Αυτή η μικρή στο δέμας χώρα, έμαθε να κηδεύει με τιμές τα παιδιά της και να γονατίζει από πόνο μπροστά στο λυγμό της μάνας που χάνει το παιδί της και στον πατέρα που αποχαιρετά μεθυσμένος από πίκρα και απελπισία το γιο που έφυγε άδικα.

Αυτή η μικρή Ελλάδα που ζει εγκλωβισμένη ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν της και τα σημερινά αδιέξοδα της, συνεχίζει να αναζητά και να φτιάχνει μικρούς σύγχρονους ήρωες πάνω από φέρετρα νέων παιδιών, γιατί έτσι έμαθε, έτσι έκανε πάντα, και πιθανότατα αυτό θα συνεχίσει να κάνει εις τους αιώνας των αιώνων. Είναι γραμμένο στο κύτταρο μας.

Όμως αυτό αρκεί; Αυτό χρειάζεται σήμερα η πατρίδα μας; αυτό φτάνει για να καταφέρουμε να πετύχουμε περισσότερα από όσα μας ζυγίζουν οι άλλοι ότι μπορούμε;

Με ενοχλεί αυτή η τρομερή αντίφαση στην οποία ζούμε και πότε καβαλάμε τη τραμπάλα από τη μια και πότε από την άλλη, όπως το θυμικό και ο παιδικός μας αυθορμητισμός κάθε φορά προστάζει. Όμως καλά τα συναισθήματα και το θυμικό, αλλά μόνο με αυτά, προκοπή στη σημερινή εποχή δε θα κάνουμε. Σήμερα οι ήρωες μας δεν πρέπει και ούτε μπορεί να είναι, μόνο αυτοί που κηδεύουμε. Πρέπει να τους αναζητούμε στο στίβο της ζωής, να τους προβάλλουμε ως παραδείγματα, και να τους ηρωοποιούμε πριν βρεθούν μέσα σε φέρετρα τυλιγμένα με την ελληνική σημαία. Δεν υπάρχουν σύγχρονοι καραισκάκηδες, γιατί σήμερα οι πόλεμοι δε γίνονται με όπλα και καριοφίλια, και όσο δε το αντιλαμβανόμαστε και συνεχίζουμε να πολεμάμε με τα καριοφίλια, μόνο ήττες θα βάζουμε στο σακούλι. Δεν χρειάζεται με το ζόρι να στήσουμε ήρωες ή να τους γεννήσουμε για να ψηλώσει αυτή η χώρα. Μπορούμε να βγούμε από τη μιζέρια μας και τον πάτο χωρίς να ψάχνουμε στο θάνατο και στο παρελθόν μας. Σύγχρονοι ήρωες υπάρχουν γύρω μας καθημερινά, όμως δυστυχώς ούτε τους παρατηρούμε ούτε τους μιμούμαστε, ούτε θέλουμε να τους μοιάσουμε. Προτιμάμε την αποχαύνωση της ρουτίνας μας με ολίγη από μοντέλες, survivors, selfies και άλλες ποιοτικές καγκουριές που θα γεμίσουν like το απόλυτο τίποτα της ματαιοδοξίας μας. Όλοι έχουμε πέσει λιγότερο ή περισσότερο σε αυτή τη λούμπα και το ξέρουμε. Βάλαμε χαμηλά τον πήχη στη ζωή μας και βολευόμαστε με ευκαιριακά και επίκαιρα, που όταν δε θα είναι πια επίκαιρα, θα τα έχουμε ξεχάσει τελείως.

Η μισή Ελλάδα αναπνέει και μεγαλουργεί εκτός συνόρων. Αυτη την Ελλάδα της ομογένειας ποτέ δε την τιμήσαμε με πράξεις και ελάχιστες φορές της βάλαμε πλάτη. Το αντίθετο μάλιστα. Πάντα τους ζητούσαμε και από πάνω, γιατί αυτοί αν και έφυγαν έπρεπε να είχαν και για εμάς που είμαστε ακόμη εδώ. Και όταν δεν έδιναν τους κατηγορούσαμε κι όλας για αδράνεια και αδιαφορία για τα εν Ελλάδι αδέρφια τους. Και πότε τους τιμήσαμε τους ομογενείς ή τους Ελληνες της διασποράς; Και με τι; Μόνο το λογαριασμό τους στέλναμε και το τραπέζι ήταν δικό μας!

