Δεν είχαν προλάβει καλά καλά να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα από τον β γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών και ο αριστερός Ζαν Λυκ Μελανσόν έκανε μία ιδιαίτερη δήλωση.

Η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, είπε, δεν ήρθε δεύτερη μετά τον Εμανουέλ Μακρόν.

Ήρθε τρίτη, αφού τη δεύτερη θέση κατέλαβαν η αποχή και τα λευκά ψηφοδέλτια. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν η απάντησή του, στη σφοδρή κριτική που δέχθηκε το προηγούμενο διάστημα. Σύμφωνα με την οποία, η αποχή, στην οποία εμμέσως παρότρυνε τους ψηφοφόρους του (η μη επιλογή της λογικής του “μη χείρον βέλτιστον”, αν μη τί άλλο) εξυπηρετούσε την ακροδεξιά υποψήφια.

Ορίστε, μοιάζει να λέει τώρα ο Μελανσόν, και το μήνυμα της αποχής ακούστηκε και η Λεπέν έχασε. Έχασε δηλαδή κάτω από το -ψυχολογικό και ουσιαστικό- όριο του 40%, που θα την έχριζε υπολογίσιμη και απειλητική μελλοντική δύναμη. Στο βάθος, η δήλωση Μελανσόν υπονοούσε κάπως ότι και αυτός εκπροσωπεί... κάτι λίγο από την αποχή. Και πως μπορεί να επαναπαυθεί, δια της τεθλασμένης αυτής λογικής, στη δεύτερη θέση. Αν και αμέτοχος στη μονομαχία.

Τον είχε προλάβει άλλωστε και ο ίδιος ο Μακρόν προ ημερών, ο οποίος είχε διαβλέψει μελλοντικά ένα πολιτικό τρίπολο: τον προοδευτικό πόλο με ηγέτη τον ίδιο, την ακροδεξιά της Λεπέν και τη συντηρητική αντιδραστική Αριστερά του Μελανσόν. Τί κρύβεται όμως πραγματικά πίσω από το ποσοστό της μεγάλης αποχής; Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Γάλλων τελικά κινητοποιήθηκαν, εκ του αποτελέσματος, παρά τους φόβους για το αντίθετο. Είχε γραφτεί, ειδικά για την Γαλλική Αριστερά, πως ξέχασε την αντιφασιστική δέσμευση, όπως αυτή γεννήθηκε μετά την ήττα του φασισμού στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μάλιστα οι ιστορικοί Ντοροτεά Μπονεκαμπ και Νικολά Πατέν, σε ένα ενδιαφέρον άρθρο τους προ ημερών στη Le Monde, συνέκριναν τη σημερινή Γαλλία με τη Βαιμάρη πριν το 1933. Όταν η Αριστερά, εν προκειμένω το κομμουνιστικό κόμμα, αρνούμενο να συνεργαστεί με τους Σοσιαλιστές, ευνόησε τελικά, σημείωναν, την άνοδο του ναζισμού. Φαίνεται πως η σημερινή Γαλλία δεν είναι Βαιμάρη. Ούτε όμως και ο Μελανσόν μπορεί να οικειοποιηθεί την ψήφο της αποχής. Πρόκειται άλλωστε για μία μπερδεμένη περίοδο.

Κατά την οποία οι γνώμες μοιράζονται σχετικά με το αν ο νικητής Μακρόν είναι “βαθιά συστημικός” ή αποτελεί μία “επανάσταση του κέντρου”. Και η Λεπέν θεωρείται μεγάλη χαμένη, παρότι αυγάτισε τα ποσοστά του πατέρα Λεπέν το 2002.