Επειγόντως άνοιξη (πλανεύτρα)!
Αν δεν μας φέρετε την άνοιξη που θέλουμε, να ξέρετε ότι απ’ τα χελιδόνια θα το βρείτε
«Απροετοίμαστη κι η άνοιξη. Σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει». Γιάννης Ρίτσος.
Άνοιξη των πουλιών, των λουλουδιών, των ήχων, των χρωμάτων, της αναγέννησης. Άνοιξη που στο τέλος της μέρας πρέπει να μυρίζεις σαν χώμα.
Άνοιξη του Πάσχα, της κατάνυξης, του καλαθιού του νοικοκυριού, του νονού, του αρνιού, του αυγού, του λαγού με τα πετραχήλια - καλάθια να έχουμε να γεμίζουμε...
Άνοιξη πλανεύτρα, που σου κλείνει το μάτι και σου υπόσχεται τα πάντα, ό,τι ποθεί η ψυχή σου.
Άνοιξη της Ελλάδας, που, όσο κι αν στενάζει, στο τέλος πάντα ονειρεύεται, ελπίζει, ανθίσταται. Που υπομένει και περιμένει πότε θα έρθουν εκείνες οι μέρες, όχι οι καλύτερες, οι κάλλιστες, με τον ξάστερο καταγάλανο ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας, στοργικό και προστατευτικό.
Άνοιξη της αλλαγής. Της αλλαγής της ώρας, μην μπερδεύεστε, μας έχετε βγάλει τα σωθικά, δεν θέλουμε να αλλάζει η ώρα, θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας, να μην είναι γκρίζα. Άνοιξη των αντιπαραθέσεων και των συγκρίσεων.
Άνοιξη του Κωνσταντίνου, της Ελένης και των εκλογών, που δεν θα μας αφήσουν να πλήξουμε. Άνοιξη των νέων στόχων και των μεγάλων ελπίδων. Άνοιξη με πόλωση, με νοσταλγούς του εμφυλίου, με κιλά λάσπης και τόνους μίσους. Άνοιξη των δεσμεύσεων, των δηλώσεων, της κωλοτούμπας. Άνοιξη με σταθερούς, αναποφάσιστους, κεντρώους και ακραίους.
Άνοιξη του νέου πρωθυπουργού που, αν δεν σας πειράζει, θέλουμε να έχει ονοματεπώνυμο και να είναι βαρύ, να πιάνει τόπο.
Άνοιξη του Κυριάκου που, στο κέντρο ενός κυκλώνα, παλεύει με τα θεριά και μένει όρθιος, του Αλέξη που παριστάνει τον μάγκα και κάνει νταηλίκια, γιατί ξέρει πως δεν θα χρειαστεί να αποδείξει τίποτα, του Νίκου που βαδίζει και παραμιλά, του Δημήτρη που είναι αραγμένος στην ασφάλεια της «κόκκινης κουβέρτας».
Άνοιξε άνοιξη να μπω και μόλις μπω, κάνε μου τη χάρη και πέτα το κλειδί, να μείνω μέσα σου, να ανοίξω κι εγώ μαζί σου. Θα ‘ναι σα να μπαίνει η άνοιξη Θα ‘ναι ουρανού κατάνυξη. Στα ξαφνικά. Με σημαίες και με νταούλια. Όχι, αυτό το τελευταίο είναι από άλλο τραγουδάκι, αλλά ταιριάζει γάντι.
Αν δεν μας φέρετε την άνοιξη που θέλουμε, να ξέρετε ότι απ’ τα χελιδόνια θα το βρείτε.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 31/3
Άνοιξη των πουλιών, των λουλουδιών, των ήχων, των χρωμάτων, της αναγέννησης. Άνοιξη που στο τέλος της μέρας πρέπει να μυρίζεις σαν χώμα.
Άνοιξη του Πάσχα, της κατάνυξης, του καλαθιού του νοικοκυριού, του νονού, του αρνιού, του αυγού, του λαγού με τα πετραχήλια - καλάθια να έχουμε να γεμίζουμε...
Άνοιξη πλανεύτρα, που σου κλείνει το μάτι και σου υπόσχεται τα πάντα, ό,τι ποθεί η ψυχή σου.
Άνοιξη της Ελλάδας, που, όσο κι αν στενάζει, στο τέλος πάντα ονειρεύεται, ελπίζει, ανθίσταται. Που υπομένει και περιμένει πότε θα έρθουν εκείνες οι μέρες, όχι οι καλύτερες, οι κάλλιστες, με τον ξάστερο καταγάλανο ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας, στοργικό και προστατευτικό.
Άνοιξη της αλλαγής. Της αλλαγής της ώρας, μην μπερδεύεστε, μας έχετε βγάλει τα σωθικά, δεν θέλουμε να αλλάζει η ώρα, θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας, να μην είναι γκρίζα. Άνοιξη των αντιπαραθέσεων και των συγκρίσεων.
Άνοιξη του Κωνσταντίνου, της Ελένης και των εκλογών, που δεν θα μας αφήσουν να πλήξουμε. Άνοιξη των νέων στόχων και των μεγάλων ελπίδων. Άνοιξη με πόλωση, με νοσταλγούς του εμφυλίου, με κιλά λάσπης και τόνους μίσους. Άνοιξη των δεσμεύσεων, των δηλώσεων, της κωλοτούμπας. Άνοιξη με σταθερούς, αναποφάσιστους, κεντρώους και ακραίους.
Άνοιξη του νέου πρωθυπουργού που, αν δεν σας πειράζει, θέλουμε να έχει ονοματεπώνυμο και να είναι βαρύ, να πιάνει τόπο.
Άνοιξη του Κυριάκου που, στο κέντρο ενός κυκλώνα, παλεύει με τα θεριά και μένει όρθιος, του Αλέξη που παριστάνει τον μάγκα και κάνει νταηλίκια, γιατί ξέρει πως δεν θα χρειαστεί να αποδείξει τίποτα, του Νίκου που βαδίζει και παραμιλά, του Δημήτρη που είναι αραγμένος στην ασφάλεια της «κόκκινης κουβέρτας».
Άνοιξε άνοιξη να μπω και μόλις μπω, κάνε μου τη χάρη και πέτα το κλειδί, να μείνω μέσα σου, να ανοίξω κι εγώ μαζί σου. Θα ‘ναι σα να μπαίνει η άνοιξη Θα ‘ναι ουρανού κατάνυξη. Στα ξαφνικά. Με σημαίες και με νταούλια. Όχι, αυτό το τελευταίο είναι από άλλο τραγουδάκι, αλλά ταιριάζει γάντι.
Αν δεν μας φέρετε την άνοιξη που θέλουμε, να ξέρετε ότι απ’ τα χελιδόνια θα το βρείτε.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 31/3