Μήπως τους δώσαμε δικαίωμα ψήφου;

Μήπως τους βοηθήσαμε σε τίποτα χειροπιαστό για να βελτιωθεί κατά τι, η ζωή τους εκεί;

Μήπως εξασφαλίσαμε την ισονομία και τα ανθρώπινα δικαιώματα για τους Βορειοηπειρώτες και δε το θυμάμαι; ή δε θυμόμαστε πως τους ίδιους που για την Αλβανία είναι Ελληνες και αλλόθρησκοι, εμείς σε κάθε ευκαιρία Αλβανούς τους αποκαλούμε και σχεδόν ποτέ Ελληνες της Β. Ηπείρου; Και ο Πύρρος Δήμας τελικά είναι Ελληνας; ή ξεχασαμε ότι για καποιους ήταν παντα Αλβανός και τίποτε άλλο.

Όπως αντίστοιχα οι Πόντιοι ήταν πάντα Ρωσοπόντιοι για πολλούς από εμάς και όχι Έλληνες του Πόντου, οι Κωνσταντινουπολίτες τουρκοι, και οι πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής τουρκόσποροι κοκ.

Αυτοί είμαστε. Πατριώτες μεν, αλλά κατά περίπτωση και υπό προυποθέσεις.

Αυτοί είμαστε. Ο καλός μας και ο πιο κακός μας εαυτός, σε ταυτόχρονη εφαρμογή και αναλόγως με το συμφέρον μας.

Αλλά και απέναντι στους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας μας, πάλι τα ίδια είμασταν και είμαστε. Κριτές συνήθως και όπου μας βολεύει. Κατά τα λοιπά αχάριστοι και ασεβείς. Ανεπαρκείς και ανίκανοι.

Τον αστυνομικό τον αφήσαμε έρμαιο του Ρουβίκωνα και του κάθε Τόσκα.

Του κληρικού του κάναμε το μισθό επίδομα!

Την παιδεία μας την εμπιστευθήκαμε σε ιδεοληπτικούς χωρίς πτυχία και σε πολέμιους της αριστείας.

Την υγεία των πολιτών την χαρίσαμε σε διαχειριστές διπλών βιβλίων και σε πολιτικούς που ονειρευονται μόνο φυλακές και θανατο για τους αντιπάλους τους!

Τον μαθητή τον στείλαμε χωρίς δασκάλους και εφόδια να μάθει στο σχολειο.

Του πυροσβέστη τον στείλαμε στη φωτιά να σβήσει, χωρίς εναέρια μέσα ή άλλη ουσιαστική βοήθεια, χωρίς σχέδιο, χωρίς συντονισμό

Της εργαζόμενης μάνας δεν θα της έχουμε παιδικο σταθμό για το παιδί της για ακόμη μια χρονιά!

Του άστεγου δε του βρήκαμε ακόμη στέγη και ούτε πρόκειται!

Του άνεργου δε θα του φτιάξουμε ποτέ δουλειές ή απλά θα συνεχίζουμε να του τάζουμε θέσεις στο δημόσιο και λαγούς από καπέλα.

Του φοιτητή που κοντεύει να χάσει εξάμηνα και μαθήματα μέχρι να ανοίξει η σχολή του, γιατί του την καταλαμβάνουν κάθε δεύτερη βδομάδα αναρχικοί και ακραίοι, για να τα σπάσουν και να κάνουν παρτυ στις ταρατσες των σχολών, πότε δε του προστατέψαμε την σχολή και τις σπουδές του. Ποτε δε νοιαστηκαμε τι θα κάνει μετά το πτυχίο!

Αμέτρητες οι γκάφες της μητέρας πατρίδας και ημών που τη συγκροτούμε. Αμέτρητα τα λάθη, καμία πυξίδα, κανένα σχέδιο. Συζητάμε λοιπόν κάθε μερα δεκάδες ανούσια ζητήματα που δε θα μας πάνε πουθενά και απλά σφυράμε αδιάφορα στα πραγματικα προβλήματα και στις ανάγκες μας.Δίπλα μας οι άλλοι τρέχουν και προχωρούν, ενώ εμείς μοιρολογούμε πέντε λεπτα και μετα ξανα τα ίδια. Τιμούμε νεκρούς ήρωες και για τους μικρούς ή μεγάλους ήρωες της καθημερινότητας μας δεν μας περισσεύει ούτε μισή καλή κουβέντα. Αλλά είπαμε, όσο βουτάμε στην αποχαύνωση και την απαιδεψιά, όλα είναι πιθανά. Και δυστυχώς αυτά τα απίθανα γίνονται κάθε μέρα ολοένα και πιο πολύ η βεβαιότητα στο καταδικασμένο μέλλον μας.

Τα οράματα μας θάφτηκαν μαζί με τα φέρετρα των ηρώων μας. Καιρός να τα ξεθάψουμε πριν γίνουν σκόνη....Προλαβαίνουμε και μπορούμε....


ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΙΒΑΝΟΣ
ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΝΟΔΕ Β ΠΕΙΡΑΙΑ