληνες νιώθουν ταπεινωμένοι εθνικά, εξαθλιωμένοι ηθικά και πνευματικά, απολύτως εξαρτημένοι από υπερεθνικές γραφειοκρατίες και παγκοσμιοποιημένες δομές οικονομικά και στρατηγικά. Παρά ταύτα και άσχετα με το γεγονός ότι οι ηγεσίες τους επιμένουν σε μεγάλο βαθμό στο δόγμα της «μικρής και ανέντιμης Ελλάδας», που περιμένει μοιρολατρικά από τους Ευρωπαίους ή τους Αμερικανούς να πολεμήσουν για αυτήν ή τουλάχιστον να της δώσουν μια θέση κάτω από τον ήλιο, οι Ελληνες παραμένουν ζωντανοί. Δεξιοί, Κεντρώοι ή Αριστεροί στην πλειοψηφία τους επιζητούν εναγωνίως πλέον έναν Τσόρτσιλ αντί των διάδοχων Τσάμπερλεν. Ζητούν ηγεσίες, όχι μόνον στην πολιτική, αλλά σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα της δημόσιας ζωής, που θα εγείρουν το ανάστημά τους και θα μιλήσουν και πάλι για το δικαίωμα στην εθνική αξιοπρέπεια. Για το δικαίωμα του έθνους να σταθεί ορθό.

Και μπορεί ο σύμβουλος του Ερντογάν κ. Μπουλούτ να χαρακτηρίζει την Ελλάδα από πλευράς στρατιωτικής δεινότητας ως «μύγα» απέναντι στον «γίγαντα» Τουρκία, αλλά οι Ελληνες είναι ο πλέον κατάλληλος λαός να απαντήσουν μιλώντας για τον Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ. Το δικαιούνται στη βάση της ιστορίας τους.

Η Ελλάδα στην παρούσα φάση έχει συμμάχους στις κεντρικές δυνάμεις, αλλά και περιφερειακά στη Μεσόγειο, για να δημιουργηθεί μια «νέα τάξη πραγμάτων». Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η σχέση που αναπτύσσεται μαζί τους διμερώς και πολυμερώς δίνουν δυνατότητες ανάκτησης της ισχύος, την ίδια στιγμή που η αναδιάρθρωση της Ευρώπης εξελίσσεται, με τη Γαλλία να διατηρεί έναν όλο και πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Το κρίσιμο, όμως, είναι μια ιαχή από την πλευρά μας: Θα πολεμήσουμε!