O πόλεμος στη Συρία εισέρχεται στην τελευταία φάση του. Η επιχείρηση της ανακατάληψης της Ιντλίμπ από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Ασαντ, συνεπικουρούμενες από τη Ρωσία και το Ιράν, θα αποτελέσει την τελευταία μάχη. Το μήνυμα του Αμερικανού προέδρου, Τραμπ, ότι μια τέτοια στρατιωτική επιχείρηση θα επιφέρει χιλιάδες επιπλέον νεκρούς, δεν μπορεί να αποτελέσει ουσιώδες «ανάχωμα» για την Ιντλίμπ, αλλά για να μην επεκταθούν οι επιχειρήσεις μέχρι την παράλια Αλεξανδρέττα, που βρίσκεται υπό de facto κατοχή από την Τουρκία. Φυσικά στη ζώνη αυτή υπάρχουν αμερικανικές δυνάμεις και βάσεις που δεν θα απομακρυνθούν.

Το ζητούμενο όμως είναι να αποχωρήσουν εντός των συνόρων τους οι τουρκικές δυνάμεις. Οπως και αν έρθουν τα πράγματα, ο πόλεμος στη Συρία θα καταλήξει. Το χαλιφάτο του ISIS ανήκει στους εφιάλτες του παρελθόντος. Η «Αλ Κάιντα» και οι Τουρκμένοι δεν μπορούν να παίξουν ουσιώδη ρόλο. Οι διαδοχικές και πολύμορφες συγκρούσεις στα εδάφη της Μεσοποταμίας από την περίφημη «Καταιγίδα της Ερήμου» μέχρι και σήμερα αφήνουν πίσω τους μια απόλυτη καταστροφή. Αλλά και δύο «failed states».

Το Ιράκ και τη Συρία. Μπορεί η Ρωσία και το Ιράν να νιώθουν ότι έχουν αυξήσει την ισχύ και την επιρροή τους στην ευρύτερη περιοχή, όπως ο Ασαντ που επίσης λογίζει τον εαυτό του στους νικητές, όμως, ως συνήθως σε ανάλογες ιστορικά περιπτώσεις, η κατάσταση δεν είναι όπως φαίνεται. Οι ΗΠΑ και η δυτική συμμαχία των «προθύμων» μπορεί να φαντάζουν ηττημένες στα μέτωπα του πολέμου. Ομως η ανοικοδόμηση τώρα αρχίζει και το κόστος της μόνο για τις πόλεις και τις περιοχές της Συρίας υπολογίζεται από 250 έως 400 δισ. δολάρια.

Αυτή την επιχείρηση δεν μπορούν να την ολοκληρώσουν η Ρωσία και το Ιράν χωρίς τη Δύση. Ούτε φυσικά μόνον με τη σύμπραξη της Κίνας. Η «δυτική συμμαχία» ηττήθηκε στη Μεσοποταμία περισσότερο ιδεολογικά και λιγότερο επιχειρησιακά. Το πρόβλημα ήταν και είναι η απουσία οράματος για την περιοχή για την επόμενη ημέρα των συγκρούσεων. Η παραδοχή ότι τα εδάφη των Αράβων θα πρέπει να παραδοθούν σε αυτούς χωρίς τον νόμο της σαρία και την τζιχάντ κυρίαρχη δεν είναι αρκετή. Το ζήτημα είναι να ανήκουν σε αυτούς. Οχι με τη μορφή δυτικότροπων δημοκρατιών, αλλά στην παράδοση της Ανατολής και των Αράβων. Ουσιαστικά, δεν έγινε αντιληπτό ότι για να ανατραπεί η διάταξη του τέλους του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, των Σάικς-Πικό και της Αγγλίας-Γαλλίας, θα έπρεπε εξαρχής από τον «νέο κόσμο» της Δύσης να είχε σχεδιασθεί ένα εμβληματικό νέο κεντρικό κράτος, επί της Μεσοποταμίας. Ενα «χαλιφάτο» κοσμοπολιτισμού. Ουσιαστικά, ο λόγος για μια νέα Βαβυλώνα με δύο πρωτεύουσες, τη Βαγδάτη και τη Δαμασκό. Που θα ενέχει τις εγγυήσεις ΗΠΑ-Ρωσίας αλλά και ολόκληρου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Σε μια τέτοια βάση, η Μεσοποταμία στην ανοικοδόμησή της θα συγκροτείται από τη Βαβυλώνα και σε δεύτερο πλάνο ενδεχομένως από κράτος των Κούρδων με αρχικές παραχωρήσεις εδαφών από Συρία, Ιράκ, Ιράν και τελικά Τουρκία. Η Αλεξανδρέττα σε μια τέτοια διαμόρφωση θα αποτελέσει έξοδο στη θάλασσα. Ταυτόχρονα, το Ισραήλ μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη μέσα από μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στα Γκολάν, στα σύνορα με τη σημερινή Συρία, την παραχώρηση της Δυτικής Οχθης στην Ιορδανία και τη Γάζα (μια ζώνη με ειδική φορολογία και καθεστώς επιχειρήσεων σε σύνδεση και με την Κύπρο) στην Αίγυπτο με ταυτόχρονη ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσάς του.

Φυσικά, είναι προφανείς η απορρύθμιση και η πολιτικοποίηση της Χαμάς. Μια νέα «Ενδιάμεση Ανατολή» χρειάζεται ένα νέο δομικό κράτος, τη Βαβυλώνα στο κέντρο της, σε τρίγωνο σταθερότητας με την Ιορδανία και την Αίγυπτο από την πλευρά των Αράβων, για να υπάρξει.