Τα λάθη ανθρώπινα. Και κατά τη φράση κλισέ «λάθη δεν κάνουν, μόνον οι αδρανείς και οι νεκροί». Την επαναλαμβάνουμε ως αυτονόητη έννοια λογικής, μολονότι έχει αποδειχθεί ότι πολλές φορές αυτή δεν είναι κοινή.

Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε καλά ως προς την ετοιμότητά της. Θα κριθεί στην πορεία, όπως πρέπει άλλωστε να κρίνεται κάθε κυβέρνηση. Ασφαλώς και θα γίνουν λάθη. Σημασία έχει, το τάσι της ζυγαριάς που θα γέρνει να φέρει το βάρος του έργου που έχει πραγματοποιηθεί και όχι των λαθών. Κάθε κυβέρνηση, οποιασδήποτε ιδεολογικής απόκλισης και αν είναι:

-Πρέπει να μαθαίνει όχι απλώς από τα δικά της λάθη αλλά από τα λάθη των προηγούμενων. Ο λόγος απλώς. Τα λάθη αυτά κρίνει ο λαός και γι’ αυτό άλλωστε καταδίκασε τους προηγούμενους.

-Πρέπει, όσον είναι δυνατόν να μην υπάρχει μεγάλη αναντιστοιχία λόγων και έργων. Κάθε κόμμα όταν δεν είναι στην κυβέρνηση μπορεί να πει και κάποια υπερβολή. Αν η ανωτέρα βία είναι αυτή που εξαναγκάζει ένα κυβερνών κόμμα,, αν έλθει στην εξουσία, το εξαναγκάζει α πορευθεί υπαναχωρώντας από όσα εξήγγειλε, αρχικώς, αυτό μπορεί να αποτελέσει μία δικαιολογία. Πολύ περισσότερο διότι είναι σύνηθες οι αποτυγχάνοντες προηγούμενοι να κρύβουνή να ωραιοποιούν την πραγματικότητα που παραδίδουν.

-Πρέπει η κοινωνική ευαισθησία κάθε κυβέρνησης –που είναι αυτονόητο καθήκον της- να συμβαδίζει με τις πραγματικές δυνατότητες του κράτους. Διαφορετικά έχουμε την εκδήλωση ενός επικίνδυνου λαϊκισμού τον λογαριασμό του οποίου τον πληρώνουν ακόμη και αυτοί που υποτίθεται ευεργετούνται. Το απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν το έχουν αποδείξει περίτρανα.

-Πρέπει οι κυρώσεις και η απονομή δικαιοσύνης σε βάρος αυτών που έβλαψαν το κράτος και τους πολίτες να γίνεται ως υποχρέωση προς την κοινωνία και όχι με τρόπο που αποκαλύπτει ρεβανσισμό. Οι νόμοι και η ανεξάρτητη δικαιοσύνης στην οποία ο καθένας μπορεί να προσφύγει είναι επαρκή εχέγγυα τόσο για την ενοχή όσων παρανόμησαν όσο και για την κύρωση που πρέπει να υποστούν.

-Πρέπει το κράτος –και γι’αυτό αποκλειστικώς υπεύθυνοι είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες- να διευκολύνει και όχι να καταδυναστεύει τους πολίτες. Το βάρος της απόδειξης για την αξιοπιστία του πολίτη το έχουν οι υπηρεσίες στις οποίες αυτός προσφεύγει και όχι ο ίδιος. Πάνω από μισό αιώνα τίποτε δεν έχει αλλάξει.

-Πρέπει οι Θεσμοί να είναι θωρακισμένοι και όχι υπονομευμένοι. Υπάρχουν για να κατοχυρώνουν την δημοκρατική λειτουργία μιας Πολιτείας. Η πολλαπλώς υπονόμευσή τους ακυρώνει την αναγκαία αυτή κατοχύρωση.

-Πρέπει η περί Δημοκρατίας αντίληψη να μην κάνει συμβιβασμούς σε ασκήσεις ανεδαφικών ισορροπιών. Η Δημοκρατία υπαγορεύει τον σεβασμό στην ισχύ της πλειοψηφίας και όχι την επικράτηση μειοψηφιών στις οποίες πολλές κυβερνήσεις έχουν δείξει σεβασμό στα δικαιώματά τους αλλά αδιαφορία στις υποχρεώσεις τους.

Αν ολα αυτά αποτελούν στοιχειώδεις υποχρεώσεις κάθε εκτελεστικής εξουσίας ο κυρίαρχος λαός δεν πρέπει να παραγνωρίζει ότι είναι συμπαίκτης σε ένα ευνομούμενο κράτος. Έτσι:

-Οι υποχρεώσεις του είναι αντίστοιχες με τα δικαιώματα του, τα οποία δεν υπερτερούν των υποχρεώσεών του.

-Η συμμετοχή του στα κοινά περνάει μέσα από την γνωση της πραγματικότητας που δεν εξασφαλίζεται από επιπόλαιες ενημερώσεις αμφίβολου περιεχόμενου. Διαφορετικά δεν μπορεί να διεκδικεί δικαιώματα ενεργού πολίτη.

-Αν επιλέγει την Δημοκρατία ως πολίτευμα πρέπει να γνωρίζει και πως να μην την υπονομεύει. Είτε με την στάση του είτε με τις απαιτήσεις του είτε –το κυριότερο- με τις επιλογές του.