Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που υφίσταται καταδρομική επίθεση από τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές – τα δικά μας παιδιά κατά παλαιότερη αποστροφή- το εθνικό κοινοβούλιο. Είναι η τρίτη που δεν απετράπη. Και που δεν έγινε και κάποια σύλληψη. Η σχετική σημειολογία του συμβάντος μεγάλη. Διότι η μη αποτροπή ή και πρόληψη της επίθεση αυτής στο συγκεκριμένο τόπο, αποτελεί ένδειξη κατάλυσης του κράτους.

Το θέμα είναι σοβαρό. Πρώτον διότι είναι σαφές πλέον ότι μία ορισμένη περιθωριακή και εχθρός της έννομης τάξης ομάδα, έχει πάρει στα χέρια της είτε την εφαρμογή του δικού της νόμου είτε την επίδειξη δύναμης απέναντι στο, υποτίθεται, οργανωμένο κράτος, το οποίο, βεβαίως, επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαλυμένο. Δεύτερον διότι τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα βίας σε βάρος και της ελληνικής κοινωνίας και των περιουσιών των πολιτών της, υποπτεύεται κανείς ότι μπορεί να συμβαίνουν και λόγω κυβερνητικής ανοχής. Διαφορετικά δεν θα ήταν επαναλαμβανόμενα.

Με την μη αντιμετώπιση από τις αρμόδιες Αρχές των φαινομένων αυτών, η εσωτερική ασφάλεια –βασική υποχρέωση του κράτους- βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο, με επιπτώσεις και επί της εθνικής ασφάλειας. Για να το πουμε ακόμη πιο απλά, όταν μεταξύ των συλλαμβανομένων για πράξεις βίας που καλύπτονται πίσω από ιδεολογικό μανδύα ή την προασπιση δήθεν κοινωνικών δικαίων βρίσκονται και αλλοδαποί –μισθοφόροι μάλιστα σύμφωνα με τις Αρχές Ασφαλείας- τότε κανεις καταλαβαίνει για ποια εσωτερική υπονόμευση μιλάμε.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι πρώτον γιατί δεν προλαμβάνονται τέτοιες καταδρομικές επιθέσεις, όταν μάλιστα όπως κυκλοφορεί, πολλές φορές υπάρχουν και σχετικές πληροφορίες στις διωκτικές αρχές. Δεύτερον γιατί οι παρεμβάσεις της Αστυνομίας είναι χαλαρές. Άλλο θλιβερό συμπέρασμα: Προφανώς υπάρχει κάποια άνωθεν σχετική εντολή, παρά τις περί του αντιθέτου κορώνες. Διότι δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε την Αστυνομία να εξιχνιάζει –και μπράβο της- περιπτώσεις περίπλοκων εγκλημάτων αλλά όταν πρόκειται για «τους γνωστούς αγνώστους» να είναι απούσα.

Ερώτημα: Εφ’ όσον υφίσταται αρμόδιος υπουργός Προσταίας του Πολίτη γιατί πρέπει τα συνεχή περιστατικά βίας που λειτουργούν και εκβιαστικά και τρομοκρατικά σε βάρος της κοινωνίας, να ακυρώνουν και τον δικό του ρόλο αλλά και των δυνάμεων Δημόσιας Τάξης; Τις οποίες παρεμπιπτόντως εμπιστεύεται ως Θεσμό ο πολίτης, μαζί με τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Εκκλησία, περισσότερο από κάθε άλλο κρατικό Θεσμό, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών και των κομμάτων, όπως αποκαλύπτουν όλες οι έρευνες που ερωτούν τους πολίτες ποιους Θεσμούς εμπιστεύονται περισσότερο;

Το πιο ανησυχητικό φαινόμενο που έχει επιπτώσεις και στην εθνική ασφάλεια, αφού πρώτα υπονομεύει την εσωτερική, είναι ότι όλο και περισσότερα ξένα στοιχεία, που κανείς δεν ξέρει και τον πραγματικό τους ρόλο, παρεισφρέουν στις ομάδες τακτικής βίας με στόχο το ίδιο το κράτος, τους θεσμούς του, την ασφάλεια των πολιτών και απώτερη επιδίωξη τη δημιουργία αισθημάτων ανασφάλειας στην ελληνική κοινωνία.

Τα ξένα στοιχεία που αποτελούν εισαγωγικό φαινόμενο δημιουργούν ένα πρόσθετο εσωτερικό εχθρό, η μη αξιολόγησή του οποίου εκθέτει, τελικώς, την κυβέρνηση που είναι και υπεύθυνη όχι μόνο για την εθνική αλλά και για την εσωτερική ασφάλεια. Και προφανώς είναι σε βάρος της αν αδυνατεί να παράσχει στοιχειώδεις συνθήκες ασφαλείας στους πολίτες. Κάτι που, σε τελευταία ανάλυση, αποτελεί και βασική υποχρέωση της Πολιτείας από τη στιγμή που εκλέχθηκε για να κυβερνήσει τον τόπο. Εκτός και αν φταίνε τα περιθωριακά στοιχεία, οι κουκουλοφόροι και οι μπαχαλάκηδες που δεν επιτρέπουν στις αρμόδιες Αρχές να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.